دوش دیدم ک ملایک در میخانه زدند
گل آدم ﺑﺴﺮﺷﺘﻨﺪ و به پیمانه زدند
درد ما را نیست درمان الغیاث
هجر ما را نیست پایان الغیاث
ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﺩﮐﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ
آن که پرنقش زد این دایره مینایی
کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
فکر عشق، آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد
ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﺁﻣﻮﺯ
ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺪﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺩﮔﺮﺍﻥ
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا!
ﺍﻱ ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ
ﻏﻴﺮ ﻛﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا
ای بی خبر از سوخته و سوختنی
عشق آمدنی بود نه آموختنی
یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم
ماجراهایی که با من زیر باران داشتی
شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم ..