طنز داشت عزا بهر غذا کل حسن

ساده دلی گفت که ای جان من
اینهمه از قوت و غذا دم مزن این را بدان
باش دمی نیز بفکر وطن
فکر وطن باش نه فکر شکم!
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم؟!
گرچه ز غم خسته و فرسوده ای
گرچه سیه روی تر از دوده ای
یکنفس از رنج نیاسوده ای
شکر خدا را که چو من بوده ای
از پسران کی و اولاد جم!
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم؟!
دست تو گر سوی پلو نیست باز
به که خوری نان و پنیر و پیاز
خو به قناعت کن و از حرص وآز:
در همه احوال بکن احتراز
تا همه جا زیست کنی محترم
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم؟!
چند بود چون خر و گاو و الاغ
بر دلت از حرص جو و کاه داغ
هی ز ده و باغ چه گیری سراغ؟
نیست گر امروز تو را ملک و باغ
روز قیامت تو و باغ ارم!
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم؟!
چند کنی در پی قند و قماش
هر نفسی زمزمه ای دلخراش
بند شکم بگسل و در هم مباش:
از جهت بیش و کم نان و آش
بی شکمی بهتر ازین بیش و کم!
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم؟!