اگر براستی حقیقت مرگ و روح را می بینی

پس دریچه قلبت را به روی زندگی باز کن

در ژرفای آمال و امیالت حکمت ساکن ماوراء آرمیده است

و چونان بذرهایی که به زیر برف در رؤیای خویش اند

قلب تو رویای بهار را در خویش می پرورد

دل به رؤیاها بسپار؛ چرا که دروازۀ ابدیت در آن نهفته است

ترس تو از مرگ نیست جز تشویش چوپانی که در حضور پادشاه ایستاده

و پادشاه به نشانۀ افتخار دستی بر شانۀ او گذارده...

آیا چوپان در تشویش و اضطراب خویش

مسرور از پوشیدن خلعت شاهانه نخواهد بود؟

با این همه او نسبت به تشویش خویش آگاهتر نخواهد بود؟

چرا که مردن مگر چیزی غیر عریان ایستادن در مسیر باد

و ذوب شدن در دل خورشید است؟

و باز ایستادن از تنفّس

مگر چیزی جز آزادی ِ نَفَس از جذرو مدّهای بیقرار و مدام است

که می تواند گسترش یابد و سر برآورد

و بی هیچ قید و زنجیری در جستجوی خدای خویش برآید؟

تنها آنهنگام که از رودخانه سکوت نوشیدی

می توانی براستی سراییدن آغاز کنی

و آنهنگام که به چکاد کوه رسیدی

می توانی صعود کردن از سرگیری

و آنهنگام که اعضا و اندام هایت را زمین خواستار شد

می توانی براستی به رقص آیی ...

23/9/1392

If you would indeed behold the spirit of

death, open your heart wide unto the body

of life.

For life and death or one, even as the

river and the sea are one.

In the depth of your hopes and desires

lies your silent knowledge of the beyond;

And like seeds dreaming beneath the snow

your heart dreams of spring.

Trust the dreams, for in them is hidden

the gate to eternity.

Your fear of death is but the trembling

of the shepherd when he stands before the

king whose hand is to be laid upon him in

honor.

Is the shepherd not joyful beneath his

trembling, that he shall wear the mark of

the king?

Yet is he not more mindful of his trembling?

For what is it to die but to stand naked

in the wind and to melt into the sun?

And what is it to cease breathing, but to

free the breath from its restless tides, that

it may rise and expand and seek God unencumbered?

Only when you drink from the river of

silence shall you indeed sing.

And when you have reached the mountain

top, then you shall begin to climb.

Kahlil Gibran