رفتن به شکار سنگ

[L²evi]

   

یاوری برای به جریان در آوردن آب در رودهای کم آب در ایام خشک سالی و کم آبی در گیلان بود .زمانی که بر اثر گرما ، برف کوهستان‌ها آب می‌شد ورودهای اصلی کم آب می‌ماند ، آب به کندی می‌گذشت یا اسیر چاله‌های بستر رود می‌شد و ذخیره‌ی آب پشت سدهای بومی روبه کاستی می‌گذشت، روستاییان با هم یاری به شکارسنگ‌های رود اصلی می‌رفتند تا اندک آب رودهای کم جریان ویا از جریان افتاده را روان کنند .

به دستور میر آب و خبردهی دستیارش ، آب سوار ،مردان کاری روستای حوضه‌ی آبخور هر منطقه ، با نواختن بوق ، سحرگاه درکنار رود گرد می‌آمدند .
آنان به سوی بالا دست رودخانه ، به حرکت در می‌آمدند وسنگ‌های درشت ، کنده‌های درختان وهرچیزی را که مانع جریان آب ویا کندی آن شده بود ، از بستر رود به ساحل می‌افکندند .
آنان چون به چاله‌های آبگیر (گردابه ) می‌رسیدند ، سنگ‌های بزرگ اطراف را در آن می‌غلتاندند تا سطح آب بالا بیاید .در این گونه حرکت‌های جمعی ، ایله جار ، هر خانوار شالی کار می‌بایست حداقل یک تن را با توان کاری لازم می‌فرستاد .
اگر خانواری نمی‌توانست کسی را راهی کند دستمزد یک کارگر را پیش‌تر به آب سوار می‌پرداخت تا او کسی را ببرد .
اگر شخصی سهل انگاری می‌کرد یا عناد می‌ورزید ومقران سنتی یاوری را زیر پا می‌نهاد ، نه تنها به او عتاب و بی مهری می‌کردند ، بلکه به هنگام نوبت آب ، برایش تنبیه هایی در نظر می‌گرفتند که گردن نهادن به آن‌ها اجتناب ناپذیر واجباری بود .