21-02-2014، 15:49
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
مردان تنها الگوی دختران فوتبالیست در ایران هستند. شاید به همین دلیل است که سعی می کنند از هر نظر شبیه آنها باشند. داشتن موهای کوتاه، پوشیدن لباس های پسرانه و مردانه حرف زدن انگار شرط اول پا به توپ شدن زنان در ایران است...
اگر هم دختری غیر از این باشد، کم کم یا باید به فکر رشته دیگری بیفتد یا اینکه خانه نشین شود. فوتبال زنان بعد از انقلاب تعطیل شد و سال ۷۶ که مراجع تقلید اجازه دادند دوباره زنان فوتبال و فوتسال بازی کنند، دخترانی که اول راه بودند هیچ ذهنیتی از فوتبال هم جنس هایشان نداشتند. تنها چیزی که از فوتبال می دانستند یا بازی های گل کوچک پسران همسایه در کوچه ها بود یا بازی های فوتبالی که از صفحه تلویزیون دیده بودند. آنها با آرزوی علی دایی، خداداد عزیزی، احمدرضا عابدزاده و... شدن فوتسال را شروع کردند. فرارهای سیما شبیه خداداد بود و نیلوفر سعی می کرد مثل کریم باقری از دور شوت بزند. حتی سکوهای تماشاگران هم پر بود از شعارهایی که مردان در استادیوم سر می دادند.
حالا پس از سال ها که فوتبال و فوتسال زنان هم داعیه حرفه ای شدن دارند، هنوز هم مردان را الگوی خودشان قرار داده اند. مهم ترین بحثی که در حرفه ای شدن مطرح است، پول است و همیشه زنان گلایه دارند که چرا باید تفاوت دریافتی آنها با مردان میلیاردی باشد. در این چند ساله همیشه حرفشان این بوده که اگر در حد بازیکنان مرد پول نمی گیرند، نباید در حق آنها اجحاف شود و بدون اینکه دستمزدی برایشان در نظر بگیرند، بازی کنند. بعد از نایب قهرمانی تیم ملی فوتسال در مسابقات قهرمانی آسیا هم توقع مالی دختران بالاتر رفت. بعضی ها این توقعات را بجا می دانند و عده ای هم می گویند برای اینکه اتفاقاتی برای فوتبال مردان افتاده در فوتبال و فوتسال زنان تکرار نشود، نباید بدون برنامه برای آنها هزینه کرد. نگاه گروه دوم این است که ورزش بیش از پول به فرهنگ سازی نیاز دارد و در ورزش به خصوص ورزش زنان به جای ستاره سازی باید شرایطی ایجاد کرد که خانواده های بیشتری رغبت کنند دخترانشان را در زمین های فوتبال ببینند.
ستاره ای در دوردست
کسانی که از نزدیک با فوتبال و فوتسال زنان در ارتباط هستند می گویند بیشتر دخترانی که جذب این دو رشته می شوند از قشر متوسط و پایین جامعه هستند. فوتبال ورزش ارزانی است و برای همه قابل دسترس. یک توپ پلاستیکی کافی است هر کسی را به یک بازیکن فوتبال تبدیل کند. از همان سال های اولی که فوتبال و فوتسال زنان آزاد شد، دخترانی که از روستاهای دورافتاده به تیم ملی رسیده بودند، توجه ها را جلب کردند. نمونه اش فهیمه زارعی است که از بشاگرد می آید و حالا یکی از ستاره های تیم ملی فوتسال است. دختران دیگری هم که به دلیل مشکلات مالی نتوانسته بودند جایی بین دیگر رشته ها داشته باشند، خیلی راحت تر بین بازیکنان فوتبال و فوتسال برای خودشان جا باز کردند، اما این حضور آنها با مشکلاتی همراه شد. دختری که تا ۱۸ سالگی حتی روستای محل زندگی اش را ترک نکرده یکباره راهی شهرهای بزرگ شد و حتی به اجبار زندگی بدون خانواده را تجربه کرد. تا زمانی که لیگ زنان راه اندازی نشده بود و همه چیز به تیم های ملی محدود می شد، فدراسیون در خوابگاه هایی که برای بازیکنان در نظر می گرفت، می توانست آنها را حمایت کند، اما با راه اندازی لیگ ها تعداد بازیکنانی که به شهرهای دیگر نقل مکان کردند، کم نبود. باشگاه ها و تیم هایی که در لیگ ها حضور دارند علاقه ای ندارند هزینه زیادی برای دختران در نظر بگیرند. آنها خودشان را مسئول تامین محل اسکان این بازیکنان نمی دانند و این وظیفه با خود بازیکنان است. هم خانه شدن اجباری این بازیکنان مشکلاتی ایجاد کرده است. رایج شدن رفتارهای مردانه بین این بازیکنان یکی از بحث های روز فوتبال و فوتسال زنان است.
