بازی آنلاین
آپلود عکس
منبع:این نوشتار اصلیش مال سینا است در سایت نازی سنتر
نام فیلم:The Cably Guy
سال تولید: ۱۹۹۷
کارگردان: جیم کری
در نخستین نگاه به پوستر فیلم و نام کارگردان این چنین به نظر می رسد که ظاهرا انتظار یک فیلم طنز و کمدی را داریم که باز هم در مورد مسائل روزمره می باشد اما واقعیت چیز دیگری است
قرن نوزدهم در حالی به پایان رسید که انسانها نگاهی بس امیدوارانه به قرن آینده دوخته بودند.قرن ها بود که مشکلات مادی و کار و مشکلاتی دیگر مانع از قدرت گرفتن احساسات انسانی میان انسانها بود و بدین ترتیب امید بسیاری می رفت که در قرن آینده یعنی قرن بیستم با به خدمت گرفته شدن ماشین برای انسان ، انسانها مبدل به نوعی ارباب ماشین شده و رنج و مشقتی نباشد و انسانها باهم روابطی توام با محبت بر پایه انسانیت برقرار کنند
پسر کابلی ندای وجدان و ندای بازگشت به انسانیت و توجه به احساسات انسانی است.این فیلم در واقع نوعی واکنش به مدرنیسم و پست مدرنیسم می باشد.
در ابتدای فیلم شخصی را می بینیم که به خانه جدیدش نقل مکان کرده و قبل از این که وسایل خانه اش را بچیند درصدد به راه اندازی تلویزیون می باشد که در نوع خود به نقش مهم تلویزیون در زندگی های امروزی اشاره دارد
جیم کری وارد صحنه می شود.جمله معروف وی در این سکانس به شدت قابل توجه است:من صدای شکستن قلبی را می شنوم!
این جمله همانا به رخ کشیدن اندک احساسات انسانی ای است که میان انسانهای امروزی باقی مانده است.چیزی که باورش برای نقش دوم فیلم(استیو) سخت است!این تلنگر نوعی جلب توجه مخاطب و جلب نظر بیننده برای تماشای ادامه فیلم می باشد.
دقایق اولیه فیلم به آغاز داستان و توضیح داستان محدود می شود تا این که جیم کری(پسر کابلی) نقش دوم فیلم(استیو) را نزد دیش بزرگی خارج از شهر می برد و نمایش این که امکانات به سرعت در حال ترکیب شدن هستند و این روند ادامه دارد اما چیزی که در ادامه روند فیلم نمایش داده خواهد شد این است که برخلاف تصور های اولیه ، استخوانهای عاطفی انسان در زیر این امکانات گسترده می شکند و صدای این شکستن هاست که به گوش می رسد!
نامزدی که استیو (نقش دوم داستان) دارد تنها و تنها و تنها ترین دلخوشی اوست طوری که وقتی نامزدش او را ترک می کند او امیدی برای زندگی ندارد. فیلمنامه این رویداد شوم که در زمانی واحد هزاران نامزد یکدیگر را ترک می کنند را به تصویر می کشاند و این را معلول همان مدرنیسم می داند و همچنین گوشزد کردن جای خالی ایدئولوژی!
در حالی که این دو نفر (استیو و پسر کابلی) به اوج دوستی می رسند ، شبی به مکان سیرک مانندی می روند که رستوران قرون وسطا نام دارد
این بخش فیلم کاملا زیرکانه و به نحوی زیبا پیامهایی بسیار ریز در خود جای داده است. استیو و جیم کری دو انسان امروزی در ذهن بیننده به گذشته باز می گردند به روزگاری که انسانها در وحشیگری زندگی می کردند و تفریح شان دوئل های مرگبار بود
شغل مردان بزرگ شوالیه گری و به کف گرفتن جان خود در میدان های نبرد و ریخته شدن خون آنها صرفا برای تفریح و یا گاها حتی بی دلیل بود. روزگاری که انسانها چشم به آینده داشتند تا شاید در آینده روزی بیاید که جنگی نباشد و انسانها یکدیگر را به خاطر هیچ و پوچ به قتل نرسانند و روزگاری که انسانها بر پایه انسانیت باهم دوست باشند!و اما این است همان روزگاری که گذشتگان چشم به راهش بودند.روزگار امروز تحت حاکمیت تلویزیون و ماشین آلات و مردمی که سرگرم مسائل خانوادگی و شغلی هستند و توجهی به رفاقت با انسانهای دیگر ندارند
در میانه های نبرد این دو شخص ، می بینیم که استیو را سوار اسب کرده و هی می کنند اما جمله ای که شخص هی کننده اسب بر زبان می راند بسیار قابل توجه است:خداوند یار ات باد! جمله ای که به سختی می توان در نسل جدید فیلمها آن را شنید!
هم اکنون کجاست نقش آن خدا؟ آیا این دیالوگ نمی خواهد که خلا وجودی او را در اذهان انسان گوشزد کند؟
خدایی که خیلی ها زیر چرخ دنده های پست مدرنیسم آن را فراموش کرده اند. خدایی که روزگاری تنها نامش صرف نظر از هر دین و مذهبی امید دهنده به مردم بود. خدایی که دستوراتش جمعی از اصول اخلاقی را به وجود آورده بود که امروزه عملا نقش این خدا نفی شده و جامعه به درد هایی دیگر مبتلا گشته که که جای خالی خدا جز با وجود او در اذهان انسانها پر نخواهد شد
جیم کری در نقش پسر کابلی بارها و بارها تلاش می کند تا رفاقت خود را با استیو محکم تر کند ولی این استیو است که تعامل کافی برای تحکم این دوستی را ندارد و جیم کری برای تحکم این دوستی تلاشهای بی دریغی انجام می دهد ولی استیو با بی توجهی و دفع این شخص موجب آزردگی او می گردد که معرف عدم توجه انسانها به اطرافیان خود می باشد
جیم کری یا همان پسر کابلی در مکانها و موقعیت های مختلف در نقش های گوناگون مقابل استیو قرار می گیرد. منظور از این تعدد نقش ها این است که افراد زیادی در اطراف خود داریم که شاید به آنان بی توجه ایم. افرادی که احتمالا همگی بصورتی مشابه از بی توجهی ما رنج می برند
روند داستان به نحوی محسوس در میانه های فیلم عوض می شود. پسر کابلی دیگر یک دوست نیست.او به خاطر بی توجهی های استیو از وی دل گیر است اما با این همه گرایش دارد که با استیو دوست بشود به معنای این که بی توجهی های غفلت گرایانه ما ممکن است بهترین دوستانمان را تنها در اثر غفلت مبدل به دشمنانی سهمگین کند ناگهان فیلم به گذشته باز می گردد و کودکی های پسر کابلی را می بینیم که در مقابل تلویزیون رها شده و والدین اش به وی توجهی نمی کنند
و روایت غمگین دیگری:در کابوس استیو ، پسر کابلی با چهره ای که در تصویر زیر نشان داده شده بسوی او می دود و استیو فرار می کند در حالی که پسر کابلی فریاد می زند:من فقط می خواهم باهم دوست باشیم!
این سرنوشت غمگینی است که هزاران هزار انسان امروزه به این سرنوشت گرفتارند: بی توجهی و بی توجهی و بی توجهی!
بی توجهی در کودکی بی توجهی در بزرگسالی و بی توجهی در تمام زمانهای زندگی و تنها ترین جایی که به او توجه می شود تلویزیون است آن هم به این دلیل که تلویزیون یک وسیله متکلم وحده است.
پسر کابلی نمونه یک فرد تنهاست که هرگز تنهایی اش را کسی حاضر نمی شود پر کند و همه از او کار می خواهند و لاغیر حتی وقتی که او رایگان کار می کند و به جای دستمزد مادی ، انتظار دستمزد معنوی دارد ولی در تمدن امروز مادیات است که نقش اصلی دارد نه معنویات و این همان فاجعه مدرنیسم است!
چیز دیگری که در روند فیلم به نمایش در می آید محاکمه دو برادری دوقلویی است که در کودکی بازیگر یک سریال تلویزیونی بودند ولی اکنون یکی از آن دو دیگری را به قتل رسانده است. همه جا و همه جا همه مردم به این قضیه توجه دارند چون تلویزیون این را به مردم القا می کند و غافل از این هستند که شاید چنین افرادی در دور و بر مان هستند و ما می توانیم با اندکی رفاقت از بروز فاجعه هایی جلوگیری کنیم!
سرانجام فیلم یک گروگان گیری توسط پسر کابلی است هدف از گروگان گیری هم فقط جلب توجه است!این انسان چیزی جز توجه نمی خواهد!
