Conan The Barbarian
خلاصه داستان و توضیحات در دنیای سینما
تلاش هالیوود برای بازسازی و تکرار موفقیت های فیلم کونان بربر (1982), ساخته ی جان میلیوس, به نتایج مورد نظر منجر نشده است. کونان بربر 29 سال پیش فیلم کم هزینه ای بود که نام بازیگر گمنام خود, آرنولد شوارتزینگر را پرآوازه کرد و او را به جهان ستارگان پرتاب کرد. اما فیلم هفتاد میلیون دلار کونان بربر, ساخته ی مارکوس نیسپل, به رغم بهره برداری اش از بازیگری به مراتب خوش هیکل تر و مناسب تر از آرنولد 29 سال پیش, به هیچ توفیقی دست پیدا نکرده است.
این فیلم به همان سرنوشتی مبتلا شده است که کونان نابودگر (1984), دنباله ی کونان بربر, به آن مبتلا شد. و این نتیجه قابل پیش بینبی بود. کارگردان فیلم, متخصص بازسازی فیلم های پرفروش نوع ب (B-Grade) است و در کارنامه اش دو بازسازی ناموفق دیگر هم به چشم می خورد: کشتار با اره برقی در تگزاس و جمعه سیزدهم; و حالا کونان بربر. هر سه ناموفق و پایین تر از استاندارد های روز سینمای آمریکا. گرچه سازندگان فیلم اعلام کرده بودند که رویکرد آنها به فیلم, بازگشت به منبع اصلی (کتاب عامه پسند رابرت هاوارد با نقاشی های فرانک فرازتا) خواهد بود اما قصه ی این فیلم «جدید» اساسا تفاوتی با قصه ی «قدیم» کونان بربر جان میلیوس ندارد:
کونان کوچولو (با بازی لیو هاوارد) در دهکده زادگاه اش شاهد به قتل رسیدن والدین اش به دست جنگ سالاری به اسم خالار زیم (استیون لانگ) است. خالار و همراهان جنایت کارش در دهکده دنبال یک شئی عتیقه می گردند. آنها پس از پیدا کردن آن شئی اقدام به قتل عام اهالی دهکده می کنند. تنها کسی که باقی می ماند کونان کوچولوست. پانزده سال می گذرد. حالا کونان جوان برومندی است که به خوبی شمشیر می زند (با بازی جیسون مامورا) و خلاصه دلاوری است بی همتا. همزمان سر و کله ی خالار دوباره پیدا می شود. خالار و دخترش (رز مک گاورن) این بار به دنبال پیدا کردن یک زن دارای «خون پاک» هستند (ریچل نیکولز) تا او را قربانی کنند.
ظاهرا قربانی کردن این زن, در پیوند با آن شئی عتیقه ی کذایی, موجب زنده شدن یک جادوگر مرده می شود; جادوگری که می تواند خالار را از قدرت عظیمی برخوردار کند. اما کونان که تشنه ی انتقام گیری از خالار است تصمیم می گیرد به جنگ او و همراهانش برود و ...
جلوه های ویژه کامپیوتری فیلم فقط یک درجه از جلوه های ویژه ی تلویزیونی بالاتر است. موسیقی متن فیلم, برخلاف موسیقی متن فیلم 29 سال پیش, گوشخراش و آزاردهنده است. فیلم گرچه صحنه های خشن و خونینی دارد, اما خشونت اش کارتونی و مسخره از کار درآمده است. کاراکترها جملگی بی جان و بی روح از کار درآمده اند و فیلم نه احساسی برمی انگیزد و نه شور و شوقی (درست بر خلاف فیلم 29 سال پیش که در نوع خودش یک اپرای احساسی بی بدیل بود.)
یک ویژگی منحصر به فرد فیلم, بهره گیری اش از مورگان فریمن به عنوان راوی فیلم است; که خود این انتخاب هم در واقع گویای نیاز سازندگان فیلم به مقداری احترام از جانب تماشاگران است. ظاهرا خود سازندگان فیلم هم از اول می دانسته اند که دارند چه بنجلی را سرهم می کنند!/
عكسها
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا
ثبت نام کنید یا
وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://up5.iranblog.com/images/ry24rp4usxcvij2tcq.jpg
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا
ثبت نام کنید یا
وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://up5.iranblog.com/images/p1re6utrrlvw19sg2b.jpg
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا
ثبت نام کنید یا
وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://up5.iranblog.com/images/f8nm9d6alb32tmkeuxkm.jpg
Drive
کارگردان: نیکلاس ویندینگ رفن
بازیگران: رایان گاسلینگ – کری مولیگان – برایان کرانستون – آلبرت بروکس – ران پرلمن – اسکار ایزاک
مدت زمان: 100 دقیقه
درجه نمایشی: R
ژانر: اکشن / درام / جنایی / هیجانی
امتیاز: 8
محصول سال 2011
خلاصه داستان و توضیحات در دنیای سینما
عجب فیلم خوب و غیر منتظره ای. کاملا متفاوت و منحصر به فرد. فیلمنامه عالی, کارگردانی عالی, بازیگری عالی, فیلمبرداری عالی, موسیقی متن عالی. بی دلیل نبود که جایزه ی بهترین کارگردانی را در جشنواره امسال کن به کارگردان همین فیلم دادند. سبک و سیاق فیلمسازی نیکلاس ویندینگ رفن خاص خود اوست. همه اکشن می سازند و او هم فیلم اکشن ساخته اما بیا و ببین چه اکشنی! یک اکشن واقع گرایانه که نفس را در سینه هایتان حبس می کند. غلو کرده ام اگر بگویم دل شیر می خواهد تماشای این صحنه های اکشن رئالیستیکی.