یکی از بازیکنان باسابقه تیم ملی فوتسال که ترجیح می دهد اسمی از او برده نشود، از این وضعیت خیلی راضی نیست: «بازیکنان دختر تیم های ملی بزرگ دنیا رفتارهای عادی دارند. بیشتر بازیکنان موهای بلند دارند و کاملا زنانه رفتار می کنند. بیرون زمین هم مثل همه زنان لباس می پوشند. این نشان می دهد آنها زنانگی شان را قبول دارند، اما دختران ما اینطور نیستند. بعضی از بچه ها سعی می کنند هرکاری کنند تا ظاهرشان شبیه پسران شود. صورت هایشان را با ریش تراش اصلاح می کنند، موهای سرشان را از ته می زنند و حتی دور سرشان را هم سفید می کنند. حرف زدن هایشان هم که از همه بدتر است. مردانه که نه، چاله میدانی حرف می زنند. بعضی وقت ها شده با لباس پسرانه بیرون هم می روند. چند بار هم خواسته اند با همین لباس ها به استادیوم بروند.» این بازیکن معتقد است این رفتارها از دخترانی سر می زند که قبل از فوتبالیست شدن، آزادی های چندانی نداشته اند: «بعضی از بچه ها در خانواده هایی بزرگ شده اند که خیلی به دخترانشان اهمیت نمی دهند، اما حالا آنها به بالاترین سطح رسیده اند و برای تیم ملی بازی می کنند و موردتوجه همه هستند.
این تضاد تاثیر منفی روی رفتار آنها گذاشته است. چون ستاره های فوتبال مرد در سطح خیلی بالاتری مطرح هستند، دختران هم می خواهند از هر نظر شبیه آنها باشند. اگر به آنها هم اهمیت داده شود و مثل ستاره های فوتبال مردان در تلویزیون و روزنامه ها مطرح شوند و متوجه شوند خودشان به عنوان یک دختر ورزشکار می توانند طرفدار داشته باشند، دیگر لازم نیست خودشان را شبیه پسرها درست کنند.»
فوتبال هزینه دارد
فروزان سلیمانی، مربی تیم خوزستان که هم مربیگری در تیم های ملی را تجربه کرده و هم با تیم های خوزستانی در لیگ شرکت کرده، معتقد است به موازات رشد فوتبال و فوتسال زنان، باید میزان دریافتی آنها هم بیشتر شود. از نظر او اگر سرمایه گذاری بیشتری برای آنها شود، می توانند با دردسرهای کمتری بازی کنند: «بهترین بازیکن ما در لیگ ۱۸ میلیون تومان قرارداد دارد. حالا معلوم نیست این پول را تا آخر فصل به او بدهند یا نه. متاسفانه سرمایه گذاران و مسئولان باشگاه ها اعتقادی به هزینه کردن برای زنان ندارند. بازیکنان ما خیلی زحمت می کشند. از همه چیزشان می گذرند تا بتوانند حرفه ای شوند اما پولی که می گیرند حرفه ای نیست. دختری که به این سطح رسیده نباید از خانواده پول بگیرد. بعضی از بچه ها حتی باید کمک خرج خانه هم باشند. در خوزستان بیشتر بچه هایی که فوتسال بازی می کنند دانشجو هستند.
