16-08-2014، 9:26
«رابین ویلیامر»، کمدین و بازیگر سرشناس برنده اسکار جدیدترین سینماگری است که گرچه در عرصه هنری به اوج شهرت و محبوبیت می‌رسند، اما در زندگی شخصی با بن‌بستی مواجه می‌شوند که تنها راه پیش‌رو را خودکشی می‌یابند. نشریه هالیوود ریپورتر به بهانه خودکشی «رابین ویلیامز» - که علاوه‌بر چهار نامزدی اسکار، یک‌بار برای فیلم «ویل هاتینگ نابغه» موفق به کسب اسکار شد، به مرور فهرستی از سینماگران نامزد یا برنده اسکار پرداخته که با خودکشی به زندگی خود پایان داده‌اند.
«مالیک بنجلول»، کارگردان برنده اسکار مستند «در جستجوی شوگرمن» در 13 می 2014 و در سن 36 سالگی خود را در مسیر متروی شهر استکهلم انداخت و کشته شد. مرگ او برای سوئدی‌ها و سایر مردم جهان بسیار ناباورانه بود. وی تنها یک فیلم را در طول دوران کوتاه فعالیت سینمایی خود با نام «در جستجوی شوگرمن» کارگردانی کرد که البته با همان فیلم علاوه‌بر کسب جایزه اسکار بهترین هستند، جوایز بهترین مستند بافتا، انجمن کارگردانان آمریکا، انجمن تهیه‌کنندگان، نویسندگان و تدوین‌گران سینمای آمریکا و همچنین انجمن بین‌المللی مستندسازان را نیز کسب کرد.
«شارل بوایه»، بازیگر فرانسوی که چهار بار برای فیلم‌های «فتح» (1937)، «گازسوز»، (1944)، «الجزایر (1938) و «فانی» (1961) نامزد جایزه اسکار بازیگری شده بود، دو روز پس از مرگ همسر 44 ساله‌اش و دو روز قبل از جشن تولد 79 سالگی‌اش با مصرف بیش از حد و تعمدی داروی خواب‌آور خودکشی کرد. وی در بیش از هشتاد فیلم در بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۶ ایفای نقش کرد.
«جورج سندرز» که برای اولین فیلمش «همه‌چیز دوباره ایو» در سال 1950 موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل شد، در سال‌های آخر عمرش سکته کرد و از فراموشی رنج می‌برد که موجب شد به افسردگی شدیدی مبتلا شود. جسد وی در سال 1972 در هتلی در بارسلون در کنار پنج بسته خالی قرص خواب‌آور و یک یادداشت پیدا شد که روی آن نوشته بود: «دینای عزیز تو را ترک می‌کنم، چون خسته شدم».
«جیگ یانگ» برای بازیگری نقش مکمل در طول مدت 18 سال سه بار نامزد کسب جایزه اسکار شد و در نهایت در 1969 برای فیلم «آن‌ها به اسب‌ها شلیک کردند» موفق به کسب اسکار شد. وی کمتر از یک دهه بعد و در فاصله سه هفته بعد از ازدواج‌اش با یک بازیگر آلمانی، با اسلحه در آپارتمانش خودکشی کرد.
«مگی مک‌نامارا» که برای فیلم جنجالی «ماه من آبی است» در سال 1953 نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد، چند سال بعد و به سبب جدایی و فروپاشی عصبی حاصل از آن کم‌کم افول کرد و در سال 1978 جسد او در آپارتمانش پیدا شد که با مصرف بیش از حد قرص خواب خودکشی کرده بود. او آخرین‌بار در سال 1964 روی پرده سینما آمد و بعد از آن از به گوشه انزوا رفت.
«راشل رابرترز» برای فیلم «این زندگی ورزشی» در سال 1963 نامزد اسکار شد و پس از جدایی از «رکس هریسون» دچار افسردگی شدیدی شد. وی در سال 1980 پس از مصرف مقدار قابل ملاحظه‌ای قرص خواب‌آور خودکشی کرد.
«ریچارد فارنسفورث» که در سال 1978 برای فیلم «یک اسب‌سوار می‌آید» و «داستان مستقیم» (1999) نامزد اسکار بازیگری شده بود، شش ماه پس از حضور در مراسم اسکار سال 2000 و در سن 80 سالگی با اسلحه خودکشی کرد.
