اين شاه توانمند پارسی كه به واسطه سخاوت و خوش قلبی سرشارش همه او را پيشوای خود می دانستند پس از مرگ نيز نام نيكش بر زبانها جاری شد به گونه ای كه ما ايرانيان او را " پدر" می ناميم و حتی يونانيان كه خاطره خوشی از دولت هخامنشی ندارند از او به عنوان" سرور و قانونگذار" ياد می كنند و نوشته های هرودوت و گزنفون حكايت از محبوبيت كورش در نظر يونانيان دارد.

به گفته ی هرودوت: ( كورش پادشاهی بزرگوار و بخشنده بود و همچون پادشاهان ديگر به جمع مال و منال حريص نبود و در فنون جنگی بسيار ماهر بود.)

از دلـايل محبوبيت كورش در نظر ملل مختلف اين است كه او به هنگام فتح سرزمين های مختلف نه تنها به عقايد و مذاهب و آداب و سنن آنان خدشه ای وارد نكرد بلكه با به رسميت شناختن مذاهب و خدايان آنها، موجبات آزادی و آرامی مردم را فراهم ساخت. او عقيده داشت كه هر كس خودش می تواند خدای خود و دين خود را انتخاب كند همانگونه كه زرتشت فرموده.

كورش در تمام فتوحاتش فقط پادشاهان زورمند را كنار می گذاشت و آنگاه بدون كوچكترين تغييری در ساختار حكومت وروند کار موسسات وابسته، خود حكومت را در دست می گرفت و به آن گونه كه خوشايند طبع ساكنان آنها بود رفتار می كرد و چون موجبات رفاه و رضايت مردم را فراهم می ساخت از سوی آنان حمايت می شد و مخالفی نداشت مگر عده ای آشوبگر و جاه طلب كه آن هم دور از دسترس كورش بر عليه او قيام می كردند و البته طولی نمی كشيد كه سركوب می شدند.