17-09-2014، 22:38
مطالعات نشان می دهد افرادی که دور کمر آنها زیاد است، طی دوره ای ۹ ساله، خطر مرگ آنها به هر علت افزایش می یابد.
پیش از این مشخص شده بود که داشتن دور کمر زیاد با آماس و ورم، مقاومت
انسولین دیابت نوع ۲، میزان غیرعادی کلسترول و بیماری های قلبی همراه است.
شاید به این علت که دور کمر ارتباط نزدیکی با بافت های چربی احاطه کننده
امحا و احشا (اندام های شکمی) دارد. اعتقاد بر این است که این چربی ها به
مراتب خطرناک تر از بافت های چربی زیرپوستی هستند.
محققان آمریکایی به مطالعه رابطه بین دور کمر و خطر مرگ در بین ۴۸ هزار و
۵۰۰ مرد ۵۰ سال به بالا با میانگین سنی ۶۹ و ۵۶ هزار و ۳۴۳ زن ۵۰ سال به
بالا با میانگین سنی ۶۷ پرداختند.
شرکت کنندگان در این مطالعه اطلاعاتی در مورد وزن و دور کمر خود در سال
۱۹۹۷ ارائه کردند. مرگ این افراد و علت آن طی یک دوره ۹ ساله تا سال ۲۰۰۶
براساس شاخص ملی مرگ تحت نظر قرار گرفت.
طی این دوره زمانی ۹۳۱۵ مرد و ۵۳۳۲ زن جان خود را از دست دادند.
پس از اندازه گیری شاخص جرم بدن (BMI) و دیگر علائم خطرناک، مشخص شد
مردانی با کمر ۱۲۰ سانتی متر و بیشتر و زنانی با دور کمر ۱۱۰ سانتی متر و
بیشتر دو برابر بیش از دیگران در خطر مرگ طی این دوره ۹۰ ساله قرار داشته
اند.
در بین تمامی دسته های مختلف شامل وزن نرمال، وزن زیاد و شدیدا چاق در
مردان، آنها که کمر بزرگ تری داشتند، بیشتر در معرض خطر مرگ بودند. اما در
میان زنان، آنها که در دسته وزن نرمال قرار داشتند، خطر مرگ بیشتر بود.
علت ارتباط قوی تر بین مرگ و دور کمر زیاد در زنانی با شاخص جرم بدنی پایین هنوز مشخص نیست.
شاید تجزیه و تحلیل های بعدی در مورد ارتباط بین اندازه دور کمر و بافت
های چربی اندام های شکمی یا اندازه گیری مقاومت انسولین در بین دسته های
مختلف شاخص جرم بدن قادر به تشخیص دلیل بیولوژیکی این موضوع باشد.
شاید نتایج این مطالعه بر گسترش رهنمودهای آینده در مورد چاقی کمک کند و
تاثیرگذار باشد. رهنمودها و ستورات بالینی موجود براساس شواهد و بررسی ها
در سال ۱۹۹۰ است.
این دستورات توصیه می کند که از اندازه دور کمر می توان افزایش خطر
بیماری ها را فقط در افرادی که به لحاظ طبقه بندی شاخص جرم بدن دارای وزن
زیاد یا خیلی چاق هستند، تشخیص داد.