مليله‌کارى از صنايع فلزکارى دستى است که با استفاده از مفتول‌هاى نازک نقره انجام مى‌شود. قديمى‌ترين اشياء مليله‌کارى ايران به‌گفته محققان، متعلق به سال‌هاى ۳۳۰ تا ۵۵۰ ق.م. است. در کاوش‌هاى باستان‌شناسى يکى دو قرن اخير اشيايى به‌دست آمده که نشان از وجود مليله‌کارى در ايران قبل از ميلاد دارد. مانند گنجينهٔ جيحون، همدان و شوش.

در مليله‌کارى ابتدا شمش نقره را ذوب مى‌کنند. سپس توسط قالب و دستگاه نورد به‌شکل مفتول‌هاى بسيار نازک فلزى در مى‌آورند. آنگاه نوارهاى مليله را که آماده شده است، به‌صورت مارپيچ‌ها و نقش‌هايى که مى‌خواهند در آورده و سپس يک تخته را از مقدارى موم مى‌پوشانند تا ثابت شود. اگر مثلاً بخواهند يک جام بسازند، قالبى گنبد شکل براى اين منظور ساخته و از موم مى‌پوشانند و نوارهاى مليله را روى آن طورى مى‌ريزند تا شکل مطلوب به‌دست آيد. سپس با قرار دادن سوده يا سوآله مس و يا پودر نقره روى آن و حرارت دادن آنها، پودر ذوب شده و نقش‌هاى کوچکى از نوارهاى نقره درست مى‌شود و به‌هم مى‌چسبند. در پايان کار، موم و ناخالصى‌ها را با تيزآب و حرارت کم مى‌زدايند.

در حال حاضر مليله‌کارى در شهرهاى زنجان، اصفهان و تهران رواج دارد. در اصفهان، بيشتر وسايل تزئينى و در زنجان بيشتر وسايل مصرفى از اين روش ساخته مى‌شود.