وارث، صفت بزرگ امام حسین(ع)

[bOoOoOy]

در داستان کربلا، تشیع حقیقی در اوج شکوه و عظمتش، تجسم عینی یافته و الگویی واقعی از تشیع به نمایش گذاشته می شود. انحراف بزرگ در بررسی و تحلیل این حادثه عظیم، آن است که این واقعه را، از زمینه تاریخیش جدا کنیم یا دنباله اش را رها کنیم، یعنی بدون آنکه بررسی کنیم، چه عواملی سبب شده که تاریخ اسلام، از مسیر حقیقیش منحرف و به چنین فاجعه عظیمی منجر گردد یا چه آثاری از این انقلاب، در جریان تاریخیش، باید جاری گردد، به صورت مجرد، بررسی نمائیم. ما معمولا داستان کربلا را از روز تاسوعا می شناسیم و به عصر عاشورا هم ختمش می کنیم، حوادث و جریانات قبل و بعد از آن را، نه می دانیم و نه علاقه و انگیزه ای به بررسی و تحلیل آن نشان می دهیم، فقط گریه می کنیم،ضجه می زنیم، آه و فغان بلند می کنیم که امام حسین(ع) و یارانش مظلوم بودند قابل ذکر است که ما نه تنها با گریه مخالف نیستیم، بلکه اعتقادمان آن است که گریستن حق انسان است و به قول آن انقلابی بزرگ آمریکای جنوبی (اِین چوی وبره)، «انسانی که نمی تواند برحادثه های غمناک بگرید، انسانیت خود را گم کرده است».

به راستی کدام انسان است که حادثه عظیم و غمبار کربلا را بفهمد و نگرید؟! گریه ای که معلول شناختن و فهمیدن منشاء تأثر آدمی نباشد! عکس العمل روح سالم انسان است، اما اگر مساله شناخت و فهمیدن ترک شود، گریه چه اثر و چه سودی دارد؟ می بینیم اولین کسانی که برحادثه کربلا گریستند، همانهایی بودند که حسین(ع) و یارانش را کشته اند؛ اولین کسی که در تاریخ اسلام، برحادثه کربلا گریه کرد، فرمانده سپاه یزید، عمرابن سعد ابن ابی وقاص است و بعد از آن، کسانی که دسته جمعی برای حسین(ع) گریه کردند مردم کوفه اند؛ که حضرت زینب(س) خطاب به آنان می گوید: «بگریید که شما بیش از همه، شایسته گریستن هستید، بسیار هم بگریید و کم بخندید». اقدام شگفت انگیز امام حسین(ع)، این بود که دین از دست رفته را، به تاریخ باز آورد، واضح است که امام حسین(ع)، فقط برای محکوم کردن یزید و تشکیل حکومت رسمی در برابر حکومت موجود، قیام نکرد، زیرا همه قرائن و شواهد برایش روشن بود که با نیروی نظامی کمی که دارد، در مقابل قدرت و سپاه عظیم یزید شکست می خورد، امام حسین(ع) می دانست با سپاهی که به امپراتوری روم، هجوم می برد و شکستش می داد و از لحاظ نظامی، برتمام دنیای اسلام، مسلط است، با چند نفر محدود، نمی تواند به عراق برسد.

