29-01-2016، 13:46
شک نیست که هر یک از ما به طور مکرر تصویر اشیاء را در زمینه های مختلف مشاهده نموده ایم. تصویر محرکهای دور را هر چند بزرگ، کوچک و به عکس نزدیک را بزرگ دریافت کرده ایم. دلیل آن این است که ما چیزها را به صورت جدا از یکدیگر درک نمی کنیم. گرایش طبیعی ما این است که آنها را به صورت واحدهای سازمان یافته ای در رابطه با ابعاد، محیط و فاصله های آنها ادراک می کنیم.
وقتی فرد در ایستگاه راه آهن بر روی سکوی ایستاده یا نشسته است و قطاری در جلو او حرکت می کند جای هیچ شکی نیست که او بی حرکت است و قطار حرکت می کند. اما اگر در قطاری بنشینید و از پنجره به قطار دیگری که در کنار او است بنگرد زمانی که قطار مجاور آهسته به راه افتاده است و قطار او بی حرکت است وی تصور می کند قطار او به راه افتاده است. این ادراک نادرست بر اثر چهارچوب سنجش یا مبنای داوری ناآشنا در مقایسه با نشسته بودن در خارج از قطار بر روی سکو حاصل گردیده است.