انجمن های تخصصی فلش خور

گلدان



***



ای گل که به گلدانی

وَز جملــه ی  گلهـای  بهــــارانی

دانم  تو  هم  از  غربتِ  خود  در  قفسی  نالی

دلتشنــه تـریـن  عــاشـقِ  بارانــی

در داخلِ  زنــدانـی

*

آن ریشه کـه پیچانـدی

وآن تـارِ غمی کــه  بر گلو  رانـدی

از جملـه  نشانـه هـای  بی زبان  دلتنگـی ست

از فکـرتِ آدمی  چـه هـا  خواندی

اینگونـه گل افشاندی!؟

*

بــر لــذّتـــم افــزودی

وجدانِ  خود  از  این جهت  آسودی

امّـا  مـن ِ دنیـا زده ،  بیــرونِ  تــــو  را  دیــدم

غـافـل  ز  درونتـم  کــه  می بودی

چون کوکب و داوودی

*

گلدانِ  تـو  تـاریک است

پاهای  تو را  چه کس  بدینسان  بست؟!

گلدانِ  تــو را  بــه  تیـشه ی نــور  در ایـن  وادی

آهستــــه و نـرم   بـایـــدی  بـشکست

سرزنده تر و سرمست

*

وقتی که  بهار آید

با  سایـه ی  نــورِ  سبـز  یار آید

در  بـستـــرِ  آزادیِ  گلسِتــانِ  احساست

گلواژه ای از عشق  به  بار آید

دل بـا تو کنار آید