«سوزان پیترز» که برای فیلم «خرمن تصادفی» در سال 1942 و در 21 سالگی نامزد اسکار بازیگری شد و نام خود را به یکی از جوان‌ترین نامزدهای اسکار تاریخ ثبت کرد، دو سال بعد و در حالی که با همسرش به شکار رفته بود بر اثر اصابت تصادفی یک گلوله فلج شد و پس از آن به افسردگی شدید مبتلا شد و در نهایت از غذا خوردن دست کشید تا این که در سال 1952 بر اثر گرسنگی و نارسایی کلیوی درگذشت.
«مالیک بنجلول»، کارگردان برنده اسکار مستند «در جستجوی شوگرمن» در 13 می 2014 و در سن 36 سالگی خود را در مسیر متروی شهر استکهلم انداخت و کشته شد. مرگ او برای سوئدی‌ها و سایر مردم جهان بسیار ناباورانه بود. وی تنها یک فیلم را در طول دوران کوتاه فعالیت سینمایی خود با نام «در جستجوی شوگرمن» کارگردانی کرد که البته با همان فیلم علاوه‌بر کسب جایزه اسکار بهترین هستند، جوایز بهترین مستند بافتا، انجمن کارگردانان آمریکا، انجمن تهیه‌کنندگان، نویسندگان و تدوین‌گران سینمای آمریکا و همچنین انجمن بین‌المللی مستندسازان را نیز کسب کرد.
«شارل بوایه»، بازیگر فرانسوی که چهار بار برای فیلم‌های «فتح» (1937)، «گازسوز»، (1944)، «الجزایر (1938) و «فانی» (1961) نامزد جایزه اسکار بازیگری شده بود، دو روز پس از مرگ همسر 44 ساله‌اش و دو روز قبل از جشن تولد 79 سالگی‌اش با مصرف بیش از حد و تعمدی داروی خواب‌آور خودکشی کرد. وی در بیش از هشتاد فیلم در بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۶ ایفای نقش کرد.
«جورج سندرز» که برای اولین فیلمش «همه‌چیز دوباره ایو» در سال 1950 موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل شد، در سال‌های آخر عمرش سکته کرد و از فراموشی رنج می‌برد که موجب شد به افسردگی شدیدی مبتلا شود. جسد وی در سال 1972 در هتلی در بارسلون در کنار پنج بسته خالی قرص خواب‌آور و یک یادداشت پیدا شد که روی آن نوشته بود: «دینای عزیز تو را ترک می‌کنم، چون خسته شدم».
«جیگ یانگ» برای بازیگری نقش مکمل در طول مدت 18 سال سه بار نامزد کسب جایزه اسکار شد و در نهایت در 1969 برای فیلم «آن‌ها به اسب‌ها شلیک کردند» موفق به کسب اسکار شد. وی کمتر از یک دهه بعد و در فاصله سه هفته بعد از ازدواج‌اش با یک بازیگر آلمانی، با اسلحه در آپارتمانش خودکشی کرد.
«مگی مک‌نامارا» که برای فیلم جنجالی «ماه من آبی است» در سال 1953 نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد، چند سال بعد و به سبب جدایی و فروپاشی عصبی حاصل از آن کم‌کم افول کرد و در سال 1978 جسد او در آپارتمانش پیدا شد که با مصرف بیش از حد قرص خواب خودکشی کرده بود. او آخرین‌بار در سال 1964 روی پرده سینما آمد و بعد از آن از به گوشه انزوا رفت.
«راشل رابرترز» برای فیلم «این زندگی ورزشی» در سال 1963 نامزد اسکار شد و پس از جدایی از «رکس هریسون» دچار افسردگی شدیدی شد. وی در سال 1980 پس از مصرف مقدار قابل ملاحظه‌ای قرص خواب‌آور خودکشی کرد.
«ریچارد فارنسفورث» که در سال 1978 برای فیلم «یک اسب‌سوار می‌آید» و «داستان مستقیم» (1999) نامزد اسکار بازیگری شده بود، شش ماه پس از حضور در مراسم اسکار سال 2000 و در سن 80 سالگی با اسلحه خودکشی کرد.
«سوزان پیترز» که برای فیلم «خرمن تصادفی» در سال 1942 و در 21 سالگی نامزد اسکار بازیگری شد و نام خود را به یکی از جوان‌ترین نامزدهای اسکار تاریخ ثبت کرد، دو سال بعد و در حالی که با همسرش به شکار رفته بود بر اثر اصابت تصادفی یک گلوله فلج شد و پس از آن به افسردگی شدید مبتلا شد و در نهایت از غذا خوردن دست کشید تا این که در سال 1952 بر اثر گرسنگی و نارسایی کلیوی درگذشت.
heyf shodan