20-11-2013، 18:46
قرن 16 میلادی دو نوع ویولا به نام "Viola Gamba" و "Viola Brazza" به عنوان ساز زهی در اروپا معمول گردیده بود و شکل امروزی ویولن با استفاده از شکل و ساختمان ویولا ابداع شده است. اولین کسی که به ساختن ویولن پرداخت شخصی بود از اهالی ایتالیا به اسم کاسپارو برتولوئی.
ویولن از اواخر دوره قاجاریه و دوره رضاشاه در ایران معمول گردید و در ارکسترهای ملی به کار گرفته شد. به طوری که در حال حاضر موسیقی سنتی و آثار ایرانی را با ویولن نیر می نوازند. امروزه برای سنین مختلف چهار نوع ویولن ساخته می شود:
ویولن های یک چهارم (4/1) برای افراد بین سنین 5 تا 7 الی 8 سال.
2- ویولن های نصفه (4/2) برای هنرجویان بین 8 تا 10 الی 11 سال.
3- ویولن سه چهارم (4/3) برای نوجوانان 13 تا 16 سال.
4- ویولن های کامل (4/4) که برای هنرجویان بزرگسال مورد استفاده قرار می گیرد.
بطور کلی ویولن در هنگام نواخته شدن با سه نقطه چانه، شانه و دست چپ در تماس است و هر یک از این نقاط بخشی از بار دست گرفتن ساز را به دوش می کشند. هرچند، نوازنده باید بتواند که ویولن را بدون کمک گرفتن از دست چپ و فقط با کمک گردن و شانه نگاه دارد.
شانه و گردن:
نوازنده نباید برای نگهداری ساز بر روی شانه چپ، آنرا بالا کشد و شانه باید در هنگام گرفتن ساز به همان وضعیت افتاده خود در حالت طبیعی بدن باقی ماند. طبیعی است اگر گردن نوازنده بلند باشد، او ناخودآگاه برای با تسلط گرفتن ساز، نیازمند بالا کشیدن شانه و یا خم کردن اضافی گردن خود به سمت پایین است که البته اتخاذ هر یک از دو مورد فوق توسط نوازنده اشتباه استريا؛زیرا برای حفظ اولی او باید یک توان اضافی را به شکل بیهوده ای صرف بالا نگه داشتن شانه گرداند که هم باعث خستگی او شده و هم دائما درصدی از فکر او بایستی به حفظ این حالت معطوف باشد. مورد دوم نیز، از آنجا که غضروف ها و مهره های گردن را به حالت کشش بیش از اندازه می اندازد و بر آنها فشار وارد می کند، مطلوب نیست...
به دو شکل می توان از این معضل رهایی یافت: نخست آنکه به وسیله تکه پارچه ای که بر روی خود برگردانده شده و یا به اصطلاح " تا " شده و در زیر ویولن قرار گرفته است، این ارتفاع تامین گردد و دیگر آنکه از بالشتک های مخصوص کارخانه ای استفاده گردد. انتخاب یک بالشتک مناسب بسیار مهم بوده و می تواند تاثیر بسزایی بر راحت تر نواختن داشته باشد.
صدای سیم ها به طور آزاد (دست باز) از زیر تا بم عبارتند از: mi4 (سیم اول) – La3 (سیم دوم) – Re3 (سیم سوم) – Sol2 (سیم چهارم) و بنابراین سیم ها نسبت به یکدیگر با فاصله پنجم درست به طور متوالی کوک می شوند و روی این اصل ویولونیست ها عموماً به گام فیثاغورث که بر مبنای پنجم ها ایجاد شده است عادت کرده اند.
ویولم از دسته سازهای زهی کمانی (آرشه ای) است و به وسیله آرشه که معمولاً از چوب و موی دم اسب ساخته می شود به صدا در می آید. برای ایجاد صدا قبلاً باید به موهای آرشه مقداری «کولیفون» که یک نوع صمغ گیاهی است مالید.
کلیفن :
از درخت کاج یا دیگر درختان مخروطی به دست می آید.این صمغ را در حالت مایع حرارت می دهند تا برخی از اجزای رار آن بخار شود(جدا شود) سپس در قالب های مخصوص ریخته صبر می کنند تا سرد و جامد شود.رنگ آن از زرد تا سیاه متغیر است.در دمای اتاق کلی معمولا جامد و شکننده است اما در دماهای بالا ذوب می شود. همچنین بسیار قابل اشتعال است. در موادی مانند الکل عطرو بنزن قابل حل است.علاوه بر نوازندگان رقاصان باله نیز هم گاهی از پودر کلیفن برای کفش هایشان ادستفاده می کنند تا از سر خوردن جلوگیری کنند. همچنین بازیکن توپ گیر در بیسبال و در بعضی ورزشها برای پرتاب بهتر توپ از کلیفن استفاده می کنند. فرانسه،جنوب چین، شمال ویتنام و ایالت های اتلانتیک جنوبی و خلیج شرقی امریکا و در اروپا تولید کننده های اصلی به حساب می آیند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.uplooder.net/img/image/40/6eabda50d08010ee06f57ed5e5464987/El-Violin.jpg
ویولن از اواخر دوره قاجاریه و دوره رضاشاه در ایران معمول گردید و در ارکسترهای ملی به کار گرفته شد. به طوری که در حال حاضر موسیقی سنتی و آثار ایرانی را با ویولن نیر می نوازند. امروزه برای سنین مختلف چهار نوع ویولن ساخته می شود:
ویولن های یک چهارم (4/1) برای افراد بین سنین 5 تا 7 الی 8 سال.
