انجمن های تخصصی فلش خور

مصطفی دشتی

در همان نگاه اول به ساخته‌های شایا شهرستانی متوجه این خواهید شد یا اینکه بهتر بگویم متوجه این شدم که با کارهایی مواجه هستم بسیار جدی؛ و سعیی که از تحمل زیاد برای به اثبات رساندن حسی، که هرچند برای منِ بیننده معنایی ندارد، شده است. ساخته هایی بسیار محکم در ابعادی به قاعده نه بزرگ نه کوچک. از تک تک کارها که بگذریم همه کارها در کنار هم مجموعه‌ای را می‌سازد که دیگر نمی‌توان به راحتی از کنار آن گذشت. و شاید این مهم ترین اثری است که روی بیننده می‌گذارد که خبر از جستجویی سخت در پیچ و تاب حجم هایی که هیچ کدامشان اتفاقی نیستند می‌دهد. بی‌توجه به گذشته و حال این هنرمند و عنوان نمایش، من بیننده را وا میدارد که بنویسم در چندین سال گذشته حجم هایی با این قدرت و تاثیرگذاری کم دیده ام – بار معنایی کارها به کنار که خیلی هم مشخص نیست برای چه باید این توده های عظیم را دید – ولی بدون هیچ زیرنویسی، از حسی درست پر از انرژی و کار مدام چه در طراحی و چه در اجرا، خبر از تولد هنرمندی می‌دهد که هنرهای تجسمی این سرزمین کم دارد.