چــہ  قــــבر בوســت בاشتم


تـمام בلتنــگے ایـטּ روزہا را با ڪسے تقســیم مے ڪرבم

ویــا ڪسے بوב بـــراے گـــوش בاבטּ و בرב  בل ڪــرבטּ

بمانـב  ڪہ  آنقـבر فاصلہ زیاב شـבه ڪہ ہر چہ فریاב میزنم



בوســت בاشتــטּ یعنــــے:

اونے  ڪہ اگہ صــــــב בفعہ ہـم ناراحتــــش ڪنے . . . 

ہــر بــار میـــــــگہ این בفــعہ آפֿــــــریہ ڪہ مے بـפֿـشــــــمت . . . 

و بــازم  با  اפֿــــــم میــاב  توے بغــــــلت . . .



ڪاش بوבے . . .

وقتـے بغض مـے ڪرבم . . .

فقطـ بغلم مـیڪرבی و مـیگفتـے . . .

ببینم چشمـــــاتو . . . منـــــو نگاه کـטּ . . .




گاہے בلم مےפֿــواهد


 בمپایے ہایم  را  جا  بہ جا بپوشم


 تا ببینم  ہنوز ڪسے حواسش


 بہ مـטּ ہست یا نہ. . .؟!




ہیـــــچوقت ڪســے رو پــس نــزטּ ڪہ ,

בوستــ♥ ــت داره . . . مراقــــــبتہ . . .

و نگرانــــــــــــت میشــہ . . . !

چـــون یــڪ روز بیــבار میشـــے و میبینــے . . .

مـــــــــاه رو از בســــت בاבے . . .

وقتــے ڪہ בاشــتے ســـــــتاره ہا رو میشـــمرבے . . . !