جمله جالبی که به زبان می راند:من را پدر و مادرم تربیت نکرده اند! من تربیت شده تلویزیون هستم!
و قصد خودکشی این شخص به معنای انفجار عقده های فروخورده چنین اشخاصی است.
گفتگوی جالبی بین پسر کابلی و استیو هنگام خودکشی پسر کابلی صورت می گیرد:
استیو: نه! صبرکن! میریم باهم نوشابه می خوریم!
پسر کابلی: من دیگه تشنه نیستم!!!
این در حالی است که در کل فیلم ، پسر کابلی (جیم کری) از استیو درخواست می کرد که بیاید و به حساب جیم کری باهم نوشابه بخورند یعنی او چیز زیادی نمی خواست تنها این را می خواست که استیو نوشابه رایگان بنوشد و فقط به پسر کابلی(جیم کری) توجه کند
اشاره به قضیه نوشدارو پس از مرگ سهراب!زمانی به دیگران توجه می کنیم که دیگر کار از کار گذشته و آنان از تلاش خود برای جلب توجه ما سرخورده و مایوس شده اند و این توجه دیر دیگر فایده ای ندارد!
جمله زیبای دیگری هنگام پرش پسر کابلی می شنویم:
مگه نمی بینی من تنهام؟ تنهای تنها! من رفتم ولی کلی دختر و پسر های کابلی دیگه هستند که مثل من تنها اند! به فکر اونا باشید!
و سرانجام پرش پسر کابلی بر روی دیش ارسال کننده موجهای تلویزیون که نمایش توجه مردم به آنچه که رسانه ها القا می کنند و عدم توجه به آنچه که در اطرافشان می گذرد می باشد و سرانجام آن که موجب قطع شدن برنامه محاکمه دوبرادر دوقلوی مذکور می انجامد باز این پیام را دارد که تلویزیون توجه ها را به خود جلب کرده و موجب دریده شدن پیوند های انسانی میان نوع بشر شده است.با این پرش تلویزیون قطع می شود و می بینیم که مخاطبان تلویزیون از سر بیکاری ، کتاب به دست گرفته و کتاب می خوانند که در نوع خود پیامش واضح است!
نام فیلم:The Cably Guy
سال تولید: ۱۹۹۷
کارگردان: جیم کری
در نخستین نگاه به پوستر فیلم و نام کارگردان این چنین به نظر می رسد که ظاهرا انتظار یک فیلم طنز و کمدی را داریم که باز هم در مورد مسائل روزمره می باشد اما واقعیت چیز دیگری است
قرن نوزدهم در حالی به پایان رسید که انسانها نگاهی بس امیدوارانه به قرن آینده دوخته بودند.قرن ها بود که مشکلات مادی و کار و مشکلاتی دیگر مانع از قدرت گرفتن احساسات انسانی میان انسانها بود و بدین ترتیب امید بسیاری می رفت که در قرن آینده یعنی قرن بیستم با به خدمت گرفته شدن ماشین برای انسان ، انسانها مبدل به نوعی ارباب ماشین شده و رنج و مشقتی نباشد و انسانها باهم روابطی توام با محبت بر پایه انسانیت برقرار کنند
پسر کابلی ندای وجدان و ندای بازگشت به انسانیت و توجه به احساسات انسانی است.این فیلم در واقع نوعی واکنش به مدرنیسم و پست مدرنیسم می باشد.
در ابتدای فیلم شخصی را می بینیم که به خانه جدیدش نقل مکان کرده و قبل از این که وسایل خانه اش را بچیند درصدد به راه اندازی تلویزیون می باشد که در نوع خود به نقش مهم تلویزیون در زندگی های امروزی اشاره دارد
جیم کری وارد صحنه می شود.جمله معروف وی در این سکانس به شدت قابل توجه است:من صدای شکستن قلبی را می شنوم!
این جمله همانا به رخ کشیدن اندک احساسات انسانی ای است که میان انسانهای امروزی باقی مانده است.چیزی که باورش برای نقش دوم فیلم(استیو) سخت است!این تلنگر نوعی جلب توجه مخاطب و جلب نظر بیننده برای تماشای ادامه فیلم می باشد.