باید هزینه دانشگاه را بدهند و یک پولی هم ته جیبشان بماند. اگر نگاه به ورزش زنان حرفه ای باشد می توانند با قراردادهای مطمئن مشکلات مالی شان را برطرف کنند.» دختر خوزستان کمتر برای تیم های شهرهای دیگر بازی می کند: «وضعیت حمایت از تیم های فوتبال و فوتسال در خوزستان بهتر از شهرهای دیگر است. ما سعی کرده ایم دخترانمان برای تیم شهر خودمان بازی کنند تا برایشان مشکلی پیش نیاید. اگر شهرهای تیم های دیگر هم همین کار را انجام دهند، مشکلات کمتر می شود.» سلیمانی می گوید پولی که به بازیکنان داده می شود، کفاف هزینه هایشان را هم نمی دهد: «بیشتر بچه ها هزینه های رفت و آمدشان را خودشان می دهند. در بعضی از تیم ها حتی باید لباس را هم خود بازیکنان تهیه کنند. ما کسانی را داریم که برای ۲ ساعت تمرین از روستاهای دورافتاده به شهرهایشان می روند. تمرین کردن در این شرایط خیلی سخت است. خانواده این دخترها هر روز باید نگرانشان باشند. با این حال همه آنها هم به ورزششان می رسند و هم به درسشان. الان بیشتر بچه های ما دانشگاه می روند.»
خانم گل در آشپزخانه
در تهران تیم پرسپولیس بیشترین هزینه را برای تیم فوتسال زنان کرده است. ۶ بازیکن تیم ملی و سرمربی آن عضو تیم پرسپولیس هستند. شهرزاد مظفر، سرمربی این تیم مدعی است بازیکنان زن بیشتر از بازیکنان مرد تمرین می کنند: « این حرف من نیست. خسوس کاندلاس، سرمربی اسپانیایی تیم ملی فوتسال مردان ایران که هم کار بچه های تیم ما را دیده و هم تمرینات تیم خودش را می گوید، دختران تیم ایران ۲ برابر تیم مردان تمرین می کنند.» مظفر توجه به دختران را در مقابل تمریناتی که انجام می دهند، ناچیز می داند: «بچه ها هم باید برای تیم ملی تمرین کنند و هم برای تیم باشگاهی شان. بیشتر بچه هایی هم که در فوتسال و به خصوص فوتبال بازی می کنند از قشر متوسط و روبه پایین جامعه هستند. در آمدی هم ندارند. اگر هم بخواهند جایی کار کنند، نمی توانند. هیچ کارفرمایی موافقت نمی کند که شما هر روز سر تمرین بروی، در اردوهای تیم ملی باشی، آخر هفته برای بازی های لیگ به شهرستان بروی و در باز ی های خارجی هم ایران نباشی، کارمند هم باشی.» مظفر معتقد است این بازیکنان به حداقل ها هم راضی هستند: «بچه های ما چیز زیادی نمی خواهند. حداقل شرایط مالی را فراهم کنند، راضی اند. اگر پول ایاب و ذهاب و هزینه هایی را که می کنند به آنها داده شود و مجبور نشوند از خانواده هایشان پول بگیرند، بیشتر مشکلاتشان حل می شود.» بعضی از بچه های تیم ملی خانه داری هم می کنند و حتی بچه هم دارند. نیلوفر اردلان، یکی از آنهاست. با اینکه آتوسا حجازی، دختر مرحوم ناصر حجازی بعد از ازدواج و بچه دار شدن از فوتسال خداحافظی کرد اما اردلان هنوز هم کاپیتان تیم ملی است.
