مردم بیشتر از چه راهی به صورت قانونی از موسیقی استفاده می‌کنند؟

[eNorto]

در گذشته هنرمندان موسیقی برای فروش آثارشان تنها یک راه داشتند. آثار هنرمندان در دهه‌های مختلف بر روی صفحه‌ی گرامافون، نوار کاست و یا سی‌دی عرضه می‌شد. سال‌های زیادی اوضاع به همین منوال ادامه داشت تا در سال ۲۰۰۳ با ورود آی‌تیونز از طرف کمپانی اپل تغییرات اساسی و مهمی در صنعت موسیقی رخ داد و بحث پخش دیجیتالی آثار موسیقی مطرح شد. این سرویس کار را برای هنرمندان آسان‌تر می‌کرد و هر بار که کسی اثری را خریداری می‌کرد مبلغی به حساب صاحب اثر ریخته می شد هرچند درصدی از این مبلغ برای اپل در نظر گرفته می‌شد و نسبت به روش قدیمی سود کمتری نصیب صاحب اثر می‌شد.

این روش‌ها برای عرضه‌ی آثار بسیار ساده بودند اما امروز یک هنرمند چگونه آثار خود را منتشر می‌کند. این روزها دوستداران موسیقی موزیک ویدئوها را به صورت رایگان بر روی یوتیوب و Vevo تماشا می‌کنند و آثار موسیقی را به صورت رایگان روی سرویس‌هایی چون Spotify، Mog، Rdio استریم می‌کنند و یا از کانال‌های رادیویی سفارشی شده مثل Pandora و Slacker استفاده می‌کنند و بسیاری از روش‌های دیگر برای دسترسی به موسیقی به شکل قانونی وجود دارد. حساب کردن میزان درآمد یک هنرمند با وجود این همه سرویس‌ غیر ممکن است.
اما در حال حاضر بیشتر مردم چه راهی برای دسترسی به موسیقی انتخاب می‌کنند.
رشد فوق العاده‌ی سرویس‌های اشتراک و استریم موسیقی

رشد کاربران سرویس اسپاتیفای

 از سال ۲۰۰۸ رشد این نوع سرویس‌ها شروع شد و سال به سال کاربران بیشتری روی به استفاده از آن‌ها می‌آورند به طوری که سرویس اسپاتیفای تا ژوئن سال ۲۰۱۵ حدود هفتاد و پنج میلیون کاربر فعال را به خود دید و در حال حاضر در سرویس‌های استریم موسیقی فرمانروایی می‌کند.
کاربران استیفای به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول کاربرانی هستند که به صورت رایگان  و البته محدود به آهنگ‌ها گوش می‌دهند. این کاربران یا می‌توانند از نسخه‌ی تبلت و رایانه استفاده کنند که قبل از پخش موسیقی ملزم به دیدن تبلیغات هستند و یا از نسخه‌ی تلفن همراه استفاده کنند که در این صورت فقط می‌توانند آهنگ‌ها را در حالت «در هم» (Shuffle mode) گوش دهند.
دسته‌ی دوم کاربران اشتراکی هستند که با پرداخت ده دلار در ماه می‌توانند دسترسی نامحدودی به تمام آثار، روی تمام وسایل اعم از تلفن هوشمند، رایانه، تبلت و تلوزیون داشته باشند.
جالب است بدانید که استیفای برای هر آهنگی که پخش می‌شود به صاحب اثر مبلغی را پرداخت می‌کند. البته فرمول پرداخت نسبتا پیچیده‌ای دارد و تاکنون تعدادی از هنرمندان مختلف به آن اعتراض داشته‌اند. این سرویس برای هر بار استریم بین ۰.۰۰۶ و ۰.۰۰۸۴ دلار برای پرداخت در نظر می‌گیرد که بر مبنای شروطی متغیر است. مانند: تعداد کاربران اشتراکی یک هنرمند نسبت به کاربران معمولی، کشوری که کاربران در آن آهنگ‌ها را استریم می‌کنند، ارزش ارزهای کشورها و…
به طور کلی ۷۰ درصد درآمد استیفای به صاحبان آثار می‌رسد و ۳۰ درصد دیگر برای خود این کمپانی ذخیره می‌شود.
سرویس‌های استریم موسیقی تا جایی پیش رفته‌اند که برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ خرید و دانلود آثار به صورت دیجیتالی (سرویس‌هایی مثل آی‌تیونز، آمازون و…) را تحت شعاع قرار دادند.

