انجمن های تخصصی فلش خور

تاریخچه باشگاه فوتبال اینترمیلان
باشگاه فوتبال اینتر میلان در سال 1899 به عنوان باشگاه کریکت و فوتبال تاسیس گردید . باشگاه اینتر در شهر میلان به همراه رقیب دیرینه خود آث میلان قرار دارد . باشگاه اینتر توانست 3 بار قهرمانی ایتالیا را تا سال 1908 تجربه کند و در این سال ها بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژاد پرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید.
سالهای آغازین برای اینتر بسیار موفق بود. تیم دیگر شهر میلان (آث میلان)، پس از جدایی اینتری‌ها افت وحشتناکی کرد و بیش از ۴۰ سال در حسرت قهرمانی ایتالیا بود تا اینتر چند دهه بدون مزاحمت تیم اول شهر میلان باشد. اما اینتر نیز پس از کسب قهرمانی دوم در سال ۱۹۲۰ دچار افت شد و تا اواخر دهه بیست از کورس قهرمانی دور بود.

 
- ظهور جوزپه مه آتزا
در سال ۱۹۲۷ میلادی ستاره‌ای به نام جوزپه مه آتزا در اینتر متولد شد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. وی توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ، قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود نیز با زدن ۳۱ گل، آقای گل اولین دوره برگزاری سری آ شود. مه آتزا بین سالهای ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۶ توانست ۴ بار آقای گل کشور ایتالیا شود. همچنین در دو جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا و ۱۹۳۸ فرانسه، جوزپه مه آتزا قهرمانی جهان را برای کشورش ایتالیا به ارمغان آورد. این بازیکن بزرگ در سالهای آخر بازیگری خود از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را نیز تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جوزپه مه آتزا در ۴۰۸ بازی ۲۸۸ گل برای اینتر به ثمر رساند که رکوردی دست نیافتنی برای او محسوب می‌شود. وی در مقاطع مختلفی سرمربیگری اینتر را نیز بر عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ پس از مرگ وی، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد.

 
- دهه 40 و دهه 50
اینتر بین سالهای ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما همیشه در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. تا اینکه در سال ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست دوباره اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود دو بار اینتر را صاحب اسکودتو کرد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد. اینتر در مقابل تمامی بزرگان ایتالیا با تعداد گل‌های فراوان پیروز می‌شد که از بین آنها می‌توان به پیروزی ۶-۰ مقابل یوونتوس اشاره کرد. دوران نسبتا کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود.

در سال ۱۹۵۵، آنجلو موراتی که از مردان سرشناس ایتالیا بود اینتر را خریداری کرد و ریاست این تیم را بر عهده گرفت. حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود. موراتی در ابتدای حضور خود چند مربی عوض کرد تا سرانجام تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک نابغه و تئوریسین آرژانتینی به نام هلنینو هرارا بسپارد. هرارا در سال ۱۹۶۰ اینتر را تحویل گرفت و شروع به ساختن تیمی جوان و منسجم کرد. تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد، سال دوم نایب قهرمان شد و در سال سوم اسکودتو رو بدست آورد تا نشان دهد تفکراتش در حال به بار نشستن هستند. پس از اولین قهرمانی در سری آ، اینتر سال بعد جام باشگاه‌های اروپا را به دست آورد. فصل بعد هم هرارا برترین سال تاریخ اینتر را رقم زد و تمامی جامهای ممکن را به ارمغان آورد. در آن سال اینتر قهرمان اسکودتو، جام باشگاه‌های اروپا و جام بین قاره‌ای شد. در سال ۱۹۶۶ نیز هرارا دهمین اسکودتوی اینتر را برای این باشگاه به ارمغان آورد. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان این کشور شود یک ستاره روی پیراهن خود درج می‌کند. اینتر در سال‌های طلایی خود با بازیکنانی نظیر فاکتی، ماتزولا، سوارز و کورسو از بام ایتالیا و اروپا پایین نیامد و دهه شصت میلادی را به عنوان دهه اینتر رقم زد. اینتر در آن سالها ۳ اسکودتو و ۴ جام بین‌المللی را بدست آورد و همان زمان بود که به اینتر هرارا لقب اینتر بزرگ داده شد. لقبی واقعا برازنده این باشگاه و بازیکنان افسانه‌ای آن بود. دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۸ با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت.