دقایق اولیه فیلم به آغاز داستان و توضیح داستان محدود می شود تا این که جیم کری(پسر کابلی) نقش دوم فیلم(استیو) را نزد دیش بزرگی خارج از شهر می برد و نمایش این که امکانات به سرعت در حال ترکیب شدن هستند و این روند ادامه دارد اما چیزی که در ادامه روند فیلم نمایش داده خواهد شد این است که برخلاف تصور های اولیه ، استخوانهای عاطفی انسان در زیر این امکانات گسترده می شکند و صدای این شکستن هاست که به گوش می رسد!
نامزدی که استیو (نقش دوم داستان) دارد تنها و تنها و تنها ترین دلخوشی اوست طوری که وقتی نامزدش او را ترک می کند او امیدی برای زندگی ندارد. فیلمنامه این رویداد شوم که در زمانی واحد هزاران نامزد یکدیگر را ترک می کنند را به تصویر می کشاند و این را معلول همان مدرنیسم می داند و همچنین گوشزد کردن جای خالی ایدئولوژی!
در حالی که این دو نفر (استیو و پسر کابلی) به اوج دوستی می رسند ، شبی به مکان سیرک مانندی می روند که رستوران قرون وسطا نام دارد
این بخش فیلم کاملا زیرکانه و به نحوی زیبا پیامهایی بسیار ریز در خود جای داده است. استیو و جیم کری دو انسان امروزی در ذهن بیننده به گذشته باز می گردند به روزگاری که انسانها در وحشیگری زندگی می کردند و تفریح شان دوئل های مرگبار بود
شغل مردان بزرگ شوالیه گری و به کف گرفتن جان خود در میدان های نبرد و ریخته شدن خون آنها صرفا برای تفریح و یا گاها حتی بی دلیل بود. روزگاری که انسانها چشم به آینده داشتند تا شاید در آینده روزی بیاید که جنگی نباشد و انسانها یکدیگر را به خاطر هیچ و پوچ به قتل نرسانند و روزگاری که انسانها بر پایه انسانیت باهم دوست باشند!و اما این است همان روزگاری که گذشتگان چشم به راهش بودند.روزگار امروز تحت حاکمیت تلویزیون و ماشین آلات و مردمی که سرگرم مسائل خانوادگی و شغلی هستند و توجهی به رفاقت با انسانهای دیگر ندارند
در میانه های نبرد این دو شخص ، می بینیم که استیو را سوار اسب کرده و هی می کنند اما جمله ای که شخص هی کننده اسب بر زبان می راند بسیار قابل توجه است:خداوند یار ات باد! جمله ای که به سختی می توان در نسل جدید فیلمها آن را شنید!
هم اکنون کجاست نقش آن خدا؟ آیا این دیالوگ نمی خواهد که خلا وجودی او را در اذهان انسان گوشزد کند؟
خدایی که خیلی ها زیر چرخ دنده های پست مدرنیسم آن را فراموش کرده اند. خدایی که روزگاری تنها نامش صرف نظر از هر دین و مذهبی امید دهنده به مردم بود. خدایی که دستوراتش جمعی از اصول اخلاقی را به وجود آورده بود که امروزه عملا نقش این خدا نفی شده و جامعه به درد هایی دیگر مبتلا گشته که که جای خالی خدا جز با وجود او در اذهان انسانها پر نخواهد شد
جیم کری در نقش پسر کابلی بارها و بارها تلاش می کند تا رفاقت خود را با استیو محکم تر کند ولی این استیو است که تعامل کافی برای تحکم این دوستی را ندارد و جیم کری برای تحکم این دوستی تلاشهای بی دریغی انجام می دهد ولی استیو با بی توجهی و دفع این شخص موجب آزردگی او می گردد که معرف عدم توجه انسانها به اطرافیان خود می باشد
جیم کری یا همان پسر کابلی در مکانها و موقعیت های مختلف در نقش های گوناگون مقابل استیو قرار می گیرد. منظور از این تعدد نقش ها این است که افراد زیادی در اطراف خود داریم که شاید به آنان بی توجه ایم. افرادی که احتمالا همگی بصورتی مشابه از بی توجهی ما رنج می برند
روند داستان به نحوی محسوس در میانه های فیلم عوض می شود. پسر کابلی دیگر یک دوست نیست.او به خاطر بی توجهی های استیو از وی دل گیر است اما با این همه گرایش دارد که با استیو دوست بشود به معنای این که بی توجهی های غفلت گرایانه ما ممکن است بهترین دوستانمان را تنها در اثر غفلت مبدل به دشمنانی سهمگین کند ناگهان فیلم به گذشته باز می گردد و کودکی های پسر کابلی را می بینیم که در مقابل تلویزیون رها شده و والدین اش به وی توجهی نمی کنند
و روایت غمگین دیگری:در کابوس استیو ، پسر کابلی با چهره ای که در تصویر زیر نشان داده شده بسوی او می دود و استیو فرار می کند در حالی که پسر کابلی فریاد می زند:من فقط می خواهم باهم دوست باشیم!
