11-08-2014، 8:38
شهید محمد پوراکبری در وصیت نامه ی خود چنین می نگارد:
بسم الله الرحمن الرحیم
« وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ »
« وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ »
آنهایی که در راه خدا کشته می شوند مرده نپندارید بلکه زنده اند و در نزد خدا روزی می خوردند .
اینجانب محمد پور اکبری، سعادت آن را یافتم تا بتوانم به یاری پروردگار در کنار سایر برادران در سنگر جهاد برای پیکار با دشمنان اسلام و انسانیت به نبرد بپردازیم و دینی را که در قبال انقلاب اسلامی بر دوش داشته ام، به نحو احسن ادا نمایم .
لذا گام در راهی بر داشته ام که سرور شهیدان حسین ابن علی (ع) معلم بزرگ شهادت به ما آموخت که مشتاق آزادی از اسارت در این فضای زود گذر و پرواز در فضای لایتناهی ایمان باشیم .
و در این راه با اسلحه ی شهادت، زنجیرهای بندگی را گسیخته و اسماعیل وار در قربانگاه عشق الهی جان بازم تا به سعادت ابدی نائل آیم. مگر نه این است که هر چیز را که بماند می گندد، من نیز صلاح خود در این دیدم که تحرک داشته باشم .
تحرک در راه رسیدن به معبود خویش و این رسیدن جز با فداکاری در راه الله و در نهایت نوشیدن شهد شهادت مسیر نمی باشد .
من این راه را بر گزیده ام تا در مسیرش استوار بمانم و جانبازی کنم. چه شیرین است هنگامی که من در این راه بتوانم به جمع حسین و حسینیان بپوندم. خدایا اینک به یاد تو و به منظور احیای دینم و تداوم انقلابم و حفظ مرزهای میهنم به جبهه آمده ام نه به خاطر انتقام و یا نام و مقام. من با دنیا وداع می کنم و به قول حضرت علی ( ع ) که می فرماید: دنیا گذرگاه است نه قرار گاه .
پس مسلمانان واقعی آن مبارزانی هستند که در جبهه ی جنگ علیه بعثیان می جنگند و هر لحظه بر سنگر آنان لرزه می اندازند و جسد نا پاک آنان را با خاک یکسان می کنند. پیام من به ملت شریف ایران این است که فقط خط الله و راه روح الله را ادامه دهند که تنها راه سعادت است و امام را تنها نگذارید .
و آخرین پیام من گویا خواست عینی من است: مادرم چون کوه استوار و ثابت قدم باش، جاودانه بمان و از حق خود و فرزندان این آب و خاک حمایت کن، بیدار باش که شهادت من تو را از هدف جا نگذارد .
چرا که هدفمان بسی بالاتر از اینهاست که در راه آن به اینچنین حوادث کوچکی توجهی شود. زینب وار بار مصیبت را بر دوش بکش و رسالت شهیدان را به هر کوی و برزن بانک زن و برسان .
و تو ای پدرعزیزم! ثابت قدم و استوار پیش برو، گمان مبر که شهداء مرده اند که شهید، جاودانه شاهدی است بر ظلم ابر جنایتکاران که هر روز بر مردم مستضعف
و محروم جهان از جمله سرخ پوست امریکا – عرب مستضعف – سیاه آفریقای و کودکان فلسطینی و صحرا ….. می رود .
و از برادران و خواهرانم می خواهم که صبر و بردباری پیشه کنید و امیدوارم که همگی شما در خط اسلام و پیرو ولایت فقیه باشید و در شهادتم گریه نکنید که نشانه ی سستی و ضعف و دشمن شاد کن است. شاد باشید که من با عروس زیبای شهادت ازدواج کرده ام و به آرزوی دیرینه ی خود رسیده ام .
و امیدوارم که خداوند این قربانی را از خانواده ی ما قبول کند و از شما می خواهم از همه ی آشنایان و دوستان به جای من حلالیت بطلبید و مرا حلال کنید .
شبانگاهان که تابوتم ز دوش آشنایان رهسپار خانه ی جاوید می گردد
و صدای ناله و اندوه مادرم هر لحظه در اطراف می پیچد
تو هم ای آشنا بگو رفتی برو منزل مبارک .
مادرم منشین چشم به ره، بگذر بر گذر امشب
آسوده بیارام و مکن فکر مرا هیچ
بر حلقه ی این خانه دگر پنجه نسایم
با خواهر من نیز مگو او کجا رفت
چون تازه جوان است و تحمل نتواند
پیراهن من را به در خانه بیاویز
که مردم این کوچه بدانند که بودم
جز راه شهیدان، شعری نسرودم
در پایان برای سلامتی امام دعا کنید.
خط سرخ شهادت خط ال محمد(ص) و علی است.