شما با خیال راحت می نشینید و ده ها و صدها صحنه ی قتل و جنایت را در انبوهی از فیلم های هالیوودی می بینید و کک تان هم نمی گزد و مطلقا هم دچار هیچ تشویش و اضطراب درونی ای نمی شوید, چون می دانید که این صحنه ها تماما قلابی و ساختگی هستند. اما صحنه های قتل و جنایت و اکشن بران شما را به شدت دچار تشویش می کند چون اصلا نشانی از ساختگی بودن و قلابی بودن در آنها نیست.
این فیلمساز دانمارکی تبار, یک رنگ و بوی اروپایی به صحنه های اکشن فیلم اش زده که پاک فیلم اش را متفاوت از انبوه فیلم های اکشن کرده است. و همه ی این ها را اضافه کنید به یک کاراکتر اصلی مرموز و فوق العاده کم حرف که ما او را به نام «راننده» می شناسیم; کاراکتری در سبک و سیاق کاراکتری که آلن دلون در فیلم سامورایی بازی کرد: خونسرد, منزوی, در خود فرو رفته و ماهر در شغل خود. راننده که نقش اش را رایان گاسلینگ بازی می کند تنها یک کار را خیلی خوب بلد است و آن رانندگی است. او روزها در صحنه های فیلمبرداری فیلم های اکشن به عنوان راننده ی بدل خدمت می کند و در مسابقات رانندگی شرکت می کند و شب ها اتومبیل های دزدان و تبهکاران را می راند. راننده هیچ علاقه ای به حرف زدن با دیگران ندارد و خود را درگیر مسایل احساسی نمی کند اما ناگهان به خانمی که در همسایگی اش زندگی می کند ـکری مولیگان) علاقه مند می شود.
این زن ازدواج کرده و مادر یک پسر است اما شوهرش مدتی است که به زندان افتاده, هر چند که قرار است به زودی از زندان آزاد شود. اما راننده آدمی است که در «روز» زندگی می کند. او برای چند روز هم که شده نقش شوهر و پدر جانشین را برای این زن و پسرش بازی می کند. شوهر زن از زندان آزاد می شود و به راننده پیشنهاد می کند که در یک سرقت یک میلیون دلاری شرکت کند. اما این سرقت درست از کار در نمی آید و زن همسایه و پسرش هم در معرض خطر قرار می گیرند و راننده سعی می کند جان آنها را نجات بدهد...
در جایی خواندم که کارگردان فیلم از بازیگران فیلم اش و مخصوصا از بازیگر اصلی فیلم خواسته بوده که از دیالوگ پرهیز کنند و در مقابل سعی کنند که حرف و خواسته شان را با حالت های چهره و نگاه, بیان بکنند مگر اینکه واقعا حرف ضروری ای برای گفتن داشته باشند. این «سکوت» تاثیر شگرفی بر چگونگی شکل گیری شخصیت راننده داشته و به نوعی او را تبدیل به یک کاراکتر اسطوره ای مرموز کرده است. این همه توجه به پرورش کاراکتر در فیلم های ژانر اکشن امری نامعمول به شمار می رود. رایان گاسلینگ شاید در نگاه اول گزینه ی خوبی برای ایفای نقش های اکشن نباشد. ما این بازیگر خوب را بیشتر در نقش های درام و کمدی های متین دیده بودیم. اما حالا می بینیم که او بهترین بازیگر برای ایفای نقش اصلی در بران است. او به خوبی توانسته این کاراکتر مرموز درون گرا یا در خود فرو رفته را تجسم بخشد. او کاری می کند که «ما»ی تماشاگر به زندگی اش و به سرنوشت اش علاقه مند شویم; آن هم با حداقل کلمات, آن هم فقط با حالت نگاه و چشم ها.
ما به خوبی با این کاراکتری که فقط در لحظه زندگی می کند و هیچ ترسی از مردن ندارد – شاید به این دلیل که زندگی اش هیچ وقت زندگی نبوده – همذات پنداری می کنیم و حتی درگیر رابطه ی معصومانه اش با زن همسایه می شویم.
حسین امینی فیلمنامه نویس ایرانی تبار بران (که نوه ی دکتر علی امینی نخست وزیر سابق کشورمان است) با خلق چنین کاراکتری هیچ نیازی نداشته که سابقه و پس زمینه ی زندگی او را به روی کاغذ بیاورد و همین خصوصیت به امینی فرصت داده که چندتایی کاراکتر جانبی جذاب بیافریند.
همه ی کاراکترهای جانبی فیلم تماشایی اند و از همه تماشایی تر کاراکتری است که آلبرت بروکس نقش او را بازی می کند: رئیس تبهکارانی که می گوید قبلا تهیه کننده ی سینما بوده و فیلم های عشقی اکشن تولید می کرده است. یکی دیگر از خصوصیات عالی فیلم صحنه های تعقیب و گریز خیابانی آن است. فیلم یکی دو صحنه ی رانندگی در خیابان دارد که واقعا نمونه اش را در هیچ فیلمی پیدا نمی کنید; فقط آدم افسوس این را می خورد که چرا تعداد این صحنه های در فیلم کم است. و این را هم باید یاد آوری کرد که موسیقی متن فیلم که از نوع موسیقی الکترونیک است و کاری است از کلیف مارتینز, تکمیل کننده ی حس و حال عبوس و تیره ی فیلم است. تماشای این فیلم را به همه ی آنهایی که در جستجوی سینمای خوب و متفاوت هستند توصیه می کنم.
عكسها
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا
ثبت نام کنید یا
وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://up5.iranblog.com/images/p5u9mrhd9pm3noxozha9.jpg
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا
ثبت نام کنید یا
وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
