29-09-2013، 12:28
شیخ ضیاء الدین از سخنسرایان معروف آذربایجان بود که در ابتدای جوانی به خراسان و هرات رفت و در خدمت امیر علیشیر نوائی به عزت و احترام رسید . ضیائی مردی بسیار ظریف و خوش صحبت بوده و هوش و حافظه عجیبی داشته است
سام میرزای صفوی در تحفه سامی مینویسد :
از شعرای مشهور آذربایجان است . در اویل عمر به خراسان رفته و در آنجا بدقت فهم و حدت ذهن اشتهار تمام یافت و در مجلس میر علیشیر راه یافت و بخواندن اشعار آبدار خود مبادرت می نمود
به نوشته بعضی ، شاعری بسیار رند و عاشق پیشه بود . سام میرزا او را اردوبادی میداند و در آتشکده و نگارستان سخن اردبیلی آمده ، ولی امیر علیشیر که با وی معاصر و معاشر بود تبریزی نوشته است
وفات وی در سال 900 - 927 هجری - در تبریز اتفاق افتاده است
خوش ان ساعت که آید ترک من شمشیر کین با او حریفان جمله بگریزند و من مانم همین با او
نرگس به دور چشم تو میل شراب کرد مست انچنان فتاد که یک ساله خواب کرد
عجب نبود اگر پروانه امشب ترک جان کرده که بیند نخل عمر شمع یکباره خزان کرده
سام میرزای صفوی در تحفه سامی مینویسد :
از شعرای مشهور آذربایجان است . در اویل عمر به خراسان رفته و در آنجا بدقت فهم و حدت ذهن اشتهار تمام یافت و در مجلس میر علیشیر راه یافت و بخواندن اشعار آبدار خود مبادرت می نمود
به نوشته بعضی ، شاعری بسیار رند و عاشق پیشه بود . سام میرزا او را اردوبادی میداند و در آتشکده و نگارستان سخن اردبیلی آمده ، ولی امیر علیشیر که با وی معاصر و معاشر بود تبریزی نوشته است
وفات وی در سال 900 - 927 هجری - در تبریز اتفاق افتاده است
خوش ان ساعت که آید ترک من شمشیر کین با او حریفان جمله بگریزند و من مانم همین با او
نرگس به دور چشم تو میل شراب کرد مست انچنان فتاد که یک ساله خواب کرد
عجب نبود اگر پروانه امشب ترک جان کرده که بیند نخل عمر شمع یکباره خزان کرده