صحبت های یاس درباره ی اسید پاشی

هیچ وقت نمیتونم کلمه یا صفتی پیدا کنم که به "اسید پاش" لقب بدم. کسی‌ که با یک حرکت به سادگی‌ زندگی‌ یک نفر رو تا آخر عمر تباه و سیاه می‌کنه. برای من و همهٔ کسانی‌ که این خبر‌ها رو از اسید پاشی میشنون و یا در تلویزیون میبینن، این فقط به منزله‌ی یه خبر تلقی‌ می‌شه. با خودمون برای چند دقیقه فکر می‌کنیم و با اطرافیان راجع بهش صحبت می‌کنیم و چند تا لعنت هم می‌فرستیم به باعث و بانی‌ِ این فاجعه و دوباره مشغول زندگی‌ روزمرّه میشیم. ولی‌ واقعا قابل درک نیست که در وجود کسی‌ که این فاجعه براش اتفاق افتاده چی‌ می‌گذره. چه حسّی داره. چه غم سنگینی‌ سراسر زندگیش رو تسخیر کرده. آدم این وقت‌ها نمیدونه که طرفِ صحبتش ظالم باشه یا مظلوم. برای این پست داشتم دنبال عکس می‌گشتم. حسّ کردم که شاید کسی‌ از این عزیزان راضی‌ نباشه که به عنوانِ یک نمونه از قربانیان ازش نام برده بشه. کاش این حسِّ انتقام جویی‌ و کینه و تلافی اینقدر در ما قوی نبود. البته چیزی که در مورد اسید پاشانِ اصفهان شنیدم اینه که مجرمان انگیزهٔ خاصّی از کار دارن. خدا ایران و هموطنانمون رو از شرِّ بد خواهان محفوظ نگه داره. آمین.