آيا اين تقدير منه ؟

تا روزها در جاده دلتنگی بنشينم و افسوس دوری تو را بخورم .

درختان جاده زندگيم در حال خشك شدن هستند .

افسوس كه تو ديگر در كنارم نيستی .

افسوس كه سرنوشت برای ما جدايی را رقم زده .

افسوس كه هرچه بدوم و بدوم تو دور و دورتر می شوی .

گفتی ما بدون هم خوشبخت تريم اما . . . .

اما خوشبختی من در با تو بودن بود .

افسوس كه خوشی ها تمام شد .

افسوس كه باهم بودن ها تمام شد .

اما اگر تو بدون من خوشبختی دوری را تحمل می كنم .

من و تو دو خط موازی بوديم كه هرگز نقاشی پيدا نشد ،

تا دو سر ما را عاشقانه به هم برساند .

و تا آخر اين دنيا موازی خواهيم ماند .

لعنت به اين دنيا . . .