تا مهر تواَم در دل شوریده نشست
وافتاد مــرا چشـم بدان نرگـس مست
این غم ز دلم نمینهد پای برون
وین اشک ز دامنم نمیدارد دست
تورا من دوست میدارم، خلاف هرچه در عالم
اگر طعنه ست در عقلم، اگر رخنه ست در دینم
من اول روز دانستم که با شیرین در افتادم
که چون فرهاد باید شُست، دست از جان شیرینم
من دست شسته ام از غرورم برای تو
افتاده ام چو قطره شبنم به پای تو
وفا نکردی و کردم، جفا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم، بریدی و نبریدم
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران، وای به حال دگران
نمی دانم پس ازمرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم
چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم
که ازخاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد
به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز پی در پی
دم گرم خودش را بر گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدین سان بشکند در من
سکوت مرگبارم را.
ابی تر از انم که بی رنگ بمیریم
از شیشه نبودم که با سنگ بمیرم
من دارم از این میسوزم حرف رو نشنیده رفتی
قدرت عشق دلم رو هستیمو ندیده رفتی
قصه ی عشقم من خوب بود تو اونم نخوندی
خیلی حرفا داشتم با تو ولی تو نموندی رفتی
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست