14-02-2012، 22:06
"گابریل دیشاو" هنرمند و مجسمه سازی است که با استفاده از قطعات فرسوده رایانه ها یک جفت کفش ورزشی "نایک" را طراحی و ساخته است. در ساخت این مجسمه - کفش از صفحه اصلی رایانه ها، تراشه ها، اتصال دهنده های انرژی، پورتهای USB، و حتی قاب یک ماشین تایپ قدیمی استفاده شده است.
روزانه در حدود 100 هزار پوند زائده الکترونیکی در آمریکا به دور ریخته می شوند و تنها بخشی کوچک از آنها بازیافت می شوند، بقیه این زباله ها بر روی زمین جمع آوری می شوند تا فردی مانند دیشاو آنها را جمع آوری کرده و از آنها برای خلق هنری به نام "هنر زباله ای" استفاده کند.
به گفته وی بخش جالب توجه کار جدا کردن قطعات مورد نیاز برای کفش از دستگاه ها و ماشینهای الکترونیکی بود زیرا بسیاری از آنها ماشینهایی بسیار پیچیده به شمار می روند.
بخشهای مختلف این کفش از ماشینهای کاملا متفاوتی تهیه شده اند، بخش مسی آن از بخش گرماگیر، لایه شفاف اطراف کفش از ماسک اکسیژن یک هواپیمای 747، حروف نصب شده بر روی کفش از کلیدهای دستگاه تایپ و جعبه کفش از جعبه یک ماشین تایپ قدیمی گرفته شده است.
برای ساخت این کفش سه هفته یا 90 ساعت زمان صرف شده و ساخت آن از تخت کفش آغاز شده است. در کفی شفاف این کفش می توان قطعاتی از تخته مدار رایانه ها را مشاهده کرد.
این کفش که طراح نام آن را مجسمه Nike Air Max+2011 انتخاب کرده است با الهام از تکنولوژی های به کار گرفته شده در ساخت رایانه ها و بر اساس استفاده خلاقانه از قطعات رایانه ها و دیگر لوازم و ماشینهای الکتریکی و مکانیکی ساخته شده است
روزانه در حدود 100 هزار پوند زائده الکترونیکی در آمریکا به دور ریخته می شوند و تنها بخشی کوچک از آنها بازیافت می شوند، بقیه این زباله ها بر روی زمین جمع آوری می شوند تا فردی مانند دیشاو آنها را جمع آوری کرده و از آنها برای خلق هنری به نام "هنر زباله ای" استفاده کند.
به گفته وی بخش جالب توجه کار جدا کردن قطعات مورد نیاز برای کفش از دستگاه ها و ماشینهای الکترونیکی بود زیرا بسیاری از آنها ماشینهایی بسیار پیچیده به شمار می روند.
بخشهای مختلف این کفش از ماشینهای کاملا متفاوتی تهیه شده اند، بخش مسی آن از بخش گرماگیر، لایه شفاف اطراف کفش از ماسک اکسیژن یک هواپیمای 747، حروف نصب شده بر روی کفش از کلیدهای دستگاه تایپ و جعبه کفش از جعبه یک ماشین تایپ قدیمی گرفته شده است.
برای ساخت این کفش سه هفته یا 90 ساعت زمان صرف شده و ساخت آن از تخت کفش آغاز شده است. در کفی شفاف این کفش می توان قطعاتی از تخته مدار رایانه ها را مشاهده کرد.
این کفش که طراح نام آن را مجسمه Nike Air Max+2011 انتخاب کرده است با الهام از تکنولوژی های به کار گرفته شده در ساخت رایانه ها و بر اساس استفاده خلاقانه از قطعات رایانه ها و دیگر لوازم و ماشینهای الکتریکی و مکانیکی ساخته شده است