وقتی باید اجازه بگیرم از تو

آزادی رو برای من وصف کن بخش کن

نمیخوام باشم گیرو دار هیچ مرز و محدوده ای

که به وجود میاره واسم این ترسو

از تو و امثالت جای دستبند تا ابد رو دستامه

جایی که داری راه میری روش اسمش اعصابه

این دستای تو که حتی از آلودگی صوتی بیشتر سرسامش

مبارزه نیست هدف نمیخوام بشم خواننده

محاربه ای این یه فرهنگه که باید باهاش مواجه بشی

میدونم نسل بعدی مارو یادش نمیره به راحتی

تو میکوبی مارو چون که میخوای جاتو به ما ندی

حتی بچه های توـَم آسفالت میتونه ازش بسازه یه دیوونه

خیابون مارو دوست داره ما خیابونو

پلیس غیرتشو میکشه میگه ازاینجا دورشو

ولی

کف این کتونیا و پینه ی این دست

یادگاری میمونه رو سینه ی این شهر

فقط یه چیزه که تسکین میده به این درد

به هرچی که دلش بخواد میرسه این مرد

آره کف این کتونیا و پینه ی این دست

یادگاری میمونه رو سینه ی این شهر

فقط یه چیزه که تسکین میده به این درد

به هرچی که دلش بخواد میرسه این مرد

آره به هرچی که دلم بخواد میرسم

چرا توو روم لبخند میزنی فحش میدی زیر لب

چرا جیبمو خالی میکنی هان این یه تفتیشه

نتیجه رفتار تو میشه تشدیده

همین فکر بده من راجع به حرفای خوبت که هیچوقت عملی نیست

همین باعث میشه ما جوونا عملی شیم

کار تو کنترل آدما از راه دوره

ولی پیدا میکنی تووی پخش دستگاه خونه

ما یه رو داریم رو در رو بدون ترس

بیا مناظره کنیم این بار مهمون من

ما هر روز اعدام میشیم تووی میدون شهر

چیزی نمونده ازمون به جز یه روح سرد

یه دونه تلخی روی لب فقط

یادگاری تو تا کم شه دغدغم

نمیخوام کاری کنی ولی اینی ـَم

که میگی به فکرمی یه کمی مسخرس

کف این کتونیا و پینه ی این دست

یادگاری میمونه رو سینه ی این شهر

فقط یه چیزه که تسکین میده به این درد

به هرچی که دلش بخواد میرسه این مرد

آره کف این کتونیا و پینه ی این دست

یادگاری میمونه رو سینه ی این شهر

فقط یه چیزه که تسکین میده به این درد

به هرچی که دلش میخواد میرسه این مرد

آره به هرچی که دلم بخواد میرسم