با توام ابرِ مسافر ، وطن پرنده ها کو؟

با توام ابر مسافر ، گریه ها و خنده ها کو؟

دنیا دیواره و زندون ، منو از خودم رها کن

تا شبو ازم بگیری ، اسم فردا رو صدا کن

اینجا شلاقه و زنجیر ، اینجا آسمون کوتاهه

اینجا سقف آرزوها ، به بلندیِ یه آهه

من اسیرم اما زنجیر ، توو اسارتِ غروره

آرزومه پَر کشیدن ، وطنِ پرنده دوره

با توام ابر مسافر ، که تنت داغِ زمینه

روی آفتابو نپوشون ، بذار دنیا رو ببینه

ما میخواستیم از ترانه ، واسه هم خونه بسازیم

مثِ عاشقای قِصه ، دل به آسمون ببازیم

ما میخواستیم اما دنیا ، پُر سنگ و پُر خاره

تو بباری یا نباری ، برا اون فرقی نداره

بذار دنیا رو ببینه ، اون که آفتابی ترینه

اون که بارون میشه هر شب ، رو تنِ گلای میشینه

اون که ابری میشه گاهی ، توو چشای گریه آلود

اون که بارونیه جنسش ، اونکه عاشقِ زمین بود

اینجا شلاقه و زنجیر ، اینجا آسمون کوتاهه

اینجا سقف آرزوها ، به بلندی یه آهه