آآ ، پایی نبود ، سرگردون ، بدن به بدن

با اینکه نمیتونم رو زمینِ پوسیده ی شماها قدم بزنم

با اینکه بارِ گناهِ شما رو ، با وجودِ عقیده به خدا رو

رو دوشم میکِشم و سنگینم ، ولی من خودِ تسکینم

سفرم توو کالبدِ انسان ، به جستجوی بانوی پنهان

ولی انگار ، قصه ی ما رو یکی دیگه مینویسه جز باد

من رو این ورقه فهمیدم ، جرقه زد توو سرم و چرخیدم

نباشه عمرِ همگی زیاد ، راهای نرفته پاهای بسته

جریانِ همسو با من توو مسیر ، بی هوایی و اشعه

زورِ انعکاسِ قمرت ، کِشنده های شرِ عملت

منم نامه ی پُر غلطت ، منم همون مارِ رو کمرت

منم دکمه ی فشارِ رو هدفت

رو مهره های تقدیرِ قنداق جهلت

تا موی یار توو بغلت ، یادت نره این صدای گردنته

واسه دیدِ بهتر ، همه چیو میگه بهت

لالایی هام توو گوش هوش ، شبِ سیاه وسطِ روز

تو چی میدونی از تاول پا؟ فقط میدونی از دامنه ها

تو چی میدونی از معنای ما ، فقط شنیدی از آفت راه

لحظه های تو همشون گُم میشن ، تو چه میدونی از آن

منم و ثانیه ای که توو بیهوشی DMT میپری از بام

میزنی بال ، و تنها همین لحظه یعنی معنیِ پرواز

رازِ من فاشه دوتا واژه من ، بریم به جایی که نباشه ضن

جیره این طنابِ تن ، گیرِ این ضحاضحم

رهای منجلابِ حق ، کو راهِ فرار از دقایقم

من نه عاشقِ زندگی ام ، نه متنفرم ازش

خستم از سفر به جسم دیگه ام ، به مناظره های من و هوش

به گیرنده های عصبِ نور ، همون ذره های شوقِ رسیدن

پاره کن پیرهن که جامه منم ، بزن بیرون از پوست

رهایی من و تو زیرِ بارِ سنت ، یعنی همین یعنی درد

یعنی همین راهِ غلط ، یعنی خلافِ جریان قایقتو بدی به دریای ترس