امام حسین(ع) می دانست (حتی اگر، کوفه هم به او خیانت نکند، فتح عراق غیرممکن است)، اما کار بزرگ حسین(ع) این است که، این اوضاع جدیدی که با خدعه و نیرنگ و تقلّب و انحراف در دین، بنا گذاشته شده، و در زمان معاویه به اوج رسیده است، از معاویه به بعد قرار است صورت رسمی و قانونی به خود بگیرد و اگر این نظام، رسمی شود و کسی اعتراض نکند و فریاد نزند، همه چیز را دگرگون کرده، و مسلمانان باور می کنند که نظام یزید قانونی است. امام(ع) می داند، مساله اسلام نحوه و شکل حکومت اسلامی، در کار نیست، بلکه مساله، دگرگون شدن کلّی نظام اسلامی، به صورت قانونی و شرعی، به نظام شاهنشاهی و سلطنتی است، و اگر این نظام افشا و محکوم نشود، لباس پیغمبر(ص) و شعار اسلام، و اصول قرآن، به عنوان سمبل های این نظام، به نسل حاضر و آیندگان معرفی و ادامه خواهد یافت. امام(ع) می داند که نمی تواند این حکومت را عوض کند و نظام راستین اسلام را بر پا نماید، زیرا هیچگونه امکانی برای مبارزه با این قدرت عظیم نظامی ندارد، می داند بسیاری از یاران رسول خدا(ص) که روزگاری در کنار پیامبر(ص)، شمشیر زده اند، اکنون در کاخ سبز معاویه، یا دارالعماره کوفه و سایر بلاد آباد کشور وسیع اسلامی، در فساد و تباهی فرو غلطیده اند، و جمعی دیگر نیز که مساله را فهمیده اند، به گوشه ای خزیده، سکوت کرده و فقط غصه می خورند.

و توده مردم و عوام هم، ناآگاه از آنچه که اتفاق افتاده است، و نابینا نسبت به سنّت راستین ابراهیم(ع) و سنّت و دین محمد(ص)، به عبادات ظاهری مشغولند، لذا هنگامی از مکّه خارج می شود که مسلمانان، گرد خانه خدا، اجتماع کرده، تا حج که سنّت ابراهیم(ع) و سنّت محمد(ص) است را، بجا آوردند، امام(ع) با ناتمام گذاشتن این بزرگ ترین عبادت اسلام، اعلان می کند که روح از بین رفته، به کالبد معطّل نشوید. امام حسین(ع) می بیند، مرام و مسلک هایی که با تبر ابراهیم(ع) و صبر و مقاومت محمد(ص) و شمشیر علی(ع)، شکسته شد، دوباره روی کار آمده اند، لباس اسلام به تن کرده و در مسجد اسلام و حتی منبر و محراب رسول خدا(ص) درآمده، و مردم هم که راه را گم کرده اند، ساکت و آرام عبادات بی روح مشغولند و حسین(ع) کاری نمی تواند، جز آنکه خودش و خانواده اش و فرزندان و یاران صدیق اندکش را، در شورانگیزترین و شگفت انگیزترین حادثه، قربانی کند، تا اگر نمی تواند حکومت شرک و دین شرک در لباس توحید فرورفته را، بشکند، لااقل آن را محکوم و رسوا کند، و می بینیم که در این هدف، به چه پیروزی عظیمی دست می یابد، تا آنجا که حتی آنانکه به اسلام و تشیع، عقیده ای ندارند، از حسین(ع)، درس غیرت و شرف و آزادگی می گیرند.

این است که حسین(ع) را، فقط در برابر عبیداله ابن زیاد و عمر سعد و شمر و یزید نباید مشاهده کرد و حتی نباید او را در محدوده ۶۰ ساله تاریخ اسلام محصور کرد، بلکه، ما امام حسین(ع) را وارث نهضت عدل و حق، در تمام تاریخ می شناسیم. آری، حسین(ع) وارث است، صفتی که بزرگترین فلسفه تاریخ و تنها فلسفه قیام او را بردوش دارد؛ حسین(ع) وارث آدم(ع) است، وارث نوح(ع) است، وارث ابراهیم(ع) است، وارث موسی(ع) و عیسی(ع) و محمد(ص) است؛ میراثی که بعد از حسین(ع) باید نصیب یاران و ادامه دهندگان راه او گردد، تا این پرچم، در پیکار همیشگی حق و باطل، در اهتزاز بماند و به دست منتقم اصلی خون او (عج) در سراسر جهان برافراشته گردد. بیایید، با این ایده و به امید آن روز، همگی فریاد زنیم: «یا حسین(ع)، یا حسین(ع)، یا حسین(ع)».