بهم میگفت انسان دشواریِ وظیفست

قلکِ روحمو شکستم ، تا بدم هزینش

این تپه ها هم مثِ دیوارِ دردِ ما کوتاهن

برو بالا ازش ، برو بالا ازش

بگو چی میبینی گرفته دود چمبره زده

غم محتسب داد میزنه زندگی قدغنه

یه بچه توو خیابون راه میره یه گونی رو دوشش

سیگارشو روشن ، میکنه بعدِ من

فرقِ تو چیه با اونی که ، شهیدو دزدید

تا جول پاره ی نفرت بکنه سرت

یه گره سفت زد با عشق زیرِ چونش

با انزجار از خفگی رفت خریدِ خونه

بگو نرخِ درد زن چند ضرب میشه اونور آب

این مسکنا گرونن که ، میخوریم قبلِ خواب

بگو چه دلپذیره هوا توو زندونِ آزادت

تو خشتِ خامِ حاکمی واسه حصار فردا

بهم میگفت انسان دشواریِ وظیفست

قلکِ روحمو شکستم ، تا بدم هزینش

بهم بگو زندان چهار ، دیوارِ خونست

یا قفسِ تنگِ حاکم توو بندِ چندِ اوین

یه جای خوب باشه ، هممون بریم

لم بده رو مبل زُل ، بزن توو دوربین

برق بسوزه هوا رو حبس کنه توو توربین

مخابره ی دروغ درد گم بشه توو جورچین

حقِ من همینه که لات باشم لا گرگا

عربده بزنم توو نظامِ بله قربان

عشق میدادم من توو خیالِ خامِ خودم

چک بزنه اون رها بشه از درداش

شِریک دزدی تو یا رفیق قافله

جامعه حاملست و تو یه دزد قابله

خود زنیِ آفتابی که پشت این جنگا گم شد

شعر میاد توو هیپ هاپ تا دلداریش بده

قشنگ ترین جنگ حمله ی پروانه ها بود

دنیا واسه ی جسمم کوچیکه قدِ تابوت

شاهرگِ خیابون نبضِ زیرِ پامه

این قله ای که روشی زیرش یه دریا جنازه خاکه

بهم میگفت انسان دشواریِ وظیفست