دوش مادر زن به من پرخاش کرد
هیکلم با چوب آش و لا ش کرد 
 
گفت : ای داماد ، ای آدم نشو
حیف آن دختر که من دادم به تو
 
 
من نمی دانستم آدم نیستی
لایق لطف دمادم نیستی
 
 
هر کسی داماد شد در عمر خویش
بی گمان یا خر بُود یا گاومیش
 
 
گفتمش : من اول آدم بوده ام
تاج گل بر فرق عالم بوده ام
 
 
بعد از روی جوانی خر شدم
پایبند خانه و همسر شدم
 
 
آدم اول کم کمک خر می شود
بعد از آن ناچار شوهر می شود
 
 
هر کسی کو زن گرفت از بی غمی
نام او دیگر نباشد آدمی
 
 
غیر شوی حضرت حوا ، که بود
شوهری «آدم» بر او صدها درود
 
 
حق تعالی نام او آدم گذاشت
چون که این داماد ، مادر زن نداشت