 
- پاتزا اینتر
سال ۱۹۷۰ اینتر به نایب قهرمانی ایتالیا دست یافت و نقشه‌های زیادی برای فتح جام در فصل آینده کشید، ولی فصل ۱۹۷۰-۱۹۷۱ برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازی‌های کابوس وار اینتر باعث شد تمامی هوادارن این تیم از قهرمانی نا امید شده و نگران سقوط به دسته پائین تر باشند. اما ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. پیروزی‌های پیاپی تیم انتهای جدولی ابتدای فصل را تبدیل به قدرت اول ایتالیا کرد. در پایان فصل، اینتر قهرمان لیگ شد تا نشان دهد به چه دلیل لقب اینتر دیوانه را یدک می کشد. پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت، تا اینکه جیووانی تراپاتونی به عنوان سرمربی اینترمیلان انتخاب شد. تراپاتونی با داشتن بازیکنانی بی نظیری همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس بره مه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست برترین قهرمانی تاریخ سری آ را با ۵۸ امتیاز(در آن دوران هر برد ۲ امتیازی داشت) رقم بزند و سیزدهمین اسکودتو را نصیب اینتر کند. یک سال بعد تیم ملی آلمان به لطف بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس بره مه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازی‌ها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر ساله بهترین بازیکن جهان راانتخاب کند. لوتار ماتئوس از اینتر اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد.

 
- سالهای سیاه اینتر و شروعی دوباره

اسکودتوی سیزدهم برای اینتر بسیار نحس بود. پس از آن قهرمانی اینتر تا سالیان زیادی نتوانست قهرمانی ایتالیا را بدست آورد. نفوذ سیاست و مسائل پشت پرده چهره ی فوتبال ایتالیا را بسیار زشت کرده بود، تا جایی که نتایج بسیاری از بازیها پیش از شروع مسابقه تعیین می‌شد. بدترین دوران اینتر طی این سالها رقم خورد و اینتر در سال ۱۹۹۳-۱۹۹۴ با کسب عنوان سیزدهم در سری آ، بدترین رتبه ی تاریخ خود را بدست آورد و فقط ۱ امتیاز تا سقوط به دسته پایین تر فاصله داشت. البته اینتر در دهه ۹۰ سه بار جام یوفا را بدست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران مشتاق اینتر را راضی نگه دارد. ماسیمو موراتی، فرزند پر افتخارترین رئیس تاریخ اینتر باشگاه را خریداری کرد و سعی نمود با جمع کردن انبوهی از ستارگان دنیای فوتبال نظیر رونالدو، ویری، باجو، زامورانو، باتیستوتا، تولدو، بلان، کاناوارو و ... اینتر را به دوران با شکوه خود بازگرداند. اما اشتباهات داوری فضای مسمومی را در کشور ایتالیا به وجود آورده بود. جالب‌ترین داوری ایتالیا در سال ۱۹۹۸ و در مصاف اینتر و یوونتوس رخ داد که داور مسابقه با تصمیماتی عجیب پیروزی را به یوونتوس هدیه کرد. این اشتباهات در دیگر بازی‌های نیز تکرار شد تا تیم رویایی اینتر در آن فصل با وجود قهرمانی در جام یوفا نتواند بر بام ایتالیا بایستد. هر ساله این اتفاقات تکرار می‌شد و در سال ۲۰۰۲ نیز همین مسائل مانع قهرمانی اینتر در سری آ شد. این شرایط تا سال ۲۰۰۶ ادامه یافت.
پس از پایان سال ۲۰۰۶، دادگاه ایتالیا که ۲ سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاهای سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت. مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از باشگاه‌های متقلب ایتالیا تبانی آنها را برملا کرد. در نهایت یوونتوس به جرم فساد و تبانی با داوران به دسته پائین تر سقوط کرد و ۲ قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند. جدول ایتالیا در سال ۲۰۰۶ تغییر کرد و یوونتوس به قعر جدول سقوط کرد. اسکودتوی سال ۲۰۰۶ نیز به تیم اول جدول جدید یعنی اینتر داده شد. شاید این حکم برای چند دهه تبانی در فوتبال کم بود، اما حداقل باعث شد تا بار دیگر فوتبال ایتالیا در فضایی سالم تنفس کند. این اسکودیو برای اینتر حرام است و جایی در قلب اینتری ندارد.

