فتحعلی شاه حکایت قاجار - نسخه‌ی قابل چاپ +- انجمن های تخصصی فلش خور (http://www.flashkhor.com/forum) +-- انجمن: علم، فرهنگ، هنر (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=40) +--- انجمن: تاریخ (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=34) +--- موضوع: فتحعلی شاه حکایت قاجار (/showthread.php?tid=238718)

فتحعلی شاه حکایت قاجار - ~ CrAzY HuMaN ~ - 28-07-2015 در جریان جنگ دوم ایران و روس ، هنگامی كه قوای روسیه وارد  تبریز شدند و فرماندهان قشون روس تصمیم گرفتند به سوی میانه پیشروی  و تمام منطقه آذربایجان را به تصرف خود در آورند  . در این وضعیت كه روس ها منزل به منزل پیشروی می كردند  دولت ایران مجبور شد شرایط صلحی را كه دولت  روسیه تحمیل میكرد كاملا بپذیرد . فتحعلی شاه قاجار ، برای خاتمه جنگ  و انعقاد پیمان صلح ، روز معینی رامشخص و به بزرگان و اكابر و اعاظم  قوم و درباریان و اشراف و نمایندگان اقشار مختلف مردم بارعام داد  . برای اینكه مراسم « روز سلام » به خیر و خوشی  برگزار گردد قبلا تعهداتی اندیشیدند و دستوراتی صادر  گردید راجع به اینكه در مقابل هر جمله از  فرمایشات شاه چه پاسخی باید داده شود ! در وقت مقرر و ساعت معهود ، شاه آمد و بر تخت سلطنتی  جلوس كرد و فرمود : « اگر ما امر كنیم كه ایالات  جنوب و ایالات شمال همراهی كنند و یك مرتبه به روس  منحوس بتازند و دمار از روزگار این اقوام بی ایمان در بیاورند  ، چه پیش خواهد آمد ؟ مخاطبان تعظیم سجده مانندی كرده و گفتند  : بدا به حال روس ! بد به حال روس ! شاه مجددا گفت : اگر  فرمان قضا ،‌شرف صدور یابد كه قشون خراسان با قشون  آذربایجان یكی شود و توامان به این گروه بی دین و ملحد  حمله كنند چه خواهد شد ؟ جملگی عرض كردند  : بدا به حال روس ! بدا به حال روس ! فتحعلی شاه مجددا پرسید اگر توپچی های خمسه را به كمك  توپچی های مراغه بفرستیم تا با توپ خود تمام دار و ندار این كفار  را با خاك یكسان كنند چه خواهد شد ؟ باز  جواب آمد كه : بدا به حال روس ! بدا به حال روس ! خلاصه چندین فقره از این قماش ، اگرهای دیگر  ردو بدل شد و جواب آمد: بدا به حال روس ! بدا به حال روس ! دو نفر از درباریان متملق كه در سمت چپ و راست  شاه ایستاده بودن خود را به روی پای قبل عالم انداخته گفتند : قربان ! مكش ! مكش ! كه عالم زیر و رو خواهد شد ! شاه كه تا این لحظه بر روی تخت نشسته و پشت به دو  عدد متكای مروارید دوزی شده الماس نشان داده بود از اظهارات چاپلوسانه  مشتی درباری ونزدیكان مافنگی خود به هیجان آمده، ناگهان  روی دوزانو بلند شد ، شمشیر خود را به كمر بسته بود به قدر یك  وجب از غلاف بیرون كشید و این شعر را با صدای بلند خواند : كشم شمشیر مینایی كه شیر از بیشه بگریزد /  زنم بر فرق «پاسكویچ» كه دود از «پطر» برخیزد ! دو نفر از درباریان متملق كه در سمت چپ و راست  شاه ایستاده بودن خود را به روی پای قبل عالم انداخته گفتند : قربان ! مكش ! مكش ! كه عالم زیر و رو خواهد شد ! شاه قاجار  پس از لحظه ای سكوت ، گفت : حالا كه این طور صلاح می دانی د ما هم دستوری می دهیم بااین قوم بی ایمان كار  را به مسالمت ختم كنند و مجددا شمشیر را غلاف كر د ! باز این حضرات به خاك افتادند و تشكرات خود را از طرف بنی نوع انسان كه  اعلیحضرت بر آنها رحم آورده و تیغ خود  را از نیام بیرون نكشیدند ، تقدیم خاكپای قبله عالم كردند !