31-07-2012، 8:25
در سال 1945 سربازان متفقین که در جبهه های مختلف مشغول پیش روی به سوی قلب حاکمیت نازی در برلین بودند با صحنه های هولناک اردوگاه های مرگ و مراکز بیگاری و کار اجباری مواجه شدند: اسکلت های متحرکی که در آستانه مرگ بودند، تلی از خاکستر اجساد سوخته، و پشته ها که نازی ها از کشته ها ساخته بودند.
ارتش سرخ شوروی نخستین نیرویی بود که به اردوگاه های اصلی نازیها رسید. در ژانویه ١٩٤٥، روس ها آشویتس، بزرگترین اردوگاه مرگ و کار اجباری را آزاد کردند. نازی ها پیش از ورود نیروهای ارتش سرخ اکثر اسرای آشویتس را وادار به راه پیمایی به سوی غرب كرده بودند، واقعه ای که بعدها "راه پیمایی مرگ" نام گرفت. هنگامی كه سربازان شوروی وارد اردوگاه شدند فقط چند هزار اسیرلاغر و نیمه جان را زنده یافتند. آلمان ها هنگام عقب نشینی اغلب انبارهای موجود دراردوگاه را از بین برده بودند، اما روس ها در انبارهای باقیمانده، وسایل شخصی قربانیان را یافتند. برای مثال، آنها صدها هزار كت و شلوار مردانه، بیش از ٨٠٠ هزار لباس زنانه و حدود هفت هزار کیلوگرم موی انسان کشف کردند.
در ماه های بعد، روس ها اردوگاه های بیشتری را در كشورهای حوزه بالتیک و لهستان آزاد کردند. كمی پیش از تسلیم آلمان، نیروهای شوروی اردوگاه های كار اجباری اشتوتهوف، زاكسنهاوزن و رافنسبروک را آزاد کردند.
چند روز پس از اینکه نازی ها شروع به تخلیه اردوگاه کار اجباری بوخنوالت نزدیک وایمار در آلمان کردند، نیروهای آمریکایی این اردوگاه را در ١١ آوریل ١٩٤٥ آزاد کردند. در روز آزاد سازی، یک سازمان مخفی مقاومت اسرا به منظور جلوگیری از شقاوت های محافظان اردوگاه كه در حال عقب نشینی بودند ، کنترل بوخنوالت را به دست گرفت. نیروهای آمریکایی بیش از ٢٠ هزار اسیر را در بوخنوالت آزاد کردند. آنها همچنین اردوگاه های دورا-میتلباو، فلوسنبورگداخائو و ماوتهاوزن را آزاد کردند.
نیروهای انگلیسی اردوگاه های کار اجباری واقع در شمال آلمان- از جمله نوینگامه و برگن-بلزن را آزاد کردند. آنها در اواسط آوریل ١٩٤٥ به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن، واقع در نزدیکی تسله وارد شدند و در حدود 60 هزار زندانی، که اغلب به علت بیماری واگیردار تیفوس در شرایط وخیم به سر می بردند را زنده پیدا کردند. بیش از ١٠ هزار تن از آنها چند هفته پس از آزادی در اثر سوء تغذیه یا بیماری جان باختند.
آزادکنندگان اردوگاه ها با شرایطی غیرقابل بیان در اردوگاه ها ی نازی ها مواجه شدند؛ انبوهی از اجساد به خاک سپرده نشده بودند. فقط پس از آزادی این اردوگاه ها بود كه چشم انداز کاملی از اعمال دهشتناک نازی ها در معرض دید جهانیان قرار گرفت. در صد كمی از زندانیانی که زنده مانده بودند در اثر شرایط بیگاری و کمبود غذا و همچنین ماه ها و سال ها بد رفتاری از سوی نازی ها، همچون اسکلت های متحرك به نظر می رسیدند. بسیاری از آنها به حدی ضعیف شده بودند که به سختی توان حرکت داشتند. خطر بیماری به قوت خود باقی ماند و به ناچار بسیاری از اردوگاه ها به منظور جلوگیری از شیوع بیماری های واگیردار سوزانده شدند. بازماندگان اردوگاه ها تا رسیدن به بهبودی كامل، راهی طولانی و دشوار درپیش داشتند.