 
- پرواز نراتزوری
پس از پاک شدن فوتبال ایتالیا از فساد و تبانی، ماسیمو موراتی که میخواست جا پای پدر بگذارد، با کمک برترین بازیکن تاریخ اینتر(جاچینتو فاکتی) بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را در اینتر جمع آوری کرد تا اینتر را دوباره به اینتر دهه شصت تبدیل کند. فاکتی بزرگ همان سال درگذشت، ولی حاصل زحمات او و موراتی شکستن تمام رکوردهای تاریخ اروپا توسط اینتر بود. ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز در یک فصل، ارزشمندترین رکوردهای تاریخ اروپا را به نام اینتر کرد و نراتزوریها توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرند. یک فصل بعد هم اینتر در آستانه صد صالگی با پشت سر گذاشتن تمامی رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد تا همه چیز برای نراتزوری‌ها کامل شود. اینتر بار دیگر در دنیای فوتبال یکه تازی می‌کرد و خود را به عنوان قدرت اول فوتبال در ایتالیا مطرح کرده بود، اما هنوز طرفداران اینتر عطش فتح جام باشگاه های اروپا را داشتند. پس از پایان سال ۲۰۰۸ ماسیمو موراتی سرشناس‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا این مربی سرشناس بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد.

 
- دوران طلایی آقای خاص

ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار به قهرمانی سری آ باشگاه‌های ایتالیا برساند، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت. در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست. علاوه بر ساموئل اتوئو، اینتر با پول بدست آمده از فروش ابراهیموویچ تعدای بازیکن نظیر دیگو میلیتو، وسلی اسنایدر، لوسیو، تیاگو موتا، گوران پاندف و مک دونالد ماریگا را به خدمت گرفت. عملکرد اینتر در فصل ۲۰۱۰-۲۰۰۹ فوق العاده بود. شاگردان مورینیو با وجود حاشیه‌ها و محرومیت‌های فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند. اینتر در بازی رفت با آث میلان این تیم را با ۴ گل در هم کوبید و در بازی برگشت با وجود اخراج دو بازیکن اصلی خود این تیم را ۲-۰ شکست داد. مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازیهای خانگی را حفظ کرد و نراتزوری‌ها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند. در رقابت‌های جام حذفی نیز اینتر با شکست لیورنو، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را نیز به افتخارات خود اضافه کرد. اما اوج قدرتنمایی اینتر در لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا بود. نراتزوری‌ها در مرحله یک هشتم نهایی چلسی، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند. در مرحله نیمه نهایی با نتیجه ۳-۲ از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و در مسابقه فینال نیز با پیروزی ۲-۰ برابر بایرن مونیخ قهرمان آلمان بار دیگر بر بام اروپا ایستادند. اینتر ۲۰۱۰-۲۰۰۹ با کسب هر سه قهرمانی ممکن، اولین تیم تاریخ ایتالیا لقب گرفت که توانست سه گانه کسب کند.اینتر پس از بارسلونای سال 2009 که توانست در یک سال 6 جام معتبراروپا را بگیرد دومین تیم اروپاست که توانست در سال 2010 5 جام معتبر اروپایی را بگیرد. پس از پایان فصل ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد. وی اولین جام خود را را با اینتر با پیروزی ۱-۳ در برابر رم بدست آورد و توانست سوپر جام باشگاه‌های ایتالیا را برای اینتر به ارمغان بیاورد هر چند در کسب سوپر جام اروپا ناکام ماند. بنیتز پس از فتح جام باشگاه های جهان از اینتر جدا شد و لئوناردو برزیلی جای او را رو نیمکت اینتر گرفت.

