امیده جانم ز سفر باز آمد
چه کرده حالم ز سفر باز آمد

امیده جانم ز سفر باز آمد
چه کرده حالم ز سفر باز آمد

***

عزیزه من که بی خبر و ناگهان رود سفر
چون ندارد دیگر دلبندی
به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه ی سپیده دم
شکفته شد لبم ز حرف
که شنیدم لالم باز آمد
ز سفر غمخوارم باز آمد

همچنان که عاقبت پس از همه شبه دمر سحر ناگهان
نگاره چنان مهه نو آمده از سفر من هم پس از آن دوری
بعد از غمه من از دوریه شاخیه گل مردم ببرش
یه شاخیه گل مردم ببرش
دیدم که نگاره من سرخوش ز کناره من بگذشتو
ببر یاره دگرش بگذشتو ببر یاره دگرش

وای از آن گلی که دسته من بود
خموشو یک جهان سخن بود
خموشو یک جهان سخن بود
گل که شعله شد به بی وفایی
ز دیده دله چو این جدایی
ز قصه پاره پیره هم بود
آره ز قصه پاره پیره هم بود