افشین پدیده / سمفونی گربه ها / وصیت نامه



ورس 1
دنیام کوچیکه اندازه خنده مادرم ، اندازه سیگارایی که دود کردم پای پنجرم
یه وقتایی پنچرم ، یه وقتایی دلم میگیره کفر میگم اصلا من
خودش که اون بالاـِ ، میدونه چیه حرفه من
دنیا کوچیکه بعده من ، میره کنار پرده از ، روزای قبله مرگ ، یه وقتایی
آره یه وقتایی سر میره حوصلم ، دوست دارم ، بشینم ، به خودم قول بدم
که بعد از این نکته سنج تر باشم ، کله وقتمم باشه فقط ماله خودم
یه وقتایی هست که باختامو میشمرم ، وقتایی که هیچ احدی نیست دورم
یه ورق میزارم می نویسم ، خیره میشم به آینه و میبینم که پیر شدم
یه وقتایی هم که زندگی خوب نیست ،  خبرای بد ، واست میشه عادت
دیگه پیشه پائن ، هضم کردن اتفاقا میشه راحت
یه وقتاییم که حاله خودمو ندارم ، وقتایی که از همه ی آدما کلافم
یه موضوع هم پیدا نمیشه برا حرف
یه وقتایی ، آره یه وقتایی یه آدمه عجیبم ، یه آدمه گوش تلخ عوضیه مریضم
یه وقتایی خودمم ، پر از حرف ، مثله یه کتاب که ورق نخورده دو دهه س
من ، یه وقتایی حالم بده ، عصبانی میشم حتی با حرکت ، تیک تاکِ ساعت
در میارم باطریشو ، غافلگیر نمیشم اصلا ، عینه آدم آنتی شوک
یه وقتایی می نویسم از دنیای بعدِ من ، داد میزنم از هنجرم و یادم میره اصلِ حرف
صبحی که میزنه ساعت زنگ ، میبره جلو روزا رو بعد
می بینم ریشه سفید ، بغلش چندتا خط
من همینم ، بلدم فقط هست و نیست ببینم
بشینم کنار هم بیست تا دونه بیت بچینم
عصبی شم مست کنم و بعد بمیرم