 
- دوران پرفراز و نشیب لئوناردو،گاسپرینی و رانیری

در پایان فصل لئوناردو که کوپا ایتالیا را بهمراه نرآتزوری فتح کرده بود، اینتر را به قصد تصدی پست مدیریت فنی تیم پاریس سن ژرمن ترک کرد و جیان پیرو گاسپرینی جای او را بعنوان سرمربی اینتر گرفت. در دوران گاسپرینی اینتر ضعیف ترین نتایج خود را در 9 دهه اخیر بدست آورد و با باختهای پیاپی در رتیه 18 جدول سری آ قرار گرفت و در آستانه اولین سقوط به دسته پایینتر؛ تا گاسپ! اولین مربی اینتر باشد که بدون هیچ پیروزی از این تیم اخراج شود. پس از آن کلودیو رانیری مربی پیشین رم و یوونتوس هدایت اینتر را به عهده گرفت که قبلا سابقه نجات آن تیمها از بحران ته جدول را داشته و آنها را به صدر جدول هدایت کرده بود. رانیری با استفاده از تجربه خود و درخشش دوباره ی بازیکنانی مانند میلیتو و مایکون و اشنایدر توانست پیروزی پس از پیروزی بدست آورد و به عنوان سر گروه به مرحله بعد لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد. همچنین اینتر در پایان نیم فصل اول نیز با 13 پله صعود در رتبه ی پنجم و در اختلاف 6 امتیازی صدر نشین ایستاد تا یاد آور دوران پاتزا اینتر در اوایل دهه هفتاد بشد. امادر هفته های پایانی نوار پیروزیهای رانیری قطع گردید و دوباره تیم در مسیر شکست قرار گرفت تا آنجا که رانیری برکنار و هدایت تیم به یک مربی جوان به نام آندره استراماچیونی سپرده شداو توانست تیم را احیا کند وسهمیه لیگ اروپا را برای اینتر بگیرد نتایج خوب استرا باعث شد تاهمچنان هدایت تیم در فصل 2012-2013 به او واگذار شود.

 
- دوران استراماچونی

بالاخره اینترمیلان بعد از دو سال و بعد از جدایی مورینیهو از این تیم حال و روز خوشی را دید و اندره ا استراماچونی دوباره این تیم را احیا کرد و روزهای خوش را به این تیم برگشتاند . اینترمیلان بعد از دو سال دوباره به حیث یک مدعی سرسخت و قوی در سری آ تبدیل شد و همه تیم ها را یکی پس دیگری تا به اینجای فصل فتح کرد . اینترمیلان توانست یوونتوس شکست ناپذیر و ناپولی و آث میلان ... را ببرد و در رده های بالای جدول قرار داشته باشد.

 
- ورزشگاه جوزپه مه آتزا (سن سیرو)

ورزشگاه جوزپه مه آتزا شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌ نشین این ورزشگاه بودند و بازیهای خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به 80.074 نفر رسید. بیشتر بازیهای تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه جوزپه مه آتزا نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.

 
- تیفوسی‌های اینتر

در سال ۱۹۶۹، اولین گروه رسمی تیفوسیهای اینتر به نام پسران سن سیرو (Boys San) شکل گرفت. این گروه یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های رسمی طرفداران فوتبال در دنیاست. در تمامی بازیهای اینتر، این گروه و دیگر تیفوسی‌های این تیم به ورزشگاه می‌روند و تیم خود را تشویق می‌کنند. اینتر هر ساله در زمینه تعداد تماشاگران در هر بازی رتبه اول یا دوم را در ایتالیا از آن خود می‌کند. در اغلب بازیهای حساس اینتر، همه 80.074 هزار نفر گنجایش ورزشگاه پر می‌شود.


- رقیبان سنتی اینتر

آث میلان از همان روزهای اول در یک ورزشگاه و یک شهر بازی میکردند و همواره دوستی ها و تنش های بسیار فراوانی میانشان قرار داشت . اما اینترمیلان و یوونتوس را میتوان بزرگترین دشمنان یکدیگر در سری آ نام داد این دو تیم از اوایل سری آ قدرتمند بودند و یکدیگر را تحت فشار قرار میدادند ولی این دشمنی از دهه هفتاد به بعد با دخیل دانستن یوونتوس در داوری ها شعله ور شد و این دشمنی روز به روز افزایش پیدا کرد تا قضیه کالچوپولی که این دشمنی به اوج رسید و داوری های یوونتوس اشکار شد و یوونتوس جریمه های سنگینی از جمله سقوط به سری بی را متحمل شد.

