ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺗﺮ ﭘﺮ ﺍﯾﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﺑﯽ ﺑﺴﺘﺮ
ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺟﺎ ﺑﺪﯼ ﺗﻤﻮﻡ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﺨﺮ
ﻋﺼﺒﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺵ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩ ﺩﺭﺁﺭﻡ
مال من باش که شدم خسته ازین تنهاییا
تو واسه من با همه فرق داریا
ﺍﻣﺎﺩﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﻋﻤﻖ ﯾﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺫﺍﺗﯽ ﺑﻤﺐ
ﻭﻟﯽ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﺸﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﯼ ﺫﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺧﺶ ﻭ ﺗﺮﮐﻪ
ﺑﮕﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻠﮑﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﺯﺧﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﮑﻪ
ﺭﻧﮓ ﻣﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺳﮑﻮﺕ ﻋﻤﯿﻖ ﺍﭘﯿﺪﻣﯽ
ﺑﺬﺍﺭ ﻧﻤﮏ ﻭ ﺑﺮﯾﺰﻥ ﻭ ﺍﻻ ﺑﻌﺪ
ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺎ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﻧﯽ ﻧﻪ
هاپ هاپ هیپ هاپ
ﻣﺎﺭﻭ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﭗ ﺁﺏ ﺑﺰﻥ ﺑﺮﻭ ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﭘﺎﮎ
ﺑﺎﻫﺎﺕ ﻧﻤﯿﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﺖ ﻣﺎﺕ
ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺗﻢ ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﺎﺩ ﻣﺎﺩ
دل من هواتو کرده کی برام تو میشه لعنتی
بگو کی تقاص دل منو پس میده خب
ﺑﺒﯿﻦ ، ﺣﺘﯽ ﺯﺧﻤﺎﻡ ﻋﯿﻦِ ﺧﻮﺩﻡ ﺳَﺮ ﺑﺎﺯﻥ
ﺍﻵﻥ ﺗﻮﻭ ﺍﺳﺘﻮﺩﯾﻮﻡ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﻁ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ
ﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻤﺶ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺫﻭﻗﻢ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻡ
ﺍﯾﻨﺎ ﻧﻮﺭِ ﺳﻨﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺗﻮﻭ ﻣﺨﻢ ﺷﻤﻊ ﺩﺍﺭﻡ
من بودم با ضربانش شریان گرفتم
با شوق و خنده‌هات با تو هیجان گرفتم
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻧﻔﻠﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺣﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻟﺨﻮﺭﻩ
ﺍﻭﻧﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﺣﻤﻮ ﺑﻠﺪﻩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺶ ﺳﻬﻤﻮ ﺑﻠﺪﻩ
همش توو خیابون مسخره میشدم
میدیدم ک ادم ها از هم زده میشدن
نمیتونم بگم سرم زیر برفا نیس
عین کبکا که بیاد بالا رفته یربا