ارتش سرخ شوروی نخستین نیرویی بود که به اردوگاه های اصلی نازیها رسید. در ژانویه ١٩٤٥، روس ها آشویتس، بزرگترین اردوگاه مرگ و کار اجباری را آزاد کردند. نازی ها پیش از ورود نیروهای ارتش سرخ اکثر اسرای آشویتس را وادار به راه پیمایی به سوی غرب كرده بودند، واقعه ای که بعدها "راه پیمایی مرگ" نام گرفت. هنگامی كه سربازان شوروی وارد اردوگاه شدند فقط چند هزار اسیرلاغر و نیمه جان را زنده یافتند. آلمان ها هنگام عقب نشینی اغلب انبارهای موجود دراردوگاه را از بین برده بودند، اما روس ها در انبارهای باقیمانده، وسایل شخصی قربانیان را یافتند. برای مثال، آنها صدها هزار كت و شلوار مردانه، بیش از ٨٠٠ هزار لباس زنانه و حدود هفت هزار کیلوگرم موی انسان کشف کردند.
در ماه های بعد، روس ها اردوگاه های بیشتری را در كشورهای حوزه بالتیک و لهستان آزاد کردند. كمی پیش از تسلیم آلمان، نیروهای شوروی اردوگاه های كار اجباری اشتوتهوف، زاكسنهاوزن و رافنسبروک را آزاد کردند.
چند روز پس از اینکه نازی ها شروع به تخلیه اردوگاه کار اجباری بوخنوالت نزدیک وایمار در آلمان کردند، نیروهای آمریکایی این اردوگاه را در ١١ آوریل ١٩٤٥ آزاد کردند. در روز آزاد سازی، یک سازمان مخفی مقاومت اسرا به منظور جلوگیری از شقاوت های محافظان اردوگاه كه در حال عقب نشینی بودند ، کنترل بوخنوالت را به دست گرفت. نیروهای آمریکایی بیش از ٢٠ هزار اسیر را در بوخنوالت آزاد کردند. آنها همچنین اردوگاه های دورا-میتلباو، فلوسنبورگداخائو و ماوتهاوزن را آزاد کردند.
نیروهای انگلیسی اردوگاه های کار اجباری واقع در شمال آلمان- از جمله نوینگامه و برگن-بلزن را آزاد کردند. آنها در اواسط آوریل ١٩٤٥ به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن، واقع در نزدیکی تسله وارد شدند و در حدود 60 هزار زندانی، که اغلب به علت بیماری واگیردار تیفوس در شرایط وخیم به سر می بردند را زنده پیدا کردند. بیش از ١٠ هزار تن از آنها چند هفته پس از آزادی در اثر سوء تغذیه یا بیماری جان باختند.
آزادکنندگان اردوگاه ها با شرایطی غیرقابل بیان در اردوگاه ها ی نازی ها مواجه شدند؛ انبوهی از اجساد به خاک سپرده نشده بودند. فقط پس از آزادی این اردوگاه ها بود كه چشم انداز کاملی از اعمال دهشتناک نازی ها در معرض دید جهانیان قرار گرفت. در صد كمی از زندانیانی که زنده مانده بودند در اثر شرایط بیگاری و کمبود غذا و همچنین ماه ها و سال ها بد رفتاری از سوی نازی ها، همچون اسکلت های متحرك به نظر می رسیدند. بسیاری از آنها به حدی ضعیف شده بودند که به سختی توان حرکت داشتند. خطر بیماری به قوت خود باقی ماند و به ناچار بسیاری از اردوگاه ها به منظور جلوگیری از شیوع بیماری های واگیردار سوزانده شدند. بازماندگان اردوگاه ها تا رسیدن به بهبودی كامل، راهی طولانی و دشوار درپیش داشتند.