 
- ستارگان باشگاه فوتبال اینتر میلان از ابتا تا کنون

جوزپه مه آتزا ، الساندرو آلتوبلی ، جاچینتو فاکتی ، ساندرو ماتزولا ، جوزپه بارزی ، ماریو کورسو ، والتر زنگا ، ریکاردو فری ، کارل هاینس رومنیگه ، یورگن کلینزمن ، ریکاردو بونینسنگا ، لوئیجی کونینی ، ایستوان نیرز ، لوتار ماتئوس ، گابریل باتیستوتا ، پل اینس ، ایوان زامورانو ، روبرتو باجو ، آندریاس برمه ، دنیس برکمپ ، لوران بلان ، ماتیاس سامر ، روبرتو کارلوس ، رونالدو ، یوری ژورکائف ، پاتریک ویرا ، ایوان کوردوبا ، کریستین ویری ، هرنان کرسپو ، فابیو کاناوارو ، کلارنس سیدورف ، دیگو فورلان ، لوئیس فیگو ، لوسیو ، ادگار داویدس ، مایکون ، زلاتان ابراهیموویچ ، ساموئل اتوئو ، وسلی اشنایدر ، آدریانو ، ماریو بالوتلی ، خاویر زانتی ، دیگو میلیتو ، والتر ساموئل ، کریستین چیوو ، آنتونیو کاسانو ، دژان استانکوویچ و ...
 
افتخارات باشگاه فوتبال اینتر میلان
سری آ :

۱۸ بار قهرمانی در سال های : ۱۰-۱۹۰۹؛ ۲۰-۱۹۱۹؛ ۳۰-۱۹۲۹؛ ۳۸-۱۹۳۷؛ ۴۰-۱۹۳۹؛ ۵۳-۱۹۵۲؛ ۵۴-۱۹۵۳؛ ۶۳-۱۹۶۲؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۶۶-۱۹۶۵؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۸۰-۱۹۷۹؛ ۸۹-۱۹۸۸؛ ۰۶-۲۰۰۵؛ ۰۷-۲۰۰۶؛ ۰۸-۲۰۰۷؛ ۰۹-۲۰۰۸؛ ۱۰-۲۰۰۹
15 بار نایب قهرمانی سال های : ۳۳-۱۹۳۲؛ ۳۴-۱۹۳۳؛ ۳۵-۱۹۳۴؛ ۴۱-۱۹۴۰؛ ۴۶-۱۹۴۵؛ ۴۹-۱۹۴۸؛ ۵۱-۱۹۵۰؛ ۶۲-۱۹۶۱؛ ۶۴-۱۹۶۳؛ ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۰-۱۹۶۹؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۸-۱۹۹۷؛ ۰۳-۲۰۰۲؛ ۱۱-۲۰۱۰
جام حذفی ایتالیا :

7 بار قهرمانی در سال های : ۳۹-۱۹۳۸؛ ۷۸-۱۹۷۷؛ ۸۲-۱۹۸۱؛ ۰۵-۲۰۰۴؛ ۰۶-۲۰۰۵؛۱۰–۲۰۰۹؛۱۱–۲۰۱۰

6 بار نایب قهرمانی سال های : ۵۹-۱۹۵۸؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۷۷-۱۹۷۶؛ ۰۰-۱۹۹۹؛ ۱۷-۲۰۰۶؛ ۰۸-۲۰۰۷

سوپر جام ایتالیا :

5 بار قهرمانی در سال های : ۱۹۸۹؛ ۲۰۰۵؛ ۲۰۰۶؛ ۲۰۰۸؛ ۲۰۱۰

4 بار نایب قهرمانی سال های : ۲۰۰۱؛ ۲۰۰۷؛ ۲۰۰۹؛۲۰۱۱

جام باشگاه های اروپا :

3 بار قهرمانی در سال های : ۶۴-۱۹۶۳؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۲۰۱۰-۲۰۰۹

2 بار نایب قهرمانی سال های :  ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۲-۱۹۷۱

لیگ اروپا / جام یوفا (سابق) :

3 بار قهرمانی در سال های : ۹۱-۱۹۹۰؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۹۸-۱۹۹۷

1 بار نایب قهرمانی سال : ۹۷-۱۹۹۶

سوپرجام اروپا :

1 بار قهرمانی در سال : 2010

جام بین‌ قاره‌ای :

2 بار قهرمانی در سال های :  ۱۹۶۴؛ ۱۹۶۵

جام باشگاه‌های جهان :

1 بار قهرمانی در سال : 2010