انجمن های تخصصی فلش خور

ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته‌ایم
                                وز جان به جان دوست که دل برگرفته‌ایم
                                                                  زین در گرفته‌ایم بپروانه سوز عشق
                                                                                      چون شمع آتش دل ازین در گرفته‌ایم
  با طلعتت ز چشمهٔ خور دست شسته‌ایم
                                              با پیکر تو ترک دو پیکر گرفته‌ایم
                                                                       بر ما مگیر اگر ز پراکندگی شبی
                                                                                             آن زلف مشکبار معنبر گرفته‌ایم
     تا همچو شمع از سر سر در گذشته‌ایم
                                  هر لحظه سوز عشق تو از سر گرفته‌ایم
                                                            بی روی و قامت و لب جان‌بخش دلکشت
                                                                                     ترک بهشت و طوبی و کوثر گرفته‌ایم
چون دل اگر چه پیش تو قلب و شکسته‌ایم
                                          از رخ درست گوی تو در زر گرفته‌ایم
                                                                 هشیار کی شویم که از ساقی الست
                                                                                    بر یاد چشم مست تو ساغر گرفته‌ایم
                           از خود گذشته‌ایم و چو خواجو ز کاینات
                                                            دل برگرفته و پی دلبر گرفته‌ایم
×××××××××××××××××××××××××

این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم
                                                            وین چه خاکست کزو بوی وفا می‌شنوم
                گر نه هدهد ز سبا باز پیام آوردست
                                                           این چه مرغیست کزو حال سبا می‌شنوم
              از کجا می‌رسد این قاصد فرخنده کزو
                                                                       مژده آنمه خورشید لقا می‌شنوم
                     ای عزیزان اگر از مصر نمی‌آید باد
                                                                     بوی پیراهن یوسف ز کجا می‌شنوم
                  می‌کنم ناله و فریاد ولی از در و کوه
                                                                     سخن سخت بهنگام صدا می‌شنوم
              نسبت شکل هلال و صفت قامت خویش
                                                                    یک بیک زان خم ابروی دوتا می‌شنوم
               این چه رنجست کزو راحت جان می‌یابم
                                                                  وین چه دردست کزو بوی دوا می‌شنوم
                   ای رفیقان من از آن سرو صنوبر قامت
                                                                      بصفت راست نیاید که چها می‌شنوم
              باد صبح از من خاکی اگرش گردی نیست
                                                                     هر نفس زو سخن سرد چرا می‌شنوم
                         سخن آن دو کمانخانهٔ ابروی دو تا
                                                                              نه باندازهٔ بازوی شما می‌شنوم
                هر گیاهی که ز خون دل خواجو رستست
                                                                             دمبدم زو نفس مهر گیا می‌شنوم

×××××××××××××××××××××××××

من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
                                         ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم
                                                             همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان
                                                                                  در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم
           مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست
                                  من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم
                                                                       هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی
                                                                                 وانکه جان می‌دهد از حسرت تیغ تو منم
           تن من گر چه شد از شوق میانت موئی
                                       نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم
                                                                    اثری بیش نماند از من و چون باز آئی
                                                                                        این خیالست که بینی اثری از بدنم
         عهد بستی و شکستی و ز ما بگسستی
                                              عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم
                                                            چون توانم که دمی خوش بزنم کاتش عشق
                                                                                         نگذارد که من سوخته دل دم بزنم
                 اگر از خویشتنم چند ز درد دل خویش
                                         دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم
                                                                             اگر از خویشتنم هیچ نمی‌آید یاد
                                                                                   دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم
             می‌نوشتم سخنی چند ز درد دل خویش
                                         دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم
                                                                      ایکه گفتی که بغربت چه فتادی خواجو
                                                                                           چکنم دور فلک دور فکند از وطنم
                                 در پی جان جهان گرد جهان می‌گردم
                                                        تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم
×××××××××××××××××××××××××
۴۱۹- گر می‌کشندم ور می‌کشندم
                              گردن نهادم چون پای بندم
                                               گفتم ز قیدش یابم رهائی
                                                              لیکن چو آهو سر در کمندم
                                                                                      سرو بلندم وقتی در آید
                                                                                                        کز در درآید بخت بلندم
          بر چشم پرخون چون ابر گریم
                             بر دور گردون چون برق خندم
                                                    پند لبیبان کی کار بندم
                                                                 زیرا که سودی نبود ز پندم
                                                                             جور تو سهلست ار می‌پسندی
                                                                                                   لیکن ز دشمن ناید پسندم
              گر خون برآنی کز من برانی
                                    از زخم تیغت نبود گزندم
                                                   صورت نبندم مثل تو در چین
                                                                   زیرا که مثلت صورت نبندم
                                                                                   گفتی که خواجو در درد میرد
                                                                                                آری چه درمان چون دردمندم

×××××××××××××××××××××××××

گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل
                                  ور خرمن گل خواهی از خار مترس ای دل
                                                              چون زهد و نکونامی بر باد هوا دادی
                                                                                       از طعنهٔ بدگویان زنهار مترس ای دل
               از رندی و بدنامی گر ننگ نمی‌داری
                                       از فخر طمع برکن وز عار مترس ای دل
                                                                   گر طالب دیداری از خلد برین بگذر
                                                                                     ور نور بدست آمد از نار مترس ای دل
    چون نرگس بیمارش خون می‌خور اگر مستی
                                       ور زانکه شود جانت بیمار مترس ای دل
                                                               گر همدم منصوری رو لاف انا الحق زن
                                                                               چون دم زنی از وحدت از دار مترس ای دل
            جان را چو فدا کردی از تن مکن اندیشه
                                      چون ترک شتر گفتی از بار مترس ای دل
                                                                قول حکما بشنو کاندم که قدح نوشی
                                                                              اندک خور و از مستی بسیار مترس ای دل
                         صد بار ترا گفتم کامروز که چون خواجو
                                                   اقرار نمی‌کردی ز انکار مترس ای دل

×××××××××××××××××××××××××

خوشم نيومد