15-11-2014، 13:42
افکار عمومی ایرانیان از منظر فرهنگی در ترازی قرار دارد که به‌راحتی مجذوب هر کسی نمی‌شود و آنکه مدال محبوبیت را در حریم ذهن و زبان مخاطب ایرانی از آن خود کرده باشد، قطعا واجد امتیازات و تمایزاتی ویژه است.
به گزارش جهان به نقل از جام نیوز، خبر درگذشت "مرتضی پاشایی" ستاره محبوب موسیقی پاپ و هنرمند نجیب نسل جوان ایرانی، عواطف طیف وسیعی از هم‌میهنانمان را متألم و متأثر کرد.
او که در لحظه لحظه دوران مبارزه سخت با بیماری سرطان، از پشتوانه احساسات بی‌شائبه علاقمندان موسیقی و دعای خیر آنان برخوردار بود، اینک با ترنم اشک هوادارانش تا دیار باقی بدرقه می‌شود و به راستی چه چیزی برای یک «هنرمند مردمی» مغتنم‌تر از این خواهد بود؟
پوشیده نیست که افکار عمومی ایرانیان از منظر فرهنگی در ترازی قرار دارد که به‌راحتی مجذوب هر کسی نمی‌شود و آنکه مدال محبوبیت را در حریم ذهن و زبان مخاطب ایرانی از آن خود کرده باشد، قطعا واجد امتیازات و تمایزاتی ویژه است.
مرحوم "مرتضی پاشایی" جزء دسته یادشده بود و بی‌تردید در میان همگنان خویش، از این بابت پیشرو به‌شمار می‌رفت.
اما راز محبوبیت این ستاره تازه‌گذشته را می‌توان در خطوط زیر جستجو کرد:
* او هرگز میهن خود را پشت سر نگذاشت و به سودای آن‌سوی آب‌ها فریفته نشد. نزدیکانش گواهند که مرتضی چگونه با تعهد و هوشمندی اجازه نداد وسوسه‌های بیرونی، او را از مردم جدا کنند.
* مرتضی هنر خود را با ابتذال پیوند نزد و بر خلاف هنرفروشان شهرت‌پرست، اخلاق را به مسلخ نفسانیت نبرد.
* صدای محزون عاشقانه‌های خاطره‌انگیز، در عزلت توهمات روشنفکرانه ننشست و به‌درستی توده‌های مردم را سرمایه احساس پاک خود دانست. به قول معروف مسیر ترددش "خط ویژه" نبود و خود را تافته جدابافته نمی‌پنداشت.
* مرتضی هیچ وقت «بازاری» نشد؛ مرتضی هیچ وقت «ابزاری» نشد. (این قسمت را حداقل دلال‌های چرب‌زبان ماهواره‌ای خوب میفهمند!)
* روزهایی که «اخم» کلاس داشت و «قهر» پرستیژ محسوب می‌شد، مرتضای عزیز ثابت کرد اهل اطوار درآوردن برای هم‌میهنانش نیست. او هنر خود را از مردم دریغ نکرد و ترجیح داد در صداوسیمای ملی، لبخند مهربانانه‌اش تکثیر شود. حنجره مرتضی از جنس مخمل ابر بود و با "زیرزمین" نسبتی نداشت!
* این خواننده و آهنگساز مطرح، از معنویت فاصله نگرفت و ارتباطات کاری، انسانی و هنری، رابطه او با خداوند و مذهب را کمرنگ نکرد. مرتضی آثار منحصربفردی در این زمینه از خود بجا گذاشته است که شاید ترانه تیتراژ "ماه عسل" بیش از بقیه در خاطرها مانده باشد.
به گزارش جهان به نقل از جام نیوز، خبر درگذشت "مرتضی پاشایی" ستاره محبوب موسیقی پاپ و هنرمند نجیب نسل جوان ایرانی، عواطف طیف وسیعی از هم‌میهنانمان را متألم و متأثر کرد.
او که در لحظه لحظه دوران مبارزه سخت با بیماری سرطان، از پشتوانه احساسات بی‌شائبه علاقمندان موسیقی و دعای خیر آنان برخوردار بود، اینک با ترنم اشک هوادارانش تا دیار باقی بدرقه می‌شود و به راستی چه چیزی برای یک «هنرمند مردمی» مغتنم‌تر از این خواهد بود؟
پوشیده نیست که افکار عمومی ایرانیان از منظر فرهنگی در ترازی قرار دارد که به‌راحتی مجذوب هر کسی نمی‌شود و آنکه مدال محبوبیت را در حریم ذهن و زبان مخاطب ایرانی از آن خود کرده باشد، قطعا واجد امتیازات و تمایزاتی ویژه است.
مرحوم "مرتضی پاشایی" جزء دسته یادشده بود و بی‌تردید در میان همگنان خویش، از این بابت پیشرو به‌شمار می‌رفت.
اما راز محبوبیت این ستاره تازه‌گذشته را می‌توان در خطوط زیر جستجو کرد:
* او هرگز میهن خود را پشت سر نگذاشت و به سودای آن‌سوی آب‌ها فریفته نشد. نزدیکانش گواهند که مرتضی چگونه با تعهد و هوشمندی اجازه نداد وسوسه‌های بیرونی، او را از مردم جدا کنند.
* مرتضی هنر خود را با ابتذال پیوند نزد و بر خلاف هنرفروشان شهرت‌پرست، اخلاق را به مسلخ نفسانیت نبرد.
* صدای محزون عاشقانه‌های خاطره‌انگیز، در عزلت توهمات روشنفکرانه ننشست و به‌درستی توده‌های مردم را سرمایه احساس پاک خود دانست. به قول معروف مسیر ترددش "خط ویژه" نبود و خود را تافته جدابافته نمی‌پنداشت.
* مرتضی هیچ وقت «بازاری» نشد؛ مرتضی هیچ وقت «ابزاری» نشد. (این قسمت را حداقل دلال‌های چرب‌زبان ماهواره‌ای خوب میفهمند!)
* روزهایی که «اخم» کلاس داشت و «قهر» پرستیژ محسوب می‌شد، مرتضای عزیز ثابت کرد اهل اطوار درآوردن برای هم‌میهنانش نیست. او هنر خود را از مردم دریغ نکرد و ترجیح داد در صداوسیمای ملی، لبخند مهربانانه‌اش تکثیر شود. حنجره مرتضی از جنس مخمل ابر بود و با "زیرزمین" نسبتی نداشت!
* این خواننده و آهنگساز مطرح، از معنویت فاصله نگرفت و ارتباطات کاری، انسانی و هنری، رابطه او با خداوند و مذهب را کمرنگ نکرد. مرتضی آثار منحصربفردی در این زمینه از خود بجا گذاشته است که شاید ترانه تیتراژ "ماه عسل" بیش از بقیه در خاطرها مانده باشد.
