[ورس یک]

گاهی دشتی گاهی شور ، همایون یا ماهور

توویِ هر دستگاه سفر کردم و این زندگی رو از بَر کردمُ

فهمیدم رویاهام خوابن آرزوها بَر آبن

تنها راه آرامش این قرص های عصابن

زندگی یه غروب محض نه ؟

هرچی رام بشی اون میشه هرزه تر

آه خوشبختی که دست ادوست

بدون کجاست خانه ی دوست

شور من تو ماهور من ، ای نغمه ی سنتور من

نال من که تَر میشود در سرخی این خون من

[ورس دو]

من بچه ی پایینم و بالایی نبودم

شبا قبل خواب دنبال لالایی نبودم

لالایی من چشمای خیسم بود ، فرار أ پلیسم بود

لالایی من ضربه ی شلاقه ، فلسفس و اخلاقه

لالایی من أ نسل هفتاده ، زمین خورده ایستاده

لالایی من زوزه ی گرگا قدم زدن توویِ شب ها

لالایی من چشم های آسیم بود حرف های سیاسیم بود

اما تو فقط کارت بشکنه تو دردی ندیدی که کمر بشکنه

مشکلات و گفتم نفهمیدی من أ درد خوندم تو خندیدی

[ورس سه]

اون نبود و پیدا کردم خودمو ، پیچ جاده پشت سرمو

دل میبرد از هر رهگذر ، گیر کرده توو پیچ سفر

بیا و از همه دل بِکن ، بدون اینجا هیچکی باهات نیس

توویِ این مسیر ناکجا همراهی جز اون پاهات نیس

من یه تنم و یه قبرمو باج نمیدمو

توو مسیر کج میمونمو صاف نمیشمو

توو مسیر کج موندمو موندم

این جاده رو تا تهش تک روندم

این جاده برفی و لغزنده بود

دیدمش شرمنده بود

شرمنده توو این قصه ها

دل میداد به این غریبه ها

(من أ درد خوندم تو خندیدی)