2- ویولن های نصفه (4/2) برای هنرجویان بین 8 تا 10 الی 11 سال.
3- ویولن سه چهارم (4/3) برای نوجوانان 13 تا 16 سال.
4- ویولن های کامل (4/4) که برای هنرجویان بزرگسال مورد استفاده قرار می گیرد.
بطور کلی ویولن در هنگام نواخته شدن با سه نقطه چانه، شانه و دست چپ در تماس است و هر یک از این نقاط بخشی از بار دست گرفتن ساز را به دوش می کشند. هرچند، نوازنده باید بتواند که ویولن را بدون کمک گرفتن از دست چپ و فقط با کمک گردن و شانه نگاه دارد.
شانه و گردن:
نوازنده نباید برای نگهداری ساز بر روی شانه چپ، آنرا بالا کشد و شانه باید در هنگام گرفتن ساز به همان وضعیت افتاده خود در حالت طبیعی بدن باقی ماند. طبیعی است اگر گردن نوازنده بلند باشد، او ناخودآگاه برای با تسلط گرفتن ساز، نیازمند بالا کشیدن شانه و یا خم کردن اضافی گردن خود به سمت پایین است که البته اتخاذ هر یک از دو مورد فوق توسط نوازنده اشتباه استريا؛زیرا برای حفظ اولی او باید یک توان اضافی را به شکل بیهوده ای صرف بالا نگه داشتن شانه گرداند که هم باعث خستگی او شده و هم دائما درصدی از فکر او بایستی به حفظ این حالت معطوف باشد. مورد دوم نیز، از آنجا که غضروف ها و مهره های گردن را به حالت کشش بیش از اندازه می اندازد و بر آنها فشار وارد می کند، مطلوب نیست...
به دو شکل می توان از این معضل رهایی یافت: نخست آنکه به وسیله تکه پارچه ای که بر روی خود برگردانده شده و یا به اصطلاح " تا " شده و در زیر ویولن قرار گرفته است، این ارتفاع تامین گردد و دیگر آنکه از بالشتک های مخصوص کارخانه ای استفاده گردد. انتخاب یک بالشتک مناسب بسیار مهم بوده و می تواند تاثیر بسزایی بر راحت تر نواختن داشته باشد.
صدای سیم ها به طور آزاد (دست باز) از زیر تا بم عبارتند از: mi4 (سیم اول) – La3 (سیم دوم) – Re3 (سیم سوم) – Sol2 (سیم چهارم) و بنابراین سیم ها نسبت به یکدیگر با فاصله پنجم درست به طور متوالی کوک می شوند و روی این اصل ویولونیست ها عموماً به گام فیثاغورث که بر مبنای پنجم ها ایجاد شده است عادت کرده اند.
ویولم از دسته سازهای زهی کمانی (آرشه ای) است و به وسیله آرشه که معمولاً از چوب و موی دم اسب ساخته می شود به صدا در می آید. برای ایجاد صدا قبلاً باید به موهای آرشه مقداری «کولیفون» که یک نوع صمغ گیاهی است مالید.
کلیفن :
از درخت کاج یا دیگر درختان مخروطی به دست می آید.این صمغ را در حالت مایع حرارت می دهند تا برخی از اجزای رار آن بخار شود(جدا شود) سپس در قالب های مخصوص ریخته صبر می کنند تا سرد و جامد شود.رنگ آن از زرد تا سیاه متغیر است.در دمای اتاق کلی معمولا جامد و شکننده است اما در دماهای بالا ذوب می شود. همچنین بسیار قابل اشتعال است. در موادی مانند الکل عطرو بنزن قابل حل است.علاوه بر نوازندگان رقاصان باله نیز هم گاهی از پودر کلیفن برای کفش هایشان ادستفاده می کنند تا از سر خوردن جلوگیری کنند. همچنین بازیکن توپ گیر در بیسبال و در بعضی ورزشها برای پرتاب بهتر توپ از کلیفن استفاده می کنند. فرانسه،جنوب چین، شمال ویتنام و ایالت های اتلانتیک جنوبی و خلیج شرقی امریکا و در اروپا تولید کننده های اصلی به حساب می آیند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.uplooder.net/img/image/40/6eabda50d08010ee06f57ed5e5464987/El-Violin.jpg