15-01-2018، 15:43
سر بجنبان که بلی
سر بجنبان که بلی
این آهنگ مثل گلستانِ ابراهیمه
فرستاده به نادیده فرکانسا بلاک میشه
حضورِ من همینجاست وسط جهنمت
آب بخور شفا بگیر معبده من هفت دَره
معدنِ من از دمِ من گرم تره
مکتب من رفتنه از این دم من بم تره
بعد از این همه ترس و بی معرفت تو دفترت
بلند کن بیتو رو لب پیشرو
حقیقت تلخ تیغ زدش تو مطلبت
برای این کافیه که فقط ازت رَد بشم
پس تا وقتی برنگشتم با مترسکم حرف نزن
باید باهام راه بیای
با هر قدم صد قدم
نه توو بسترم اسلحست
نه رو دفترم منگنست
نه سربازام تو خندقن
نه سردارام تو جنگه بعدی معطلن
نه کمپلکس جنسیِ تو کودکیت
ریشه توی بنده بعدی به هر طرف پیشرو
گاهی تزریق میشه زَهره صوفی از علف
فقط میخوام دود کنم عوده ناف آهو
گرما رو حس بکنی روی ساق زانوت
دریا رو فوت بکنی روی بالِ طاووس
با هم دیگه سُر بخوریم روی آج چاقو
خونی رو بدنت نیست
یک دو سه
بیا بیرون از خلأ برمودای تابوت
بیا بیرون از اون گوانتانامای ذهنیت
عینیت بده به حس لامسه ی ارثیت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
باید تو کویر کنیم عبادت
دستامون روی ستاره ی عدالت
تو گوشمون زمزمه ی الهه یِ شرارت
واقعیت
اشاره به حماقت
تنفر رذالت از صداقت ندامت
اگه داری بده بره به خاطر شرافت
مثل شکوه تلخِ پرلاشز و هدایت
کاف قاف لام میم نون و واو و بافتم
شکافشو شکافتم نون داغو گاز زد
حرفای من چکیده ی منابع دنیاس
واسه همینه عطر مورد علاقه ی گرگاس
سوی شفا تا آخرین دقایق سهراب
شاید تو شمشیر خونی تو غلافِ استاد
به نام شب روز
زرد طوسی نهر رود
به نام سرزمین موعودِ ممنوع
به نام نوروز و پیر مرد برف پوش
به نام اون رعد که شیر و ببر و سیزده رو ترسوند
به نام اون رعد که شیر و ببر و سیزده رو ترسوند
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
سر بجنبان که بلی
این آهنگ مثل گلستانِ ابراهیمه
فرستاده به نادیده فرکانسا بلاک میشه
حضورِ من همینجاست وسط جهنمت
آب بخور شفا بگیر معبده من هفت دَره
معدنِ من از دمِ من گرم تره
مکتب من رفتنه از این دم من بم تره
بعد از این همه ترس و بی معرفت تو دفترت
بلند کن بیتو رو لب پیشرو
حقیقت تلخ تیغ زدش تو مطلبت
برای این کافیه که فقط ازت رَد بشم
پس تا وقتی برنگشتم با مترسکم حرف نزن
باید باهام راه بیای
با هر قدم صد قدم
نه توو بسترم اسلحست
نه رو دفترم منگنست
نه سربازام تو خندقن
نه سردارام تو جنگه بعدی معطلن
نه کمپلکس جنسیِ تو کودکیت
ریشه توی بنده بعدی به هر طرف پیشرو
گاهی تزریق میشه زَهره صوفی از علف
فقط میخوام دود کنم عوده ناف آهو
گرما رو حس بکنی روی ساق زانوت
دریا رو فوت بکنی روی بالِ طاووس
با هم دیگه سُر بخوریم روی آج چاقو
خونی رو بدنت نیست
یک دو سه
بیا بیرون از خلأ برمودای تابوت
بیا بیرون از اون گوانتانامای ذهنیت
عینیت بده به حس لامسه ی ارثیت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
باید تو کویر کنیم عبادت
دستامون روی ستاره ی عدالت
تو گوشمون زمزمه ی الهه یِ شرارت
واقعیت
اشاره به حماقت
تنفر رذالت از صداقت ندامت
اگه داری بده بره به خاطر شرافت
مثل شکوه تلخِ پرلاشز و هدایت
کاف قاف لام میم نون و واو و بافتم
شکافشو شکافتم نون داغو گاز زد
حرفای من چکیده ی منابع دنیاس
واسه همینه عطر مورد علاقه ی گرگاس
سوی شفا تا آخرین دقایق سهراب
شاید تو شمشیر خونی تو غلافِ استاد
به نام شب روز
زرد طوسی نهر رود
به نام سرزمین موعودِ ممنوع
به نام نوروز و پیر مرد برف پوش
به نام اون رعد که شیر و ببر و سیزده رو ترسوند
به نام اون رعد که شیر و ببر و سیزده رو ترسوند
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
مطرب من هیچ نبود
معجزه درویش نبود
شعله ی در خویش مگفت
روضه ی ترمیم نبود
رد ترک های تنم
موجب تعمیر نبود