چـــــــــــــــــــــــرا؟

نه مـــرادم،

نه مریـــدم،

نه پیـــامم،

نه سلامم،

نه علیکــم،

نه سپیـــدم،

نه سیاهـــم،

نه چنانــــــــــــــــــــ ـم که توگویی،

نه چنانــــــ ــــــــــــــــــــــ ــــــــــــم که توخوانی..

و نه آنگونه که گفتـــندوشنیــــ ـــــــــــــــــــدی وتو دانـــی..

نه سمــائم،نه زمیـــنم،نه به زنجیـــرکسی بسته ونه برده دیـــنــم..

نه چـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــنان چشمـــ ــه آبم؛نه ســـرابـــم..

نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــه برای دلِ تنهـــایی تو،جــ ــام شرابــم..

نــه گرفـــــــــــــــــــــ ــتارو اسیــ ــرم،نه سفیرم،نه فرستــــاده ی پیـــ ــرم..

نــــــ ــــــــــه جهـــنــــــــــــــــ ــم،نه بهشـــ ــتم،نه چنیـــ ــن بوده سرشــ ــتم..

ایــــــن ســـــــــــــــــــــــــخــ ــن را من از امـــــــروز،نه گفتـــم،نه ننوشــ ــتم...

بلکــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــــــــ ــه از صبح اَزَلْ،با قلـــ ــم نور نوشتـــ ـــ ــند:

"حقیقـــــــ ـــــــــــــ ــت نه به رنگ اســ ــت ونه بو،نــه های اســت و نه هـــو..

نه به ایــــــــــــ ـــــــــــــن است و نه او،نه به جـــ ــام است و سبـــو.."

گر به این نقــــطه رسیدی،به تو آهسته وسربسته و درپرده بگویـم

تا کســ ــــــــی جز مــ ــن وتونشنـــود رازِ گهربارِ جهـــ ــان را

آنچه گفتـــ ــندوسروند،تو آنـــ ــی،تو خودِجامِ جهــــ ــانی

گرنهـــ ــانی و عیانـــ ــی،تو همـــ ــانی،توهمـــ ــانی

که همــ ــه عمر به دنبالِ خودت نعره زنـــ ــانی

و نــدانــ ــی و نــدانــ ــی و نــدانــ ــی..

کـــ ــه تو خـــود آن نقطه عشقـــی

بـــه خـــ ــــــــــــــــــــــود آیْ،

تا درِ خـــانه ی متروکـــ ــه ی هرکـــس،ننشینی،

و بـــــــــــــــ ــه جز روشنیِ شعشعه ی پرتوی خود،

هیــــــــ ـــــــــــــ ــچ نبینـــی و گـــ ــل وصل بچیـــنـــی..