این سرنوشت غمگینی است که هزاران هزار انسان امروزه به این سرنوشت گرفتارند: بی توجهی و بی توجهی و بی توجهی!
بی توجهی در کودکی بی توجهی در بزرگسالی و بی توجهی در تمام زمانهای زندگی و تنها ترین جایی که به او توجه می شود تلویزیون است آن هم به این دلیل که تلویزیون یک وسیله متکلم وحده است.
پسر کابلی نمونه یک فرد تنهاست که هرگز تنهایی اش را کسی حاضر نمی شود پر کند و همه از او کار می خواهند و لاغیر حتی وقتی که او رایگان کار می کند و به جای دستمزد مادی ، انتظار دستمزد معنوی دارد ولی در تمدن امروز مادیات است که نقش اصلی دارد نه معنویات و این همان فاجعه مدرنیسم است!
چیز دیگری که در روند فیلم به نمایش در می آید محاکمه دو برادری دوقلویی است که در کودکی بازیگر یک سریال تلویزیونی بودند ولی اکنون یکی از آن دو دیگری را به قتل رسانده است. همه جا و همه جا همه مردم به این قضیه توجه دارند چون تلویزیون این را به مردم القا می کند و غافل از این هستند که شاید چنین افرادی در دور و بر مان هستند و ما می توانیم با اندکی رفاقت از بروز فاجعه هایی جلوگیری کنیم!
سرانجام فیلم یک گروگان گیری توسط پسر کابلی است هدف از گروگان گیری هم فقط جلب توجه است!این انسان چیزی جز توجه نمی خواهد!
جمله جالبی که به زبان می راند:من را پدر و مادرم تربیت نکرده اند! من تربیت شده تلویزیون هستم!
و قصد خودکشی این شخص به معنای انفجار عقده های فروخورده چنین اشخاصی است.
گفتگوی جالبی بین پسر کابلی و استیو هنگام خودکشی پسر کابلی صورت می گیرد:
استیو: نه! صبرکن! میریم باهم نوشابه می خوریم!
پسر کابلی: من دیگه تشنه نیستم!!!
این در حالی است که در کل فیلم ، پسر کابلی (جیم کری) از استیو درخواست می کرد که بیاید و به حساب جیم کری باهم نوشابه بخورند یعنی او چیز زیادی نمی خواست تنها این را می خواست که استیو نوشابه رایگان بنوشد و فقط به پسر کابلی(جیم کری) توجه کند
اشاره به قضیه نوشدارو پس از مرگ سهراب!زمانی به دیگران توجه می کنیم که دیگر کار از کار گذشته و آنان از تلاش خود برای جلب توجه ما سرخورده و مایوس شده اند و این توجه دیر دیگر فایده ای ندارد!
جمله زیبای دیگری هنگام پرش پسر کابلی می شنویم:
مگه نمی بینی من تنهام؟ تنهای تنها! من رفتم ولی کلی دختر و پسر های کابلی دیگه هستند که مثل من تنها اند! به فکر اونا باشید!
و سرانجام پرش پسر کابلی بر روی دیش ارسال کننده موجهای تلویزیون که نمایش توجه مردم به آنچه که رسانه ها القا می کنند و عدم توجه به آنچه که در اطرافشان می گذرد می باشد و سرانجام آن که موجب قطع شدن برنامه محاکمه دوبرادر دوقلوی مذکور می انجامد باز این پیام را دارد که تلویزیون توجه ها را به خود جلب کرده و موجب دریده شدن پیوند های انسانی میان نوع بشر شده است.با این پرش تلویزیون قطع می شود و می بینیم که مخاطبان تلویزیون از سر بیکاری ، کتاب به دست گرفته و کتاب می خوانند که در نوع خود پیامش واضح است!
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
