من که به کل آسمان
ستاره ای نداشتم
عجب نشسته ای به دل
یابن الحسن یابن الحسن
نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم
در این سراب فنا چشمه حیات منم
وگر به خشم روی صد هزار سال ز من
به عاقبت به من آیی که منتهات منم
نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقش بند سراپرده رضات منم
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است بدین حال گواست
تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید
دانی که چرا سر نهان با تونگویم؟ طوطی صفتی طاقت اسرار نداری
یادم نمی کنی و
ز یادم نمی روی
یادت بخیر
یار فراموش کار من!
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻴﺰ ﻭ ﮐﺲ ﺩﻝ
کﻪ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﮐﺎﺭﻳﺴﺖ ﻣﺸﮑل
لطف حق با تو مداراها کند
چون که از حد بگذرد رسوا کند
در کوی تو معروفم و از روی تو محروم
گرگ دهن آلوده ی یوسف ندریده
ما هیچ ندیدیم و همه شهر بگفتند
افسانه ی مجنون به لیلی نرسیده..
در خواب گزیده لب شیرین گل اندام
از خواب نباشد مگر انگشت گزیده
بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم
چون طفل دوان در پی گنجشک پریده
روی تو مبیناد دگر دیده ی سعدی
گر دیده به کس باز کند روی تو دیده
همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در دیار چه طوطی کم از زغن باشد