کـــره ای گــفــت بــــــــــه بابای خرش
پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش

وقـــت آن اســــت بـــــرای پســرت
ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت

مــاده ای خـــــــــــــــوشگـل و زیـبا گیری
تـــو کــه هر روز به صحرا میری

وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم
ورنـــه از بـــی زنــــــــــی بــیمار شوم

پـــدرش گــفــت کــه ای کـــــره خَرَم
ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم

تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی
نـــه طــویـــــــــلــه ، نه جُلی نه کاهی

تـــو کـــه جــز خـوردن مال پــــــــــــدرت
پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت

هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تورا
یک جو از عقـــــــــــــ به سر نیست تورا

به چه جرأت تو زمــــن زن طـلــبی
بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَـــــی

بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری
بــهـــر مــــردم بــبــــــــــــــری تــو باری

بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری
بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــــــــــــــل بـبـری

یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار
تــا کــه راضـــــی شــود از تو آن یـــــــــــار

بـعــد بـایــد بـخری رخت عــــــــروس
بـهـر آن مـاده خــر خـوب و مـــــلوس

جُــــــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا
روی جُـــل نـقــــــــــش و نـگـاری زیـبـا

بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلــــــــــکاری
بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری

وقــتی ایـــنـهــــــــــا بـــشـــود آمــاده
بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه

بــشـنــو ایــن پــنـــــــــد ز بابای خرت
پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت

تــا کـــه اســبــاب مــهــیـــــــــــا نشود
موسم عــقـــــــد تــو بــر پا نشود