تیم باکلاس ها
بیشتر دخترانی که جذب فوتبال و فوتسال می شوند تحصیلات بالایی ندارند اما در این سال ها سعی کرده اند سطح سوادشان را هم بالا ببرند. این ذهنیت که فوتبال ورزش دانشگاهی نیست برای بعضی از آنها آزاردهنده بوده و به همین دلیل حالا خیلی از بچه های تیم ملی را می توان سرکلاس های تربیت بدنی دانشگاه های آزاد و دولتی و حتی رشته های دیگر هم دید. مظفر می گوید: «در تیم ملی فوتسال تقریبا همه بچه ها دانشجو هستند. به جز یکی از دخترها که هنوز مدرسه می رود بقیه در دانشگاه درس می خوانند. ما دو دانشجوی مقطع فوق لیسانس داریم. یکی از بچه ها هم دانشجوی دوره دکتراست.»
قرمزهای خوشحال، آبی های شاکی
هر چقدر که پرسپولیسی ها در حمایت از تیم های زنان نشان موفق بوده اند، استقلالی ها در بین فوتبالی ها و فوتسالی ها شاکی کم ندارند. زمانی فوتسال استقلال یکی از مدعیان قهرمانی بود، اما امسال حضور این تیم در لیگ برتر فوتبال دردسرساز شد. استقلالی ها بعد از بازی های دور رفت به بهانه مشکلات مالی لیگ را ادامه ندادند. فروزان سلیمانی معتقد است این اتفاقات به ورزش زنان لطمه می زند: «سرمایه ای که باشگاه ها برای تیم های زنان می کنند، بیشتر از ۳۰۰ میلیون تومان نیست. چند برابر این پول را به یک بازیکن مرد می دهند که حتی در یک بازی هم از روی نیمکت بلند نمی شود. ما نمی گوییم چرا برای مردان هزینه می کنند اما برای تیم زنان هم هزینه کنند.»
مردان تنها الگوی دختران فوتبالیست در ایران هستند. شاید به همین دلیل است که سعی می کنند از هر نظر شبیه آنها باشند. داشتن موهای کوتاه، پوشیدن لباس های پسرانه و مردانه حرف زدن انگار شرط اول پا به توپ شدن زنان در ایران است...
اگر هم دختری غیر از این باشد، کم کم یا باید به فکر رشته دیگری بیفتد یا اینکه خانه نشین شود. فوتبال زنان بعد از انقلاب تعطیل شد و سال ۷۶ که مراجع تقلید اجازه دادند دوباره زنان فوتبال و فوتسال بازی کنند، دخترانی که اول راه بودند هیچ ذهنیتی از فوتبال هم جنس هایشان نداشتند. تنها چیزی که از فوتبال می دانستند یا بازی های گل کوچک پسران همسایه در کوچه ها بود یا بازی های فوتبالی که از صفحه تلویزیون دیده بودند. آنها با آرزوی علی دایی، خداداد عزیزی، احمدرضا عابدزاده و... شدن فوتسال را شروع کردند. فرارهای سیما شبیه خداداد بود و نیلوفر سعی می کرد مثل کریم باقری از دور شوت بزند. حتی سکوهای تماشاگران هم پر بود از شعارهایی که مردان در استادیوم سر می دادند.
