گاهی آنقدر تنها میشوم

که چیزی

به چشمانم راه نمیابد جز اشک

به قلبم٬جز بی کسی

به دستانم جز خیسیو

به پاهایم جز سستی

کاش زبانم هم قادر به فریاد بود

کاش...

کاش...

کاش..

خیلی سخت است وقتی همه کنارت باشندو باز احساس تنهایی کنی

وقتی لبخند می زنی و توی دل گریانی

وقتی تو خبر داری و هیچ کس نمی داند

وقتی به زبان دیگران حرف می زنی ولی

کسی نمی فهمد

وقتی فریاد می زنی و کسی صدایت را نمی شنود

وقتی تمام درها به رویت بسته اس.

..

آن گاه دستهایت را به سوی آسمان بلند می کنی و

از اعماق قلب تنها و گریانت بانگ برمی آوری که

« ای خدای بزرگ دوستت دارم!»

و حس می کنی که دیگر تنها نخواهی ماند