نماز شب

[ｷﾑ尺刀ﾑ乙]

"بسم الله الرحمن الرحیم"

کار یکی دوشبش نبود.هرشب می رفت توی درگاه می ایستاد وبا اعتماد به نفس واطمینان وقیافه ای عابدانه وزاهدانه می گفت:برادرا!"

اگر نصفه شبی صدای آه وناله شنیدن ما هستیم!"

بچه ها هم غش می کردند از خنده.بعضی هم که اولین بار بود این حرف را از او می شنیدند

سخت تعجب می کردند چون منظورش این بود که:بله،ما اهل نماز شب هستیم واگر کسی التماس دعا دارد رودربایستی نکند!!

یکی نبود بگوید تورو چه به این حرفه ها!

نماز یومیه اش را به زور می خواند.اگر ولش می کردی،تا لنگ ظهر می خوابید.

بچه ها با اردنگی بیدارش می کردند.بعد از کلی بد وبیراه گفتن،می رفت پای شیر وآبی به دست صورتش می زد تا بگوید وضو گرفتم!!

بالاخره الکی دولا راست می شد که بگوید نماز خواندم.

دوباره ولو می شد روی زمین واز حال می رفت.

گاهی که این قیافه ها را می گرفت،بچه ها می گفتند :خیلی خوب!توروخدا برو زود بخواب نماز صبحت قضا نشود!نماز شب پیشکش.

سرت را درست بگذار روی پتو که حوصله شنیدن خروپفت رانداریم!!

وقتی تو نیستی

نه هست های ما

چنان که بایدند

نه بایدها...

اللهم العجل الولیک الفرج