سرویس‌های خرید و  دانلود آثار



 این سرویس‌ها که از سال ۲۰۰۳ با آی‌تیونز فعالیتشان شروع شد تا سال ۲۰۱۳ همواره با رشد همراه بوده‌اند اما در سال ۲۰۱۳ برای اولین بار دچار افت شدند و این روند نزولی را هر سال با خود به همراه داشته‌اند.
سرویس‌هایی که با ورودشان باعث نابود شدن خرید فیزیکی آثار شدند حالا خودشان دچار چنین وضعیتی شده‌اند. سرویس‌هایی مثل آی‌تیونز، آمازون Mp3، گوگل پلی و… محبوب ترین سرویس‌های دانلود دیجیتالی هستند. با این که این سرویس‌ها چنین افتی را تجربه می‌کنند اما فعلا در بخش درآمد دیجیتالی صنعت موسیقی ۵۲ درصد را در اختیار دارند و از سرویس‌های نوپای استریم موسیقی دارای کاربران بیشتری هستند. در زمینه‌ی دانلود دیجیتالی آثار موسیقی آی‌تیوز با اختلاف در رتبه‌ی اول و بعد از آن آمازون در رتبه‌ی بعد قرار دارد.
کمپانی اپل که سال‌های زیادی در صنعت موسیقی به عنوان یک قطب محسوب می‌شده است از غافله عقب نمانده است و به تازگی سرویس استریم خود را تحت نام «اپل موزیک» با شرایط ویژه برای مقابله با اسپاتیفای در اختیار کاربران قرار داده است. این سرویس هم‌اکنون برای ISO و رایانه‌های شخصی در دسترس است.

یوتیوب و Vevo



در چند سال اخیر یوتیوب رشد قابل توجهی داشته است و تبدیل به یک ماشین پول ساز برای ناشرین موسیقی شده است. درآمد این سرویس‌ها در سال ۲۰۱۴ با رشد ۳۸.۶ درصدی همراه بوده‌ است.

رقم بازدید ویدئوهای پرطرفدار به میلیون‌ها بار می‌رسند و این بازدیدها می‌توانند همراه با تبلیغات باشند و یوتیوب درآمد حاصل از آن‌ها را با صاحبان اثر به اشتراک می‌گذارد. بر اساس منابع مربوط به کسب و کار موسیقی یک هنرمند مطرح می‌تواند حدود یک دلار برای هر هزار بازدید درآمد کسب کند مثلا برای یک ویدئو با ۷۰ میلیون بازدید، ۷۰ هزار دلار به لیبلی که هنرمند مورد نظر با آن قرارداد بسته است می‌رسد و طبق همان قرارداد بخشی از آن مبلغ به هنرمند می‌رسد.

رادیوهای اینترنتی

این نوع سرویس‌ها بیشتر در کشور‌هایی مثل آمریکا، کنادا و استرالیا محبوب هستند. سرویس‌هایی که به کاربران اجازه می‌دهند ایستگاه‌های سفارشی شده بر اساس ژانرها، هنرمندان، موسیقی در دهه‌های مختلف و… بسازند.

بعد از سال‌ها اختلاف این سرویس‌ها توانسته‌اند توافق هنرمندان و ناشرین موسیقی را برای پرداخت حق صاحب اثر جلب کنند. کمپانی‌های بزرگ فعال در این زمینه مانند Pandora و Slacker هر ساله ۲۵ درصد از درآمد خود یا کمی بیشتر از ۰۰.۱ دلار برای هر آهنگ را پرداخت می‌کنند. این قسمت از درآمد آن‌ها به سازمان SoundExchange که یک نوع سازمان توزیع حق امتیاز است فرستاده می‌شود. سپس ۵۰ درصد درآمد ارسال شده به مالک اثر که معمولا یک لیبل است پرداخت می‌شود، ۴۵ درصد به خود هنرمند و ۵ درصد هم به نوازندگان دیگر می‌رسد. این نرخ‌ها برای کمپانی‌های کوچک‌تر به مراتب کمتر است.

سی‌دی‌ها



سی‌دی‌ها بیشتر از دو دهه برای هنرمندان و به خصوص برای لیبل‌ها سودآور بودند تا طی ده سال گذشته که توسط اینترنت، آی‌تینوز، یوتیوب، اسپاتیفای و… ضربه خوردند و سال به سال هم محبوبیتشان بین مردم کمتر می‌شود.

طبق گزارش فدراسیون بین‌المللی IFPI درآمد جهانی آثار دیجیتالی در سال ۲۰۱۴ با رشد ۶.۹ درصدی به ۶.۹ بیلیون دلار رسیده است و با درآمد حاصل از فروش آثار فیزیکی برابر شده است. درآمد فروش فیزیکی در سال ۲۰۱۱ حدود ۶۰ درصد بود اما در سال ۲۰۱۴ به ۴۶ درصد نزول کرده است. گرچه فروش فیزیکی آثار موسیقی در سال ۲۰۱۴ با افت ۸.۱ درصدی مواجه شده اما کشور‌هایی هستند که هنوز مردمشان علاقه‌مند به خرید فیزیکی موسیقی هستند. مثلا کشور آلمان فقط ۱.۵ درصد در فروش فیزیکی نزول داشته است و حتی تعدادی از کشور‌های آمریکای جنوبی مثل پاراگوئه و ونزئلا در این زمینه رشد داشته‌اند. مردم کشور ژاپن بیش از ۸۰ درصد آثار موسیقی خود را به صورت فیزیکی تهیه می‌کنند.

[احسان دادا]

منو با یه لبخند به ابرا کشوندی
با یه قطره اشکتــــ به آتیش کشوندی