12-07-2014، 10:11
با وجود نقش موثر دانشگاه‌های خصوصی بنگلادش در افزایش رشد اقتصادی و آموزشی این کشور، این دانشگاه‌ها با بی‌توجهی دولت مواجه شده‌اند.
به گزارش سرویس «دانشگاهی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بروز مشکلات اقتصادی در بنگلادش طی 20 سال اخیر متعاقبا سبب بروز مشکلاتی در توسعه آموزش عالی دولتی در این کشور شد و دولت بنگلادش را بر آن داشت تا در سال 1992 میلادی قانون تاسیس دانشگاه‌ها توسط بخش خصوصی را تصویب کند. تا این لحظه ثبت‌نام‌ها در دانشگاه‌های بخش خصوصی به 60 درصد کل دانشجویان دانشگاهی این کشور افزایش یافته است. دولت حاضر بنگلادش همچنین اجازه تاسیس 20 دانشگاه دیگر را نیز صادر کرده که بیشتر این دانشگاه‌ها در خارج از پایتخت یعنی «داکا» قرار دارند. در گذشته تجمع اصلی دانشگاه‌ها در «داکا» بود.
با وجود رشد سریع دانشگاه‌های خصوصی در بنگلادش، نرخ ثبت‌نام دانشجویان 18 تا 25 سال در این دانشگاه‌ها تنها 5 درصد افزایش یافته است. در حالی که در هندوستان این رقم 15 و در کره جنوبی و سنگاپور به ترتیب 50 و 100 درصد است.
به گزارش ایسنا به نقل از یونیورسیتیز نیوز، دلیل اصلی در پشت پرده این رشد کُند را باید محدودیت‌های پیش روی دانشگاه‌های بنگلادش به ویژه دانشگاه‌های خصوصی این کشور دانست. مشکل اصلی این دانشگاه‌ها محدودیت آنها در تامین استادان کار آزموده و مجرب است زیرا دانشگاه‌ها به استادانی نیاز دارند که مدارک علمی داخلی و خارجی بالایی دارند. پر واضح است که نبود سیاست‌های حمایتی دولت از بخش خصوصی در این زمینه هنوز بستر را برای انجام این سرمایه‌گذاری فراهم نکرده است. مشکل اینجاست که بسیاری از دانشگاه‌های خصوصی با وجود داشتن ظرفیت‌های مورد نیاز، کماکان اجازه ارائه مدارک دکتری در هیچ یک از گرایش‌ها را ندارند.
دولت بنگلادش همچنین مسئولیت نظارت بر دانشگاه‌های این کشور را بر عهده کمیسیون اعتبارات دانشگاهی (UGC) گذاشته اما هیچگونه حمایتی از دانشگاه‌های خصوصی به عمل نیاورده است. از آنجا که دانشگاه‌های خصوصی در بنگلادش خلاقیت و تاثیر مثبت خود را ثابت کرده‌اند لذا آنها نیازمند همکاری تمام بخش‌های مرتبط برای تقویت و تثبیت پیشرفت‌هایی هستند که تاکنون شکل گرفته است. آنچه که واضح است این است که این دانشگاه‌ها به تامین استادان برجسته بیش از رفع سایر محدودیت‌ها نیاز ضروری دارند.
به گزارش سرویس «دانشگاهی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بروز مشکلات اقتصادی در بنگلادش طی 20 سال اخیر متعاقبا سبب بروز مشکلاتی در توسعه آموزش عالی دولتی در این کشور شد و دولت بنگلادش را بر آن داشت تا در سال 1992 میلادی قانون تاسیس دانشگاه‌ها توسط بخش خصوصی را تصویب کند. تا این لحظه ثبت‌نام‌ها در دانشگاه‌های بخش خصوصی به 60 درصد کل دانشجویان دانشگاهی این کشور افزایش یافته است. دولت حاضر بنگلادش همچنین اجازه تاسیس 20 دانشگاه دیگر را نیز صادر کرده که بیشتر این دانشگاه‌ها در خارج از پایتخت یعنی «داکا» قرار دارند. در گذشته تجمع اصلی دانشگاه‌ها در «داکا» بود.
با وجود رشد سریع دانشگاه‌های خصوصی در بنگلادش، نرخ ثبت‌نام دانشجویان 18 تا 25 سال در این دانشگاه‌ها تنها 5 درصد افزایش یافته است. در حالی که در هندوستان این رقم 15 و در کره جنوبی و سنگاپور به ترتیب 50 و 100 درصد است.
به گزارش ایسنا به نقل از یونیورسیتیز نیوز، دلیل اصلی در پشت پرده این رشد کُند را باید محدودیت‌های پیش روی دانشگاه‌های بنگلادش به ویژه دانشگاه‌های خصوصی این کشور دانست. مشکل اصلی این دانشگاه‌ها محدودیت آنها در تامین استادان کار آزموده و مجرب است زیرا دانشگاه‌ها به استادانی نیاز دارند که مدارک علمی داخلی و خارجی بالایی دارند. پر واضح است که نبود سیاست‌های حمایتی دولت از بخش خصوصی در این زمینه هنوز بستر را برای انجام این سرمایه‌گذاری فراهم نکرده است. مشکل اینجاست که بسیاری از دانشگاه‌های خصوصی با وجود داشتن ظرفیت‌های مورد نیاز، کماکان اجازه ارائه مدارک دکتری در هیچ یک از گرایش‌ها را ندارند.
دولت بنگلادش همچنین مسئولیت نظارت بر دانشگاه‌های این کشور را بر عهده کمیسیون اعتبارات دانشگاهی (UGC) گذاشته اما هیچگونه حمایتی از دانشگاه‌های خصوصی به عمل نیاورده است. از آنجا که دانشگاه‌های خصوصی در بنگلادش خلاقیت و تاثیر مثبت خود را ثابت کرده‌اند لذا آنها نیازمند همکاری تمام بخش‌های مرتبط برای تقویت و تثبیت پیشرفت‌هایی هستند که تاکنون شکل گرفته است. آنچه که واضح است این است که این دانشگاه‌ها به تامین استادان برجسته بیش از رفع سایر محدودیت‌ها نیاز ضروری دارند.