حالا پس از سال ها که فوتبال و فوتسال زنان هم داعیه حرفه ای شدن دارند، هنوز هم مردان را الگوی خودشان قرار داده اند. مهم ترین بحثی که در حرفه ای شدن مطرح است، پول است و همیشه زنان گلایه دارند که چرا باید تفاوت دریافتی آنها با مردان میلیاردی باشد. در این چند ساله همیشه حرفشان این بوده که اگر در حد بازیکنان مرد پول نمی گیرند، نباید در حق آنها اجحاف شود و بدون اینکه دستمزدی برایشان در نظر بگیرند، بازی کنند. بعد از نایب قهرمانی تیم ملی فوتسال در مسابقات قهرمانی آسیا هم توقع مالی دختران بالاتر رفت. بعضی ها این توقعات را بجا می دانند و عده ای هم می گویند برای اینکه اتفاقاتی برای فوتبال مردان افتاده در فوتبال و فوتسال زنان تکرار نشود، نباید بدون برنامه برای آنها هزینه کرد. نگاه گروه دوم این است که ورزش بیش از پول به فرهنگ سازی نیاز دارد و در ورزش به خصوص ورزش زنان به جای ستاره سازی باید شرایطی ایجاد کرد که خانواده های بیشتری رغبت کنند دخترانشان را در زمین های فوتبال ببینند.
ستاره ای در دوردست
کسانی که از نزدیک با فوتبال و فوتسال زنان در ارتباط هستند می گویند بیشتر دخترانی که جذب این دو رشته می شوند از قشر متوسط و پایین جامعه هستند. فوتبال ورزش ارزانی است و برای همه قابل دسترس. یک توپ پلاستیکی کافی است هر کسی را به یک بازیکن فوتبال تبدیل کند. از همان سال های اولی که فوتبال و فوتسال زنان آزاد شد، دخترانی که از روستاهای دورافتاده به تیم ملی رسیده بودند، توجه ها را جلب کردند. نمونه اش فهیمه زارعی است که از بشاگرد می آید و حالا یکی از ستاره های تیم ملی فوتسال است. دختران دیگری هم که به دلیل مشکلات مالی نتوانسته بودند جایی بین دیگر رشته ها داشته باشند، خیلی راحت تر بین بازیکنان فوتبال و فوتسال برای خودشان جا باز کردند، اما این حضور آنها با مشکلاتی همراه شد. دختری که تا ۱۸ سالگی حتی روستای محل زندگی اش را ترک نکرده یکباره راهی شهرهای بزرگ شد و حتی به اجبار زندگی بدون خانواده را تجربه کرد. تا زمانی که لیگ زنان راه اندازی نشده بود و همه چیز به تیم های ملی محدود می شد، فدراسیون در خوابگاه هایی که برای بازیکنان در نظر می گرفت، می توانست آنها را حمایت کند، اما با راه اندازی لیگ ها تعداد بازیکنانی که به شهرهای دیگر نقل مکان کردند، کم نبود. باشگاه ها و تیم هایی که در لیگ ها حضور دارند علاقه ای ندارند هزینه زیادی برای دختران در نظر بگیرند. آنها خودشان را مسئول تامین محل اسکان این بازیکنان نمی دانند و این وظیفه با خود بازیکنان است. هم خانه شدن اجباری این بازیکنان مشکلاتی ایجاد کرده است. رایج شدن رفتارهای مردانه بین این بازیکنان یکی از بحث های روز فوتبال و فوتسال زنان است.
یکی از بازیکنان باسابقه تیم ملی فوتسال که ترجیح می دهد اسمی از او برده نشود، از این وضعیت خیلی راضی نیست: «بازیکنان دختر تیم های ملی بزرگ دنیا رفتارهای عادی دارند. بیشتر بازیکنان موهای بلند دارند و کاملا زنانه رفتار می کنند. بیرون زمین هم مثل همه زنان لباس می پوشند. این نشان می دهد آنها زنانگی شان را قبول دارند، اما دختران ما اینطور نیستند. بعضی از بچه ها سعی می کنند هرکاری کنند تا ظاهرشان شبیه پسران شود. صورت هایشان را با ریش تراش اصلاح می کنند، موهای سرشان را از ته می زنند و حتی دور سرشان را هم سفید می کنند. حرف زدن هایشان هم که از همه بدتر است. مردانه که نه، چاله میدانی حرف می زنند. بعضی وقت ها شده با لباس پسرانه بیرون هم می روند. چند بار هم خواسته اند با همین لباس ها به استادیوم بروند.» این بازیکن معتقد است این رفتارها از دخترانی سر می زند که قبل از فوتبالیست شدن، آزادی های چندانی نداشته اند: «بعضی از بچه ها در خانواده هایی بزرگ شده اند که خیلی به دخترانشان اهمیت نمی دهند، اما حالا آنها به بالاترین سطح رسیده اند و برای تیم ملی بازی می کنند و موردتوجه همه هستند.
