اگر هنووووووز می نویسم

[._NeGiX_.]

و اگر امروز برایت می­نویسم،
از عریانی ذهنی ست که از ایمان گذشته و به عادت رسیده؛
که از اصالت عشق چیزی نمانده جز شُکوه به­جا­مانده خاطره­ای دور
و وجودی سایه­وار،
حضوری چنان کمرنگ که مرا به یاد خوابی می­اندازد که هرگز نرفته­ام،
به یاد نبودن،
شاید هم... مرگ
و اگر می­نویسم،
هنوز شب را باور دارم
و لحظه­های تاریکی که من را به تو پیوند می­دهد،
بی آنکه بدانی،
بی آنکه باشی،
بی آنکه به یادم باشی
یا حتی دوستم داشته باشی
و اگر می­نویسم،
دوست دارم بدانی در خلأ دنیای بی­جاذبه از نبودنت عجیب معلقم،
می­چرخم
و می­چرخم
و می­چرخم
و در چشمهای ناباور یک سرگردان دلتنگ، کسی را می­بینم شبیه خودم
که هنوز عاشق کسی ست شبیه تو،
وجودی سایه­وار
و حضوری کمرنگ،
حضوری بسیار بسیار کمرنگ که نوشتن برایش منصرف می­کند مرا از مرگ و نبودن...
(نیکی فیروزکوهی)