دلـم یک خیابــان می خـواهد 


کـه بشـود بـا تـو قـدم زد 


جایی کـه مردمـش زبـــــان مــا را بلـد نیستـند 


مـن بــه زبـان خـودمان


هـی بگـویـم دوستت دارم


و عـابران درگیر این کنجکاوی باشند 


من چه می گــویم که تو اینطور میخندی







این منم که تو را می خوانم


نه پری قصه هستم در آفاق داستان


و نه قاصدکی در یک قدمی تو


کسی که همواره به یاد توست


سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم


برای کفتران چاهی دانه می ریزم


و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم


این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی


می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند


که تو مهربانترین مهربانی


پس آرام و گرم می نویسم


__________________


زرد ترین اتفاق جهان


پائیز نیست 


نبودن توست 











تو مال


مـنی


و ایـن حس مالکیت


نمی گذارد هیچ کس


تو را از قلم رو حافظه ام دور کند 


________________


هـیــچ مـیــدانی


من بی تـو هـیـچ  آرزویی  نـدارم


فـقـطـ بــاش








همیشه هم دنیا بد نیست 


گاهی یک نفر


با نفس هایش 


با نگاهش 


با کلامش 


با وجودش 


با بودنش


بهشتی میسازد از این دنیا برایت


که دیگر بدون او


بهشت واقعی را هم نمیخواهی 


___________________


وقتی تــــــو


تمام دنیای منی


بی انصافیست..


سهم من از دنیایم،


فقـــــط رویا باشد










در حسرت آغوش تو هستم، بغلم کن


از عطر بر و روی تو مستم، بغلم کن


کی گفته که قراره دور از تو بمونم


من با احدی عهد نبستم، بغلم کن


__________________


مقدس ترین جای دنیا


آغوش توست


وقتی در آن ذکردوستت دارم


 را زمزمه میکنم