31-03-2019، 12:01
در بعضي احاديث با يک کار ساده همه ي گناهان بخشيده مي شود. مثل: گريه بر سيد الشهدا... آیا واقعا به اين سادگي گناهان بخشيده مي شود؟
بله؛ ولی بشرطها و شروطها.
دوست داشتنِ اهل بیت واقعا انسان را از گناه تطهیر می کند. منتها دوست داشتنِ واقعی؛ نه فقط ادعای دوستی. محب اهل بیت علیهم السلام باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند چندان تاثیری در زندگی انسان داشته باشد. دلی پر از شوق گناه را چطور می توان جایگاه و ظرف محبت اولیاء الهی قرار داد.
امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید: «من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع؛ هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد.»[۱]
گریه و اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشّهدا، در حقیقت ابراز انزجار و تنفّر از قاتلان حضرت، و نشانه پیوند قلبی با این بزرگواران است. اگر کسی واقعا با امام حسین علیه السلام بیعت کرده و بر راه و مسیر ایشان حرکت کند، قطعا تمام گناهانش بخشیده شده و جایگاهش بهشت خواهد بود. اما اشک بی معرفت و به دنبال آن ارتکاب گناه و نافرمانی پروردگار، هیچ تاثیر خاصی بر بخشش گناهان نخواهد داشت.
شهید مطهری رحمه الله علیه در مورد گریه بر اباعبدالله می فرمایند «اشکی که ما برای او می ریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، روح ما پرواز کوچکی با روح حسینی بکند، ذره ای از همت او،ذره ای از غیرت او، ذره ای از حریت او، ذره ای از ایمان او، ذره ای از تقوای او، ذره ای از توحید او در ما بتابد، و چنین اشکی از چشم ما جاری شود، آن اشک هر چه دلتان بخواهد قیمت دارد. اگر گفتند به اندازه یک بال مگسش هم یک دنیا ارزش دارد، باور کنیددیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
. »[۲]
بله؛ ولی بشرطها و شروطها.
دوست داشتنِ اهل بیت واقعا انسان را از گناه تطهیر می کند. منتها دوست داشتنِ واقعی؛ نه فقط ادعای دوستی. محب اهل بیت علیهم السلام باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند چندان تاثیری در زندگی انسان داشته باشد. دلی پر از شوق گناه را چطور می توان جایگاه و ظرف محبت اولیاء الهی قرار داد.
امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید: «من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع؛ هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد.»[۱]
گریه و اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشّهدا، در حقیقت ابراز انزجار و تنفّر از قاتلان حضرت، و نشانه پیوند قلبی با این بزرگواران است. اگر کسی واقعا با امام حسین علیه السلام بیعت کرده و بر راه و مسیر ایشان حرکت کند، قطعا تمام گناهانش بخشیده شده و جایگاهش بهشت خواهد بود. اما اشک بی معرفت و به دنبال آن ارتکاب گناه و نافرمانی پروردگار، هیچ تاثیر خاصی بر بخشش گناهان نخواهد داشت.
شهید مطهری رحمه الله علیه در مورد گریه بر اباعبدالله می فرمایند «اشکی که ما برای او می ریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، روح ما پرواز کوچکی با روح حسینی بکند، ذره ای از همت او،ذره ای از غیرت او، ذره ای از حریت او، ذره ای از ایمان او، ذره ای از تقوای او، ذره ای از توحید او در ما بتابد، و چنین اشکی از چشم ما جاری شود، آن اشک هر چه دلتان بخواهد قیمت دارد. اگر گفتند به اندازه یک بال مگسش هم یک دنیا ارزش دارد، باور کنیددیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
. »[۲]