♪♫♪

صدای خشم از در اول بود
عاشقانه هاش از در بعد بود
دعای یک زن عین ِ یه مادر
گلوله شکفتش سینه ی مردم
بود صدای فقر اخبار جنون
برهنه دهن تو اذعان عموم
گلوله شکفتش گلوی فرد و
سکوت گرفت راهرو رو

من.. متولد راهرو ام رطوبت دیوارو نم
خیلی سالو دوییدم ، تو خودم بی حال و خم
شیشه ای رو ندیدم ، پشتش باشه چیزی جز من
شد برام اَز طبیعت این پوشش سنگی که خیس نیستم
کلی ته سیگار پشت تصمیمام تو پیچ آخر راهرو
رو به روم سفید ، پشت سر سیاه روی من نخورد بارکد
شاهی ام که توش سرباز داشت
ماهی ام که توش صدسال داشت
زمزمه ام پیچید تو گوشت که سقوط حکم ِ پرواز داشت..

از شروع این بازی هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام یه آه نشسته انگار
یه گلوله تو سرم گذشتم ریخت رو دیوار

از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو
کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام
یه آه نشسته انگار
بس که مُردم تو این راه
مرگ و سایه ام من این بار

♪♫♪

من صدای اون ور دیوارم میتونی صدامو بشنوی ؟
تو تنها در ساکت اینجایی میتونی مرزارو بشکنی
چی هستی که بغضت میکشه گلمو ناخون ؟
کی هستی که بودنت میکنه روحمو اروم ؟
کی هستی د ِ روانی بگو من میدونم که این در باز میشه به روم
میشنوم نبضاتو میکوبم به تون ، میبینیم حس میشم میدونم بدون
نصف آدم ، نصف روح
حس باور بِهم بود
نصف تارم نصف پود
نصف خاکم نصف کود
قلب دیوار پُر روزنه بود
تاریکی میداد یه فرصت نور
که شاید بتونه بسازه رویاشو تو اعماق با معضل اون
روی فکرش یه ضربدر زرد
روزهای رفتشو زد سر ضرب
بازی از قبلا مسخره تر
هم زنده است اینجا همبستر بد
اسبابتو جمع کن که این آخرین صلحم باتوئه
این لحظه خروجمونه
سرود سقوط این پُله
من از شهر فرشته هام
قرمز توی نوشته هام
خداحافظ سرخورده ها
خالی های اینجا تا پُرش

از شروع این بازی هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام یه آه نشسته انگار
یه گلوله تو سرم گذشتم ریخت رو دیوار

از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو
کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام
یه آه نشسته انگار
بس که مُردم تو این راه
مرگ و سایه ام من این بار