این تضاد تاثیر منفی روی رفتار آنها گذاشته است. چون ستاره های فوتبال مرد در سطح خیلی بالاتری مطرح هستند، دختران هم می خواهند از هر نظر شبیه آنها باشند. اگر به آنها هم اهمیت داده شود و مثل ستاره های فوتبال مردان در تلویزیون و روزنامه ها مطرح شوند و متوجه شوند خودشان به عنوان یک دختر ورزشکار می توانند طرفدار داشته باشند، دیگر لازم نیست خودشان را شبیه پسرها درست کنند.»
فوتبال هزینه دارد
فروزان سلیمانی، مربی تیم خوزستان که هم مربیگری در تیم های ملی را تجربه کرده و هم با تیم های خوزستانی در لیگ شرکت کرده، معتقد است به موازات رشد فوتبال و فوتسال زنان، باید میزان دریافتی آنها هم بیشتر شود. از نظر او اگر سرمایه گذاری بیشتری برای آنها شود، می توانند با دردسرهای کمتری بازی کنند: «بهترین بازیکن ما در لیگ ۱۸ میلیون تومان قرارداد دارد. حالا معلوم نیست این پول را تا آخر فصل به او بدهند یا نه. متاسفانه سرمایه گذاران و مسئولان باشگاه ها اعتقادی به هزینه کردن برای زنان ندارند. بازیکنان ما خیلی زحمت می کشند. از همه چیزشان می گذرند تا بتوانند حرفه ای شوند اما پولی که می گیرند حرفه ای نیست. دختری که به این سطح رسیده نباید از خانواده پول بگیرد. بعضی از بچه ها حتی باید کمک خرج خانه هم باشند. در خوزستان بیشتر بچه هایی که فوتسال بازی می کنند دانشجو هستند.
باید هزینه دانشگاه را بدهند و یک پولی هم ته جیبشان بماند. اگر نگاه به ورزش زنان حرفه ای باشد می توانند با قراردادهای مطمئن مشکلات مالی شان را برطرف کنند.» دختر خوزستان کمتر برای تیم های شهرهای دیگر بازی می کند: «وضعیت حمایت از تیم های فوتبال و فوتسال در خوزستان بهتر از شهرهای دیگر است. ما سعی کرده ایم دخترانمان برای تیم شهر خودمان بازی کنند تا برایشان مشکلی پیش نیاید. اگر شهرهای تیم های دیگر هم همین کار را انجام دهند، مشکلات کمتر می شود.» سلیمانی می گوید پولی که به بازیکنان داده می شود، کفاف هزینه هایشان را هم نمی دهد: «بیشتر بچه ها هزینه های رفت و آمدشان را خودشان می دهند. در بعضی از تیم ها حتی باید لباس را هم خود بازیکنان تهیه کنند. ما کسانی را داریم که برای ۲ ساعت تمرین از روستاهای دورافتاده به شهرهایشان می روند. تمرین کردن در این شرایط خیلی سخت است. خانواده این دخترها هر روز باید نگرانشان باشند. با این حال همه آنها هم به ورزششان می رسند و هم به درسشان. الان بیشتر بچه های ما دانشگاه می روند.»
