02-09-2013، 21:50
خسته و كوفته مي رسم خانه. بوي غذا در فضا پيچيده است و هر لحظه بر شدت گرسنگي ام مي افزايد. وقتي بشقاب غذا را روي اوپن مي بينم مستقيم به طرف آن حمله ور مي شوم. اولين قاشق را كه مي خورم طعم دودي برنج مرا ناخواسته به سال هاي گذشته مي برد و خاطره سفر شمال را در ذهنم زنده مي كند. ويلاي زيباي كنار دريا. ياد لحظاتي كه بعد از كلي تفريح كه ديگر جان در بدن نداشتيم بوي برنج دودي مادر مشام ما را نوازش مي كرد.
مرور خاطرات شيرين آن روزها خوردن برنج دودي را با ولع هر چه بيشتر برايم همراه ساخته بود. در اين لحظه فكر كردم كه چطور آن روزها به اين كار ارزشمند مادر پي نبرده بودم. ما دنبال بازي و شيطنت بوديم و تا گرسنه مي شديم شكم خود را با آنچه مادر با زحمت درست كرده بود آرام مي كرديم. چرا من متوجه نبودم كه مادر هم مثل ما نياز به تفريح و نشاط داشته اما به خود رنج غذا پختن داده است تا ما اوقات خوشي داشته باشيم.
با خود قرار گذاشتم كه در اولين فرصت دست او را بعد از اين همه ناسپاسي ببوسم. هرچند تا به حال به خودم جرات چنين كاري را نداده بودم اما اين نهايت نمك به حرامي بود اگر بعد از اين همه سال، حق فرزندي را به جا نياورم و از يك بوسه ناچيز امتناع كنم.
فكر مي كردم كه بهتر است وقتي همه دور هم جمع هستيم اين كار را انجام دهم تا سختي آن در نظر آن ها هم كمرنگ شود.
شب كه سفره شام پهن شد سر حرف را باز كردم. همه در حال خوردن بودند و من با اين احساس كه همگي از خوردن برنج دودي لذت مي برند شروع كردم به تعريف از آن. مادر گفت: بس است غذايت را بخور. خودم مي دانم خيلي خوشمزه شده است لازم نيست مسخره كني. من با تعجب گفتم: مادر من جدي مي گويم. ظهر كه اين برنج را خوردم ياد شمال افتادم. ياد برنج دودي هايي كه آنجا مي پختي. خيلي وقت بود كه ديگر برنج دودي نخورده بودم. واقعا خوشمزه بود. دستت درد نكند. نه فقط به خاطر امروز بلكه به خاطر تمام روزهايي كه زحمت تو را درك نكردم. حالا مي خواهم دست تو را ببوسم.
يك لحظه حس كردم همه دست از غذا كشيده اند و با نگاهي تحقیر آمیز به من زل زده اند. بي توجه به رفتار آن ها به طرف مادر رفتم تا دستش را ببوسم. اضطرابي مبهم به جانم افتاد. گرماي دست مادر را روي لب هايم حس كردم. لحظه اي نگذشت كه صداي خنده جمع بلند شد. سقف دهان آن ها نمايان بود. ناخواسته رگ جوشم بيرون زد و با شدت پرسيدم: چه شده؟ صحنه خنده داري بود؟ كجايش خنده داشت كه اينطور به هوا پريديد؟
مادر حرفم را بريد و گفت: عزیزم برنجي كه تو خوردي دودی نبود فقط کمی سوخته بود.