خانم گل در آشپزخانه
در تهران تیم پرسپولیس بیشترین هزینه را برای تیم فوتسال زنان کرده است. ۶ بازیکن تیم ملی و سرمربی آن عضو تیم پرسپولیس هستند. شهرزاد مظفر، سرمربی این تیم مدعی است بازیکنان زن بیشتر از بازیکنان مرد تمرین می کنند: « این حرف من نیست. خسوس کاندلاس، سرمربی اسپانیایی تیم ملی فوتسال مردان ایران که هم کار بچه های تیم ما را دیده و هم تمرینات تیم خودش را می گوید، دختران تیم ایران ۲ برابر تیم مردان تمرین می کنند.» مظفر توجه به دختران را در مقابل تمریناتی که انجام می دهند، ناچیز می داند: «بچه ها هم باید برای تیم ملی تمرین کنند و هم برای تیم باشگاهی شان. بیشتر بچه هایی هم که در فوتسال و به خصوص فوتبال بازی می کنند از قشر متوسط و روبه پایین جامعه هستند. در آمدی هم ندارند. اگر هم بخواهند جایی کار کنند، نمی توانند. هیچ کارفرمایی موافقت نمی کند که شما هر روز سر تمرین بروی، در اردوهای تیم ملی باشی، آخر هفته برای بازی های لیگ به شهرستان بروی و در باز ی های خارجی هم ایران نباشی، کارمند هم باشی.» مظفر معتقد است این بازیکنان به حداقل ها هم راضی هستند: «بچه های ما چیز زیادی نمی خواهند. حداقل شرایط مالی را فراهم کنند، راضی اند. اگر پول ایاب و ذهاب و هزینه هایی را که می کنند به آنها داده شود و مجبور نشوند از خانواده هایشان پول بگیرند، بیشتر مشکلاتشان حل می شود.» بعضی از بچه های تیم ملی خانه داری هم می کنند و حتی بچه هم دارند. نیلوفر اردلان، یکی از آنهاست. با اینکه آتوسا حجازی، دختر مرحوم ناصر حجازی بعد از ازدواج و بچه دار شدن از فوتسال خداحافظی کرد اما اردلان هنوز هم کاپیتان تیم ملی است.
تیم باکلاس ها
بیشتر دخترانی که جذب فوتبال و فوتسال می شوند تحصیلات بالایی ندارند اما در این سال ها سعی کرده اند سطح سوادشان را هم بالا ببرند. این ذهنیت که فوتبال ورزش دانشگاهی نیست برای بعضی از آنها آزاردهنده بوده و به همین دلیل حالا خیلی از بچه های تیم ملی را می توان سرکلاس های تربیت بدنی دانشگاه های آزاد و دولتی و حتی رشته های دیگر هم دید. مظفر می گوید: «در تیم ملی فوتسال تقریبا همه بچه ها دانشجو هستند. به جز یکی از دخترها که هنوز مدرسه می رود بقیه در دانشگاه درس می خوانند. ما دو دانشجوی مقطع فوق لیسانس داریم. یکی از بچه ها هم دانشجوی دوره دکتراست.»
قرمزهای خوشحال، آبی های شاکی
هر چقدر که پرسپولیسی ها در حمایت از تیم های زنان نشان موفق بوده اند، استقلالی ها در بین فوتبالی ها و فوتسالی ها شاکی کم ندارند. زمانی فوتسال استقلال یکی از مدعیان قهرمانی بود، اما امسال حضور این تیم در لیگ برتر فوتبال دردسرساز شد. استقلالی ها بعد از بازی های دور رفت به بهانه مشکلات مالی لیگ را ادامه ندادند. فروزان سلیمانی معتقد است این اتفاقات به ورزش زنان لطمه می زند: «سرمایه ای که باشگاه ها برای تیم های زنان می کنند، بیشتر از ۳۰۰ میلیون تومان نیست. چند برابر این پول را به یک بازیکن مرد می دهند که حتی در یک بازی هم از روی نیمکت بلند نمی شود. ما نمی گوییم چرا برای مردان هزینه می کنند اما برای تیم زنان هم هزینه کنند.»